Η συνέντευξη με έναν εν ενεργεία δήμαρχο είναι πάντα μια πιο εύκολη δουλειά για ένα δημοσιογράφο, λέει στο Portnet ο Νότης Ανανιάδης, από τον οποίο ζητήσαμε να ολοκληρώσει τις «Συναντήσεις στο Φουαγιέ» με μια συζήτηση με τον δήμαρχο Πειραιά Γιάννη Μώραλη. Ο δημοσιογράφος εξηγεί δε ότι κάποιος που ασκεί διοίκηση είναι πάντα πιο ευάλωτος στόχος από κάποιον που, ευρισκόμενος στην αντιπολίτευση, μπορεί και «αδαπάνως» να λέει μια εύκολη κουβέντα παραπάνω. Και ο Νότης Ανανιάδης περιγράφει την τελευταία αυτή προεκλογική συνάντησή του με τον Γιάννη Μώραλη.
Φυσικά και έχω συναντηθεί κατ΄ επανάληψη όλα αυτά τα χρόνια με τον δήμαρχο Πειραιά. Στο πλαίσιο της δουλειάς μου όπως και με προκατόχους του, αλλά και γενικότερα δημόσια πρόσωπα, έχω συνομιλήσει δημοσίως και ιδιωτικώς. Έχω συντονίσει συζητήσεις στις οποίες συμμετείχε, ενώ έχει συμπαρουσιάσει προ διετίας και το τελευταίο μου βιβλίο. Ευλόγως για τον Πειραιά τα σχέδιά του για την επόμενη τετραετία, εφόσον επανεκλεγεί, τα λάθη και τις καθυστερήσεις που αναγνωρίζει σε αυτή την πρώτη του θητεία, τα γνωρίζω. Δεν περίμενα τη συνάντησή μας στο πρόστυλο του Δημοτικού Θεάτρου για να μάθω για όλα αυτά.
Για την ακρίβεια, τον ρώτησα πότε ακριβώς έχει γεννηθεί, γιατί δεν θυμόμουνα και με πληροφόρησε ότι γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968 δηλαδή πριν από 51 χρόνια. Μου θύμισε όμως ότι με τον Πειραιά συνδέεται, εκτός από τον Ολυμπιακό και το Καραϊσκάκη που τον έφερνε παιδάκι ακόμη ο πατέρας του, ο αείμνηστος Πέτρος Μώραλης, και για έναν ακόμη λόγο ήδη από την ηλικία των 18 ετών. Τότε μπήκε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, όπου σπούδασε Οικονομικά . Βέβαια, πιο ενεργά , έγινε μέλος της Πειραϊκής κοινότητας, όταν αρχές της δεκαετίας του ΄90, ο Σωκράτης Κόκκαλης του πρότεινε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Η συζήτησή μας φεύγει λίγο από τα δημοτικά και παρασύρομαι, ή τον παρασύρω, σε μια κουβέντα για τη διαδρομή του στον Ολυμπιακό. Μου θυμίζει ότι είχε αναλάβει την οργάνωση των Συνδέσμων, είχε διατελέσει υπεύθυνος επικοινωνίας της ΠΑΕ, όταν άλλαξε το ιδιοκτησιακό καθεστώς και ανέλαβε Πρόεδρος ο Βαγγέλης Μαρινάκης έθεσε την παραίτησή του στην διάθεση του νέου Προέδρου, ο οποίος αντίθετα τον αναβάθμισε, κάνοντάς τον μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου τη ΠΑΕ, αργότερα Πρόεδρο της Σούπερ Λίγκας και ακόμη αντιπρόεδρο της ομάδας, ενώ φυσικά το τελευταίο διάστημα είναι τυπικά Πρόεδρος του Ολυμπιακού.
