Τσούκου-τσούκου μπολ και passing game. Όπως λέμε Παναθηναϊκός και Μπαρτσελόνα. Καμία σχέση. Στο passing game η ομάδα προσπαθεί να διατηρήσει μεν συνεχώς τον έλεγχο τη μπάλας, με συνεχείς μεταβιβάσεις, είτε όταν παίζει στο δικό της μισό γήπεδο, είτε όταν επιτίθεται, όπου με πολλά άψογα κοντρόλ, φανταστικές ντρίπλες, ασύλληπτες πάσες που περνούν την μπάλα από την τρύπα της βελόνας, ανοίγουν και τις πιο κλειστές άμυνες και δημιουργούν φάσεις για γκολ, όταν δεν μπει κάποιος παίκτης με την μπάλα στα δίχτυα. Αλλά πρέπει να έχεις έναν Μέσι, ένα Τσάβι κι έναν Ινιέστα για να τα κάνεις όλα αυτά. Δεν μπορεί να τα κάνει ο οποιοσδήποτε, αλλιώς στον Ηρακλή θα έφτανε ο Χαλιαμπάλιας
και δεν θα χρειαζόταν ο Χατζηπαναγής για να γίνει μεγάλος κάποτε.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά, διαβάζοντας την ομιλία του Σταύρου Θεοδωράκη επί των προγραμματικών δηλώσεων του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή. Αντί να ασκήσει μια συγκροτημένη αντιπολίτευση, αναδεικνύοντας μάλιστα την οφθαλμοφανέστατη αντίθεση των όσων είπε ο πρωθυπουργός με το σχέδιο προϋπολογισμού που την ίδια μέρα κατέθετε η ελληνική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες προς έγκριση, αντί να παίξει μπάλα στο ανοιχτό γήπεδο δηλαδή, ο Σταύρος επέλεξε να βγάλε ένα λόγο για το τι θα έκανε ο ίδιος και το Ποτάμι αν αντί για 4% είχε 40%. Θύμισε κάτι πιτσιρικάδες που γίνονται Ρονάλντο μπροστά στο play-station. Και προσπάθησε από Μανωλάς να γίνει Μπεκενμπάουερ.
Αν ο Φορτούνης πιστέψει ότι έγινε κι όλας Δεληκάρης, θα καεί. Αλλά ο Φορτούνης έχει κάθε δικαίωμα να προσπαθεί να γίνει κάποια στιγμή ηγέτης του Θρύλου. Μπορεί, το έχει. Αλλά αν μετά από μια εκλογική σφαλιάρα μιλάς φαντασιωνόμενος το τι θα μπορούσες να κάνεις αν γινόσουν πρωθυπουργός, κινδυνεύεις από Θεοδωράκης να γίνεις Κωνσταντόπουλος. Μπάμπης Κωνσταντόπουλος. Εκείνο το νούμερο των δεκαετιών του ΄60 και του ΄70 που κατέβαινε σε κάθε εκλογές και δεν έβρισκε την ψήφο του.
Αναγνώστης Κέντρος
