Ανάλυση του Νότη Ανανιάδη
Σε λιγότερο από επτά μήνες διακυβέρνησης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταφέρει να πετύχει ευρύτατες συναινέσεις στη Βουλή, σε τρία σημαντικότατα θέματα: στην ψήφο των αποδήμων, στην αναθεώρηση του συντάγματος και στην Προεδρική εκλογή. Καθόλου άσχημα, αν σκεφτεί κανείς την ελληνική πολιτική παράδοση.
Φαίνεται ότι αντίθετα με τη διχαστική περίοδο («ή εμείς ή αυτοί») πριν την ανάρρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αλλά και κατά τη διάρκεια των 4.5 χρόνων διακυβέρνησής του, ο Μητσοτάκης αλλάζει «γήπεδο». Μάλλον σύρει τον αντίπαλο στο γήπεδό του και επιτυγχάνει συναινέσεις που τελικά μεταφράζονται σε πολιτικές νίκες του.
Ας θυμηθούμε εν συντομία. Στην ψήφο των αποδήμων, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κατ΄ αρχήν αρνητικός. Όταν όμως, φάνηκε ότι με τη συναίνεση ΚΙΝΑΛ και ΚΚΕ βρίσκονται οι 200 ψήφοι που απαιτούνται, υποχρεώθηκε να κάνει μια κωλοτούμπα και να συνταχθεί με την κυβερνητική πρόταση. Στην αναθεώρηση του συντάγματος και ιδίως σε ότι αφορά τη αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου με την προσφυγή στις κάλπες, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προλάβει να βάλει ένα αυτογκόλ. Όταν ήταν κυβέρνηση, είχε ψηφίσει ως αναθεωρητέα τη συγκεκριμένη διάταξη κι έτσι η δουλειά έγινε πιο εύκολα. Στην ίδια την Προεδρική εκλογή, μετά τη θαρραλέα πρόταση Μητσοτάκη για την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, ο ΣΥΡΙΖΑ που είχε εμμονικά εγκλωβιστεί στην πρόταση υπέρ Παυλόπουλου, υποχρεώθηκε –έστω με μισή καρδιά – μέσα σε λίγες ώρες να κάνει άλλη μια κωλοτούμπα και να υπερψηφίσει τη νέα Πρόεδρο.
Μετά από δέκα χρόνια κρίσης και οργής, όπου τα διχαστικά συνθήματα τροφοδοτούσαν τα κόμματα που χάιδευαν «αγανακτισμένους» (μέρος των οποίων έφερε τους ναζί στη Βουλή), ο κόσμος φαίνεται να περνάει σε μια περίοδο, συγκρατημένων έστω, προσδοκιών.
Σχηματικά, δε θέλει «κρεμάλες για τους προδότες», ούτε καν «να τιμωρηθούν οι κλέφτες». Θέλει δουλειές και ανάπτυξη. Γιατί καταλαβαίνει ότι η λύση και η οριστική έξοδος από την κρίση, μόνο εκεί μπορεί να βρεθεί.
Το ερώτημα που τίθεται, ως εκ τούτου, πολιτικά, είναι αν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτές τις συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να πολιτεύεται σε ομαλές κοινοβουλευτικές συνθήκες, με ρεαλιστικές προτάσεις και χωρίς τις κραυγές της προηγούμενης δεκαετίας, τι οποίες πάντως δεν ακούει κανένας. Είναι μια δύσκολη άσκηση. Διότι αυτοί οι ίδιοι που ανεδείχθησαν σε ένα διχαστικό έδαφος είναι εκείνοι που καλούνται να «παίξουν» σε ένα τελείως διαφορετικό, ένα συναινετικό πεδίο. Φαίνεται άσχετο, αλλά δεν είναι. Η μη αποτίμηση του αποτελέσματος, το γεγονός ότι επίσημα ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει την ανάλυση του για να βρει τι έφταιξε κι έχασε πανηγυρικά σε τρεις-τέσσερεις εκλογές, έχει να κάνει και με την δυσκολία της ηγεσίας, παραδεχόμενη τα λάθη της να προχωρήσει (και να προσχωρήσει) σε μια εντελώς διαφορετική αντίληψη για την πολιτική.
Μέχρι τότε, ο Μητσοτάκης φαίνεται να παίζει μόνος του στο γήπεδο κι όπως επιβεβαιώνουν όλες οι δημοσκοπήσεις (όλων το εταιρειών που με ασφάλεια συνεχώς από το ’16 προέβλεπαν νίκη της ΝΔ), ο Τσίπρας υποχρεώνεται να βλέπει μοιρολατρικά τα ποσοστά του κόμματός του να μειώνονται.