Αυτονόητα, μετά από αυτή τη μεγάλη παρένθεση και γυρνώντας στα δημοτικά πράγματα, του ζητάω να αποτιμήσει τη δημόσια παρουσία του Βαγγέλη Μαρινάκη και να απαντήσει στις ενστάσεις που ακούγονται για το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός ή προσωπικά ο ίδιος ο εφοπλιστής βρίσκονται πίσω από θετικές πρωτοβουλίες και ενέργειες της Δημοτικής Αρχής κατά τη διάρκεια της θητείας της. Ο Γιάννης Μώραλης απαντάει πως δεν καταλαβαίνει γιατί αυτό το γεγονός είναι κακό. «Μακάρι να είχαμε πέντε Μαρινάκηδες» μου λέει χαρακτηριστικά. Και εξηγεί ότι σε έναν χρεοκοπημένο δήμο, τον οποίο μάλιστα παρέλαβαν σε μια εξαιρετικά ασταθή πολιτική περίοδο, με τους πρώτους μήνες της θητείας τους να μην είναι καν δεδομένο ότι η Ελλάδα θα μείνει στη ζώνη του ευρώ και λίγο μετά με καθεστώς Capital Control, ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα, μια πλατεία ή μια παιδική χαρά, ο δήμος έπρεπε να στραφεί και να στηριχθεί από την ιδιωτική πρωτοβουλία. «Στο κάτω-κάτω της γραφής, υπογραμμίζει, ο Βαγγέλης Μαρινάκης διαθέτει χρήματα για την πόλη που γεννήθηκε και αγαπάει. Ποιος βρίσκει κάτι κακό σ΄ αυτό;» τονίζει ο δήμαρχος Πειραιά.
Προσπαθώ να τον προκαλέσω και να ζωντανέψω τη συζήτηση, αναφέροντας αυτά που ακούγονται από την αντιπολίτευση, αλλά και από κυβερνητικά στελέχη, περί κατάλυσης της δημοκρατίας και «παράδοσης της πόλης στους ολιγάρχες». Ο Γιάννης Μώραλης χαμογελάει και με καλεί να του πω ένα – μα ένα – κακό που έχει κάνει στην πόλη όλα αυτά τα χρόνια ο «ολιγάρχης»! «Ας είμαστε σοβαροί, συνεχίζει. Ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, από τους μεγαλύτερους έλληνες εφοπλιστές, ο οποίος προσφέρει στην πόλη του χωρίς να περιμένει να πάρει κάτι.» υπογραμμίζει.
Τον ρωτάω για τον ανεξάρτητο πλέον δημοτικό σύμβουλο και υποψήφιο ευρωβουλευτή με τον ΣΥΡΙΖΑ, Πέτρο Κόκκαλη. Υπομειδιά κι αφού εύχεται καλή επιτυχία στη νέα διαδρομή που αποφάσισε να ακολουθήσει ο Πέτρος Κόκκαλης. Και εκεί σταματάει τη συζήτηση.
Κάπου εκεί θέλω να τον προβοκάρω και τον ρωτάω από πότε θεωρεί πόλη του τον Πειραιά. Μου απαντάει αφοπλιστικά ότι μπορεί να μην είναι φύσει, αλλά είναι θέσει Πειραιώτης, κάτι που έχει μεγαλύτερη σημασία. Σκέφτομαι ότι έχει δίκιο και θυμάμαι ότι ασχολείται με τα κοινά του Πειραιά ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, ήδη από το 1998, ενώ τα τελευταία χρόνια είναι και κάτοικος Πειραιά.
Φτάνοντας προς το τέλος η συζήτησή μας, τον προκαλώ να κάνει μια αποτίμηση της θητείας του. Παραδέχεται τις αδυναμίες τις οποίες ως προτεραιότητα σχεδιάζει να αντιμετωπίσει, εφόσον επανεκλεγεί, αλλά και με επιτυχημένες στρατηγικές επιλογές που ανοίγουν ένα ελπιδοφόρο μέλλον για τον Πειραιά.
Και εξηγεί: τα σχεδόν 85 εκατομμύρια της ΟΧΕ, η ανάπλαση στο Μικρολίμανο που επιτέλους ξεκίνησε, ο διεθνής διαγωνισμός για τον Πύργο που ελπίζει ότι θα ολοκληρωθεί αισίως, η ανάπλαση της ξεχασμένης περιοχής του Αγίου Διονυσίου και μια σειρά άλλες δράσεις, όπως η ενίσχυση της δημοτικής συγκοινωνίας με τα κόκκινα λεωφορεία, οι «Ημέρες Θάλασσας» και η εξωστρέφεια της πόλης, ο σημαντικός ρόλος του Δημοτικού Θεάτρου και τόσα άλλα δείχνουν ότι ο Πειραιάς, παρά τις καθυστερήσεις της κεντρικής διοίκησης – χαρακτηριστικό παράδειγμα μου λέει είναι τα Δικαστήρια – μπαίνει σε μια νέα εποχή. «Τώρα ξεκινάει ο 21ος αιώνας του, τώρα μπορεί βάσιμα να ελπίζει ότι θα γίνει μια σύγχρονη πόλη».
