του Μηνά Περάματζη
Τέλη Αυγούστου και οι καλοκαιρινές διακοπές άρχισαν με ένα ταξίδι οδικώς για την Πελοπόννησο. Στο δρόμο, η οικογένειά μου και εγώ παρακολουθήσαμε εμβρόντητοι ένα παραλίγο ατύχημα από ΙΧ που παραβίασε σήμα STOP, ένα φορτηγό που αγνόησε κόκκινο σηματοδότη κατά την είσοδο του σε κεντρική λεωφόρο και άλλο ένα ΙΧ που διέσχισε ανάποδα (!) την εθνική οδό Πατρών-Πύργου προκειμένου να βγει σε έξοδο που βρισκόταν στο αντίθετο ρεύμα. Παρόλο που οι εικόνες αυτές λησμονήθηκαν κατά τη διάρκεια της ολιγοήμερης διαμονής μας σε δημοφιλή καλοκαιρινό προορισμό, δυστυχώς, επανήλθαν βίαια μόλις επιστρέψαμε στην Αθήνα καθώς μέσα σε διάστημα τριών μόλις ημερών έγινα μάρτυρας τριών ατυχημάτων στην παραλιακή. Κάθε μέρα δηλαδή και από ένα. Καμία ελπίδα, θυμάμαι να σκέφτομαι…
Fast forward στο σήμερα και όπως οι περισσότεροι παρακολουθώ την κυβέρνηση, μετά το πέρας του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, να πανηγυρίζει για την εμπιστοσύνη που επέδειξαν οι πολίτες βάσει (όπως η ίδια υποστηρίζει) των έως τώρα αποτελεσμάτων στις 13 Περιφέρειες της χώρας. Καμία ελπίδα εξακολουθώ να σκέφτομαι…
Μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ την πολιτική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας. Ωστόσο, είναι ένα πράγμα να εμπνεύσεις τους πολίτες και να τους κάνεις κοινωνούς και συμμέτοχους σε ένα αφήγημα που θα πάει τη χώρα μπροστά και κάτι τελείως διαφορετικό η επιβράβευση μιας διαχειριστικής επάρκειας από ένα εκλογικό σώμα που έχει εμφανώς κουραστεί από τις περιπέτειες στις οποίες είχε περιέλθει τα προηγούμενα χρόνια λόγω των καταστρεπτικών συνεπειών μιας υπερ-δεκαετούς οικονομικής και πολιτικής κρίσης, τις οποίες ενδεχομένως να βιώνει μέχρι και σήμερα.
Όπως έχει επανειλημμένα ειπωθεί, ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται στην καθημερινότητα και δυστυχώς σε καθημερινή πλέον βάση η επικαιρότητα αναδεικνύει περιστατικά βίας στους δρόμους, εργατικά ατυχήματα ή επεισόδια αναφορικά με τη δράση συμμοριών ανηλίκων. Με άλλα λόγια, φαίνεται πως η ανομία έχει πλέον εγκατασταθεί για τα καλά στην Ελλάδα καθώς πολλές φορές τα παραπάνω περιστατικά λαμβάνουν χώρα σε κοινή θέα. Ένα πολύ μικρό παράδειγμα αυτής της πρωτοφανούς αδιαφορίας για το νόμο είναι οι πρόσφατες δηλώσεις του «νόμιμου άρα και ηθικού» πρώην υπουργού Γιώργου Βουλγαράκη με τις οποίες εξηγεί πως δεν φοράει κράνος γιατί δεν προλαβαίνει το βάλε-βγάλε, μάλιστα σε βίντεο που ο ίδιος (!) ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τον δείχνει να οδηγεί χωρίς κράνος στους δρόμους της Αθήνας. Ξαναλέω, ο πρώην υπουργός, πρώην υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων και πλέον εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη του κ. Μπακογιάννη.
Ενώ λοιπόν ο πολίτης μιας οποιασδήποτε ευρωπαϊκής χώρας θα περίμενε την καταδίκη ή έστω κάποιας μορφής αντίδραση από την πολιτεία, σε αυτήν εδώ τη γωνιά του κόσμου η κυβέρνηση, αφοσιωμένη στην «επιτελική» διαχείριση των δημόσιων πόρων, δείχνει να αδιαφορεί για κάτι τόσο μεγάλο και κεντρικό όπως η εφαρμογή του νόμου. Αν πραγματικός στόχος του πρωθυπουργού είναι ο «πολυεπίπεδος εκσυχρονισμός» της χώρας, όπως αρχικά ανέφερε στις προγραμματικές δηλώσεις από το βήμα της Βουλής και προσφάτως επανέλαβε στην ομιλία του στο πλαίσιο της 87ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, πρώτη και σημαντικότερη μεταρρύθμιση οφείλει να είναι ο σεβασμός στους νόμους. Όλα τα άλλα είναι για «μεταρρυθμιστές της φακής».
*Ο Μηνάς Περάματζης είναι Οικονομολόγος MSc
