Ήταν φανερό ότι με τέτοια νοοτροπία δεν πηγαίναμε πουθενά..
Τέλος πάντων κάποια στιγμή ο Μπακούρης φεύγει από το προσκήνιο κι η Γιάννα Αγγελοπούλου, ως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του «Αθήνα 2004» ανασυγκροτεί την εταιρεία, προσλαμβάνει στελέχη κι αρχίζει να τρέχει το project .
Έχουν χαθεί ήδη τρία χρόνια και τα προβλήματα είναι τεράστια. Σε πολιτικό επίπεδο ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης έχει πλέον τεθεί επικεφαλής του εγχειρήματος. Συγκαλεί τακτικές συσκέψεις με την συμμετοχή των συναρμόδιων υπουργών και σχεδόν πάντα της ίδιας της «Κυρίας». Ο πρωθυπουργός έχει αντιληφθεί την πολυπλοκότητα του εγχειρήματος. Την σημασία που έχει για την χώρα, αλλά εν τέλει και για τον στόχο της ΟΝΕ -μια χώρα που δεν μπορεί να οργανώσει Ολυμπιακούς μπορεί να είναι στον πυρήνα της Ευρώπης; Και οπωσδήποτε ο Σημίτης καταλαβαίνει την ανάγκη ισορροπιών μεταξύ των υπουργών του, αλλά και μεταξύ κάποιων υπουργών και της αντικειμενικά φιλόδοξης, με τάσεις «αυτονόμησης» , Αγγελοπούλου. Άλλο ανέκδοτο παρασκήνιο. Ο πληθωρικός και πάντα φιλόδοξος Ευάγγελος Βενιζέλος είναι υπουργός Πολιτισμού (με υφυπουργό Αθλητισμού τον Γιώργο Φλωρίδη). Θεωρεί ότι ως υπουργός Πολιτισμού είναι ο πολιτικός προϊστάμενος των Αγώνων. Όταν το δηλώνει σε μια συνέντευξη του, μια μικρή ηλεκτρική εκκένωση παρατηρείται στη Νέα Ιωνία, όπου έχει μεταφερθεί η έδρα του «Αθήνα 2004». Ο πρώτος ρόλος ανήκει στην «Κυρία» και δεν μπορεί κανείς να της τον αμφισβητήσει. Εδώ της τον έχει παραχωρήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, θα τον ξεπεράσει ένας υπουργός; Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αλλά όλα αυτά είναι ενδεικτικά του πολέμου των παρασκηνίων που κράτησε μέχρι τουλάχιστον την Τελετή Έναρξης. Σε μια επόμενη συνέντευξη του ο Ευάγγελος Βενιζέλος μιλάει off the record σε μια μικρή παρέα δημοσιογράφων. Προσπαθώ να τον προβοκάρω για τον ρόλο του και τον ρόλο της Γιάννας κι ευφυέστατος ων με ρίχνει στο «αριστερό φιλότιμο». Μου λέει κάτι σε στυλ: «Καλά, εσύ είσαι αριστερό παιδί και καταλαβαίνεις. Είναι δυνατόν να αφήσουμε την «Κυρία» να κάνει μόνη της πολιτική; Η κυβέρνηση είναι η τελική υπεύθυνη. Θα δίνω συνεντεύξεις για την πορεία της ολυμπιακής προετοιμασίας κάθε εβδομάδα» και νομίζω ότι ενώ μου μιλάει κοιτάει περισσότερο τους συναδέλφους στο «πηγαδάκι». Δεύτερο ηλεκτροσόκ στη Νέα Ιωνία. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι έγινε στη συνέχεια, αλλά μπορώ να διαβεβαιώσω πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ξαναέδωσε συνέντευξη για την ολυμπιακή προετοιμασία…
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι Γιάννα Αγγελοπούλου έπαιζε μόνη της μπάλα. Άλλωστε η ίδια είχε αντίληψη των ισορροπιών που έπρεπε να τηρούνται. Και ήξερε να βλέπει την μεγάλη εικόνα, μη αφήνοντας διάφορες… τεχνικές λεπτομέρειες να της αποσπούν την προσοχή. Προχωρούσε με συμβιβασμούς, αλλά προχωρούσε. Έστω κι αν κάποιοι συμβιβασμοί θα αποδεικνύονταν οδυνηροί. Όχι για την ίδια. Αλλά, μελλοντικά για την χώρα…
Σε μια από τις πρώτες συσκέψεις με τον Κώστα Σημίτη και συναρμόδιους υπουργούς η Γιάννα Αγγελοπούλου θέτει το ζήτημα της μεταολυμπιακής αξιοποίησης των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Τι θα γίνουν όλα αυτά τα ολυμπιακά ακίνητα μετά τους Αγώνες;
Ρεπορτάζ της εποχής ανέφεραν ότι οι Ολυμπιακές Ομοσπονδίες πίεζαν η μία μετά την άλλη για μεγαλύτερες και μόνιμες κατασκευές. Μάλιστα, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές οι διάφορες καθυστερήσεις που παρατηρούνταν στην εν γένει ολυμπιακή προετοιμασία, έκαναν αυτές τις πιέσεις όλο και ισχυρότερες.
Η ιδέα της Αγγελοπούλου σήμερα ακούγεται απλή και αποτελεσματική. Να καλέσουμε τον ιδιωτικό τομέα να συμβάλλει στην κατασκευή και διαμόρφωση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων με αντάλλαγμα την ιδιωτική αξιοποίηση τους μετά τους Αγώνες. Ένα «Ολυμπιακό ΣΔΙΤ», δηλαδή!
Η ιδέα απορρίπτεται μετ’ επαίνων. Ο Κώστας Σημίτης διακρίνει αμέσως το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας επιλογής. Θα τον κατηγορούσαν ότι «ξεπουλάει τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο ιδιωτικό κεφάλαιο»! Εύκολα φαντάζεται κανείς διάφορα πρωτοσέλιδα, αλλά και τις ανακοινώσεις της αντιπολίτευσης. Άλλωστε, ο Σημίτης στην δεύτερη τετραετία του δεν ήταν πανίσχυρος. Είχε κερδίσει με μόλις μία μονάδα τη ΝΔ, ο Κώστας Καραμανλής «ερχότανε», είχε ανοίξει μέτωπο με την Εκκλησία για τις ταυτότητες, με το ίδιο το κόμμα του και την αντιπολίτευση για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση Γιαννίτση, και παρά το ότι είχε «κλειδώσει» την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ και τη ζώνη του ευρώ, είχε μπροστά του το μέγα εθνικό ζήτημα της εισόδου της Κύπρου στην ΕΕ, πριν λυθεί το πολιτικό πρόβλημα και η κατοχή του μισού νησιού από την Τουρκία. Το τελευταίο που θα ήθελε ήταν να ανοίξει και μια «φάμπρικα» ανταγωνισμού μεγαλοεπιχειρηματιών για τα «ολυμπιακά φιλέτα» – και μάλιστα πριν αυτά κατασκευαστούν. Προοπτική που από μόνη της μπορεί να οδηγούσε σε άλλου τύπου προστριβές και καθυστερήσεις…
