Γράμματα από την Κίνα

Τρεις Ημέρες στο Πεκίνο… Ημέρα πρώτη.


Αποστολή: Νότης Ανανιάδης

Η «υποδοχή» από τους ουρανοξύστες, στην διαδρομή από το αεροδρόμιο του Πεκίνου στο ξενοδοχείο, είναι απλώς εντυπωσιακή. Αν και πιο εντυπωσιακό είναι αυτό που λέει σε σπαστά Αγγλικά ο οδηγός του βαν που μας μεταφέρει: περιμένετε να δείτε την Σαγκάη.

Προς το παρόν θα περιμένει κάποιες μέρες η ίδια η Σαγκάη να μας δει γιατί το υπουργείο Εξωτερικών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, που με έχει καλέσει, μαζί με ένα γκρουπ Ευρωπαίων δημοσιογράφων, έχει φτιάξει ένα πολυήμερο αρκετά φορτωμένο πρόγραμμα και θα δούμε «πολύ Κίνα».

Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο και αφού ξεπερνώ σχετικά γρήγορα το τζετ λαγκ, βγαίνω μόνος μου για βόλτα, με ένα χάρτη στο χέρι. Με τα πόδια μέχρι την Απαγορευμένη Πόλη και την πλατεία Τιεν Αν Μεν. Δύο υψηλού συμβολισμού περιοχές – μνημεία της Κινέζικης ιστορίας.
Ένα «τοκ-τοκ», τρίκυκλο που πρέπει να ήταν μεγαλύτερης ηλικίας από τον γεράκο οδηγό του, με κάνει βόλτα γύρω από την Απαγορευμένη Πόλη για 300 γουάν. Τελικά με έψησε και μου πήρε 400 (κάτι λιγότερο από 50 ευρώ), γιατί στην διαδρομή έκανε στάσεις και μου έβγαζε φωτογραφίες, λέει. Άξιζε τον κόπο, όμως. Πόσο μάλιστα που, όπως μου είπαν οι Κινέζοι συνοδοί μας αργότερα, αυτού του είδους η …άγρα πελατών και μάλιστα με αυτά τα τρίκυκλα είναι απαγορευμένη!

Ωραία, σκέφτομαι. Πρώτη μέρα στο Πεκίνο και πριν καλά – καλά μπω στην Απαγορευμένη Πόλη «έσπασα» μια απαγόρευση! Ένας αστυνομικός που ήταν μπροστά όταν πήρα το συγκεκριμένο αγώι πάντως έκανε τα «στραβά μάτια»…
Όσο με γοήτευσε η Απαγορευμένη Πόλη, τόσο με απογοήτευσε η Τιεν Αν Μεν. Όχι, για το χάος της, αλλά γιατί εκκενώθηκε πολύ γρήγορα, για λόγους ασφαλείας. Βλέπετε, εκείνη την ώρα ο Πούτιν συναντούσε στο Προεδρικό Μέγαρο τον πρόεδρο Σι…


Καθώς τριγυρνάω «επαρχιώτης στο Πεκίνο», για να παραφράσω τον Σαββόπουλο, ξεστρατίζω από τις μεγάλες λεωφόρους της Κινέζικης πρωτεύουσας.
Με τραβούν τα «Χουτονγκ» του παλιού Πεκίνο, που λες και κρύβονται πίσω από τους ουρανοξύστες, τα αστραφτερά καταστήματα και τον πλούτο που λες κι επιδεικνύουν μπροστά στα ξενοδοχεία ή στις αντιπροσωπείες τους Φεράρι, Άστον Μάρτιν, Πόρσε, Μακ Λάρεν μέχρι και Ρολς- Ρόις.

Χάνομαι στους δρόμους με τα σπιτάκια, τα μικρομάγαζα, σε λαβυρίνθους από στενά δρομάκια κι εσωτερικές αυλές που σε ταξιδεύουν σε εικόνες που έχει δει μόνο σε ταινίες οι οποίες στο σενάριο τους δείχνουν κάποια «Τσάινα Σίτι»…

Η νύχτα είναι λίγο υγρή και ζεστή. Μετά την επιστροφή μου στο ξενοδοχείο , ίσως και λόγω βαλκανικού DNA, μια παρέα στην οποία προστίθεται και μια Τσέχα συνάδελφος αποφασίζουμε να βγούμε έξω για μια μπύρα. Αλλά, άντε να βρεις μπαρ δυτικού τύπου στο Πεκίνο. Άπειρα μαγαζάκια, ιδίως στις «Χουτόνγκ» γειτονιές σερβίρουν φαΐ. Όμως έχουμε ήδη φάει και ντρεπόμαστε να δοκιμάσουμε να ζητήσουμε να πιούμε μόνο μια μπύρα.
Μια γαλλική μπρασερί είναι το τελευταίο μας καταφύγιο. Ευτυχώς είναι δίπλα στο ξενοδοχείο γιατί και κουρασμένοι είμαστε και αύριο μας περιμένει μια φορτωμένη μέρα…