Ο Γιάννης Μώραλης σημειώνει πως παρά τις δυσκολίες, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει και συγκεκριμένες επιτυχίες της δημοτικής του θητείας. Η μείωση των δημοτικών τελών «για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, δεν μπορεί παρά να πιστωθεί στη θητεία μας», σημειώνει.
Η προστασία, αναβάθμιση και ανάδειξη των αθλητικών χώρων στον Πειραιά είναι επίσης ένα γεγονός που, κατά τον Γιάννη Μώραλη, δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν καλόπιστο παρατηρητή των Πειραϊκών πραγμάτων. Αναφέρει χαρακτηριστικά «Φέραμε τον αθλητισμό στις γειτονιές του Πειραιά, με έργα ανακατασκευής και ανάπλασης γηπέδων, όπως το Γήπεδο Ποδοσφαίρου στα Καμίνια και στον Άγιο Διονύσιο, το γήπεδο του Φοίνικα, και το κλειστό γυμναστήριο Σαλπέας, τα γήπεδα 5 επί 5 και το γήπεδο beach volley στα Βοτσαλάκια. Ολοκληρώνεται η ανακαίνιση του Θεμιστόκλειου στην 5η Δημοτική κοινότητα κ.α»
Ένας άλλος τομέας στον οποίον ο Δήμαρχος δίνει ιδιαίτερη έμφαση έχει να κάνει με την κοινωνική πολιτική. Σε δύσκολες συνθήκες για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, ο Γιάννης Μώραλης θυμίζει πως κατά τη θητεία του, η δημοτική αρχή στάθηκε αρωγός στην Τρίτη ηλικία και τα ΚΑΠΗ. Αλλά επίσης στάθηκε δίπλα και στους άπορους, άστεγους και γενικότερα όσους έχουν ανάγκη, μέσω των συσσιτίων που καθημερινά προσφέρονται με την οικονομική υποστήριξη κατ΄ αρχήν του Βαγγέλη Μαρινάκη στην Μητρόπολη Πειραιά, αλλά και συνολικότερα της Εφοπλιστικής Οικογένειας με την υποστήριξη της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών.
Και ο Γιάννης Μώραλης προσθέτει ότι δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς το γεγονός ότι μέσα στην Ολοκληρωμένη Χωρική Επένδυση έχει προβλεφθεί η αξιοποίηση και η δημιουργία στο πρώην Στρατόπεδο Παπαδογιώργη ενός «Κόμβου Αλληλεγγύης» - σχεδόν 5 εκατ. ευρώ έχουν δεσμευθεί - για την αναβάθμιση της ευρύτερης περιοχής των Καμινίων και την υποστήριξη και ανακούφιση των κοινωνικά ευάλωτων ομάδων.
Κι ακόμη, ο Δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης υπογραμμίζει ότι το επενδυτικό ενδιαφέρον που καταγράφεται τα δυο τρία τελευταία χρόνια στην πόλη και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας που αυτονόητα φέρνει, κάτι που αναμένεται ευλόγως να ενταθεί τα επόμενα χρόνια, είναι κάτι που κανένας δεν μπορεί να προσπεράσει. «Δεν λέω ότι όλα ήταν τέλεια, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ και την ισοπεδωτική κριτική, βάσει της οποίας τίποτα δεν έχει γίνει», τονίζει ο δήμαρχος Πειραιά.
Τελευταίο κλασικό ερώτημα που του απευθύνω είναι αν είχε ένα μαγικό ραβδί, τι θα έκανε στην πόλη. Μου απαντάει ότι θα έστελνε το μετρό μέχρι το Τζάννειο και το Μεταξά, τα δυο μεγάλα νοσοκομεία του Πειραιά και την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της πόλης.
Πίνουμε δυο καφέδες κι αφήνουμε τον Δημήτρη Βρανά να μας βγάλει φωτογραφίες.
