Στην Κωνσταντινούπολη πήγαμε, δεδομένων των συνθηκών, καλά. Καμιά σχέση με τον τίτλο κι ας είναι πανίσχυρη η Τουρκία κι εμείς σερνόμαστε. Μια «λευκή» ισοπαλία, ένα φιλικό 0-0 στο Τουρκία – Ελλάδα με Νταβούτογλου – Τσίπρα να χασκογελούν στις κερκίδες φορώντας κασκόλ με τα χρώματα των δύο χωρών, μάλλον σε διπλωματική ισοπαλία παραπέμπει.
Στην Άγκυρα να δούμε τι θα γίνει. Γιατί εκεί, στις επίσημες επαφές Τσίπρα – Νταβούτογλου και τη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον «σουλτάνο» Ερντογάν το ματς μόνο φιλικό δεν είναι.
Με δεδομένες τις προσφυγικές ροές που έρχονται στην Ευρώπη μέσω Ελλάδος από τα τουρκικά παράλια και τον στόχο που θέτει η Αθήνα να δημιουργηθούν σημεία πιστοποίησης και ελέγχου στο τουρκικό έδαφος εξ αντικειμένου ενισχύεται ο ρόλος της Τουρκίας. Που ήδη μπορεί να την ακούσει κανείς να ζητά ανταλλάγματα για την συνδρομή της κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Παράλληλα, ερώτημα παραμένει τι τελικά θα γίνει με όλους αυτούς του δυστυχείς με κίνδυνο αφ’ ενός μεν να εγκλωβιστούν στην Ελλάδα μετατρέποντας την χώρα σε «αποθήκη» από την Μέση Ανατολή. Αφ’ ετέρου δε η Ευρώπη να θεωρήσει ότι η Ελλάδα αποτελεί μια «ανοιχτή τρύπα» για την Ένωση – πολύ περισσότερο όταν επιβεβαιώνεται ότι κάποιοι τζιχαντιστές περνούν από τα νησιά και τη χώρα μας στο ταξίδι θανάτου προς την Κεντρική Ευρώπη.
Κι όλα αυτά ενώ έχουμε ήδη βάλει κάποια κρίσιμα αυτογκόλ. Οι προ μηνών δηλώσεις του Καμμένου περί διοχέτευσης τζιχαντιστών προς την Ευρώπη, κατά την περίοδο της διαπραγμάτευσης για το οικονομικό πρόγραμμα της χώρας. Αλλά, κυρίως, το αυτογκόλ Τσίπρα που πριν πετάξει για την γείτονα υιοθέτησε την άποψη ότι η επίλυση του προβλήματος περνά μόνον μέσα από τη συνεργασία της Άγκυρας. Ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την θέση της εις βάρος της Αθήνας και γενικότερα της Ελλάδας τα ανατολικά όρια της οποίας θα έπρεπε να εμφανίζονται διεθνώς ως το όριο της Δύσης. Αν είμαστε οι Ακρίτες της Ευρώπης οι Βρυξέλλες θα μας έχουν περισσότερη ανάγκη, αν η λύση του προβλήματος περνά από την Άγκυρα, το παιχνίδι θα το κάνει η Τουρκία. Απλά πράγματα.
Στο πλαίσιο αυτό το γεγονός ότι πολλοί Τούρκοι φίλαθλοι γιουχάριζαν την ώρα της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου της χώρας μικρή σημασία έχει – μάλλον αναμενόμενο ήταν το γεγονός. Εκείνο που δεν περίμενε κανείς να γίνει, σε τόσο μεγάλη έκταση τουλάχιστον, ήταν να αποδοκιμάζουν και την ώρα της τήρησης σιγής ενός λεπτού στη μνήμη των θυμάτων στο Παρίσι. Την ίδια ώρα ακριβώς που 70.000 Βρετανοί έψαλαν την Μασσαλιώτιδα πριν την έναρξη του Αγγλία – Γαλλία στο Γουέμπλευ.
Υπάρχουν ακόμη απορίες για το που τελειώνει η Δύση; Ή για τα ανταλλάγματα (σε όλα τα ανοικτά μέτωπα) που μπορεί να ζητήσει το δίδυμο Ερντογάν – Νταβούτογλου, στηριζόμενη σε μια τέτοια κοινή (φίλαθλη) γνώμη και τον πρόσφατο εκλογικό του θρίαμβο;
Αναγνώστης Κέντρος
