Του Νότη Ανανιάδη*
Μπήκε με φόρα στο μαγαζί και με θάρρος το είπε: Να σας τα πω; Σε κεντρικό μεζεδοπωλείο εμείς, ένας αντιδήμαρχος και πρώην βουλευτής, ένας πρώην υπουργός, κάτι βουλευτές και λοιποί σε διαφορετικές παρέες και τραπέζια. (Οι περισσότεροι «πρώην», σκέφτηκα, ετοιμάσου να γίνεις και συ πρώην δημοσιογράφος).
Η φάτσα του ήταν φωτεινή. Με θάρρος μας είπε: Να τα πω;
Μα σε όλους μας να έχουν τελειώσει τα ψιλά; Τι διάολο, μέρες που είναι;
Μας έσωσε μια φιγούρα με εντυπωσιακό μαύρο σκελετό γυαλιών που βγήκε από την κουζίνα. Του έβαλε κάτι στην χούφτα και τούπε: Και του χρόνου μικρέ!
Κόρη παλιού φίλου. Τίποτε δεν είναι τυχαίο, τελικά.
Κι ο μικρός θα μπορούσε γιος ή κι εγγονός μου νάταν. Ο πατέρας του, που τον περίμενε απ΄ έξω, μικρότερος μου φαινόταν ο κύριος– κι εγώ εξηνταρίζω...
Βγήκαν να καπνίσουν, μες το κρύο οι περισσότεροι.
Η ουρά στο ΑΤΜ της Τράπεζας, κάτω από το δημαρχείο ήταν τεράστια. Άφησα τον πρώην βουλευτή να πληρώσει.
Ο μικρός έτρεξε να δείξει και να δώσει τα ψιλά στον συνοδό του. Ο πατέρας; Ποιος ξέρει ποιος νοιάζεται;
Ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 2019, στο κέντρο του Πειραιά.
Ποιοι δεν δώσαμε στον «Ξένο» μιαν αγκαλιά;
Ποιοι δεν αγαπήσαμε ένα βρέφος, ένα παιδί;
Θα τα πούμε και θα τα πιούμε και πάλι.
Κάποιοι στην υγειά του μούτρου…
