Του Νότη Ανανιάδη*
Πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στον Πειραιά μια ημερήσια ναυτιλιακή συνάντηση στην οποία πλοιοκτήτες και στελέχη της Ναυτιλίας από όλο τον κόσμο είχαν την τύχη να ενημερωθούν από πρώτο χέρι για καινοτόμες λύσεις στον τομέα της πληροφορικής στα πλοία, που προωθεί με επιτυχία εδώ και δέκα χρόνια μια αμιγώς ελληνική εταιρεία με γραφεία δίπλα στον Άγιο Νικόλαο, στο λιμάνι. Αξιοσημείωτο ότι οι βασικοί πελάτες της εταιρείας δραστηριοποιούνται σε όλο τον κόσμο, από την Άπω Ανατολή μέχρι τον Κόλπο κι από την Αμερική μέχρι τη Βαλτική. Παντού στις θάλασσες του κόσμου. Άλλωστε αυτό ήταν πάντα η Ναυτιλία, εμπόριο (σχεδόν) χωρίς σύνορα. Και η αντίληψη και αξιοποίηση αυτής της πραγματικότητας, 300 χρόνια τώρα, έχουν δημιουργήσει αυτό που ακόμη ίσως και με μια μικρή υπερβολή αποκαλείται στους σχετικούς κύκλους «ελληνικό ναυτιλιακό θαύμα».
Στη λήξη της συνάντησης, το βράδυ, υπό τους ήχους τζαζ μουσικής στο υπέροχα ανακαινισθέν κτήριο της παλιάς οικίας Στρίγγου κι αργότερα του Γαλλικού Ινστιτούτου (που δυστυχώς δεν λειτουργεί πλέον στον Πειραιά), με φόντο το ανοιξιάτικο ηλιοβασίλεμα στο Πασαλιμάνι εφοπλιστές και ναυτιλιακά στελέχη, μαζί με λίγους δημοσιογράφους που είχαν παραμείνει στον χώρο, προσπαθούσαν σε διάφορα «πηγαδάκια», πίνοντας ένα ποτό να καταλάβουν ποια ακριβώς «ρότα» ακολουθεί η ελληνική οικονομία και μαζί της η χώρα.
Προσπερνάω ορισμένες παραδοσιακά συντηρητικές απόψεις ισχυρών εκπροσώπων του ελληνικού εφοπλισμού για να σταθώ στον ειλικρινή φόβο νεότερων και σαφώς πιο φιλελεύθερων ονομάτων του χώρου. Γόνος μιας από τις μεγαλύτερες οικογένειες της θάλασσας και φορέας ενός από τα ισχυρότερα και πιο ιστορικά ονόματα του χώρου, μου εξηγούσε με μάλλον φιλοσοφική διάθεση ότι πάντα φιλελεύθερη ήταν η Ναυτιλία και στην υιοθέτηση (ενδεχομένως ακραίων) φιλελεύθερων πρακτικών στη λειτουργία των επιχειρήσεών της οφείλεται το «ελληνικό ναυτιλιακό θαύμα». Μόνο που, όπως μου εξηγούσε ο συνομιλητής μου, η βαριά σκιά της αδιέξοδης οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης θολώνει τους ορίζοντες ακόμη και της (φιλελεύθερης) ελληνικής ναυτιλίας.
«Στην Αμερική», μου εξηγεί, «ολοένα και περισσότερα πιστωτικά ιδρύματα, με τα οποία έχουν συνεργασία δεκαετιών, αρνούνται να μας χορηγήσουν πιστώσεις, γιατί είμαστε ελληνική επιχείρηση. Κι όταν τους ρωτάμε για ποια ελληνική επιχείρηση μιλάτε όταν η σημαία και το νηολόγιο ενός πλοίου αλλάζει σε μια μέρα, ενώ μπορεί η έδρα της εταιρείας να βρίσκεται στο Λονδίνο, το πλοίο να κτιστεί στην Κίνα και να εξυπηρετεί γραμμές από τη Βόρειο στη Νότιο Αμερική, η απάντηση είναι ακόμη πιο αποκαρδιωτική: Είστε Έλληνες και δεν θέλουμε αυτή την ώρα να έχουμε παρτίδες με οτιδήποτε από εκεί».
Είναι βέβαιο ότι άλλοι χώροι, ειδικά στο εισαγωγικό εμπόριο, αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες. Αλλά, αν αυτή η όψη των αποτελεσμάτων της κρίσης πλήττει σ' αυτόν τον βαθμό ακόμη και τη Ναυτιλία, τη θεωρητικά μεγαλύτερη του κόσμου με τα χαρακτηριστικά που περιέγραψε ο συνομιλητής μου, αναρωτιέμαι πως κι ακόμη δεν έχουμε πέσει στα βράχια.
* αναδημοσίευση από το protagon.gr
