Από το Ελ Αλαμέιν στον κορωνοϊό

churchill victory

Ανάλυση του Νότη Ανανιάδη

«Είναι ίσως το τέλος της αρχής». Την ιστορική αυτή φράση του Γουίνστον Τσόρτσιλ, με την οποία περιέγραψε την φάση στην οποία βρίσκονταν οι Συμμαχικές δυνάμεις μετά την καθοριστική νίκη επί του Ρόμελ στο Ελ Αλαμέιν χρησιμοποίησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν κερδίσαμε τον πόλεμο, δεν είμαστε καν στην αρχή του τέλους, θα μπορούσε να πει κανείς ότι βρισκόμαστε στο τέλος της αρχής, είπε ο έλληνας πρωθυπουργός, μιλώντας το πρωί της Πέμπτης στο Κοινοβούλιο. Αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι ο πόλεμος θα έχει και άλλες κρίσιμες μάχες και φάσεις που πρέπει να κερδηθούν πριν φτάσουμε στην τελική νίκη.

Είναι σαφές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει καλά την παγκόσμια πολιτική Ιστορία. Αναμφισβήτητα ξέρει τι έγινε στη συνέχεια. Ο άνθρωπος που στο συγκλονιστικό του ραδιοφωνικό διάγγελμα από το BBC δεν υποσχέθηκε στους Βρετανούς παρά «σκόνη, δάκρυα και αίμα» και κατάφερε να ανυψώσει το φρόνημά τους, να μην συνθηκολογήσουν όταν όλα φαίνονταν χαμένα, να κρατήσουν ελεύθερο το νησί τους όταν ο Άξονας κυριαρχούσε παντού στην Ευρώπη (με την θαυμαστή εξαίρεση της μικρής Ελλάδας που θριάμβευε στο Αλβανικό μέτωπο και αργότερα αντιστεκόταν παράτολμα στο Ρούπελ και στην Κρήτη). Ο άνθρωπος αυτός, ο Γουίνστον Τσόρτσιλ, ο «πατέρας της νίκης», έχασε τις εκλογές του 1945 από έναν αστείο τύπο, έναν λαϊκιστή της εποχής του, τον Κλέμεντ Άττλη, τον οποίον λέγεται πως ο ίδιος ο Στάλιν, απογοητευμένος όταν έμαθε ότι αυτός θα διαδεχθεί τον Τσόρτσιλ, τον χαρακτήρισε, στο περιθώριο της Διάσκεψης του Πότσδαμ, «άχρωμο ανθρωπάκι». Κι όμως, ενώ ο πόλεμος δεν είχε λήξει ακόμη (η Ιαπωνία δεν είχε συνθηκολογήσει) το «άχρωμο ανθρωπάκι» κέρδιζε κοτζάμ Γουίνστον Τσόρτσιλ…

Είναι βέβαιο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει πολύ καλά και τη σύγχρονη ελληνική πολιτική Ιστορία. Όχι μόνο γιατί είναι απόγονος του Ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά γιατί 25 χρόνια πριν τον Τσόρτσιλ, ο Βενιζέλος είχε την ίδια τύχη – και ο ελληνισμός, αμέσως μετά, ακόμη χειρότερη…
Ο άνθρωπος που υλοποίησε το όραμα 100 ετών, που διπλασίασε την Ελλάδα και την έφερε μια ανάσα από την Μεγάλη Ιδέα της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, έχασε τις εκλογές του 1920! Οι έλληνες ψηφοφόροι, απλώς είχαν κουραστεί να πολεμούν και ήθελαν τα παιδιά τους να γυρίσουν στα σπίτια τους. Πίστεψαν στο «λαϊκίστικο-βασιλικό σύνθημα «οίκαδε» και καταψήφισαν τον αναμορφωτή της σύγχρονης Ελλάδας. Άλλο που το «οίκαδε» μετετράπη σε μια αιματοβαμμένη και αδιέξοδη εκστρατεία πέρα από τον Σαγγάριο στην Ανατολία και οι νικητές των εκλογών του ΄20, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, κατέφυγαν στον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να σώσει ότι μπορούσε να σωθεί στην Διάσκεψη της Λωζάνης.

Οι μύθοι δηλούν ότι ακόμη και μετά από έναν θρίαμβο, το μέλλον κρύβει παγίδες για τον ίδιο τον θριαμβευτή. Ο Μητσοτάκης είναι αδύνατον να μην τα έχει στο μυαλό του όλα αυτά. Και παρά το γεγονός ότι τώρα οι κυβερνητικοί παράγοντες υποστηρίζουν ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η θωράκιση της χώρας από την πανδημία και η διατήρησή της εντός του πλαισίου του «καλού σεναρίου» στο οποίο βρίσκεται, είναι εύλογο να σκέφτονται και το μετά. Μπορεί να είμαστε στο «τέλος της αρχής», αλλά κάποια στιγμή θα έρθει και το τέλος. Και στη συνέχεια το μετά.
Ένα «μετά» που δεν θα είναι περίπατος στον Εθνικό Κήπο. Με μια οικονομία εκ νέου κλονισμένη και τον βασικό της πυλώνα, τον τουρισμό, διαλυμένο. Η συντριπτική αποδοχή του σήμερα εύκολα μπορεί να γίνει καθολική απόρριψη αύριο.

Η μάχη να πειστεί η Γερμανία και να εκδοθεί ευρω-ομόλογο είναι αμφίρροπη. Αλλά ακόμη και αν κερδηθεί αυτή η μάχη, δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι τα αποτελέσματα θα είναι άμεσα ορατά. Θα είναι πραγματικά έκπληξη αν έχουμε κερδίσει τον πόλεμο με τον ιό, να μην διεκδικήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης μια νέα εντολή ενώπιον νέων συνθηκών. Όσο ακόμη οι δάφνες της νίκης θα είναι νωπές. Κάπου εκεί, μετά την ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου…

eep logo