Τώρα που οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι είναι πλέον παρελθόν, ας κάνω κι εγώ μια «βουτιά» είκοσι χρόνια πίσω. Επιχειρώντας να θυμηθώ ορισμένα εν πολλοίς ξεχασμένα ή και ελάχιστα γνωστά περιστατικά- αρκετά ανέκδοτα από τους Αγώνες της Αθήνας. Όπως τα έζησα, ως ίσως ο πρώτος πολιτικός συντάκτης , σχετικά νεαρός τότε το 1997-98, όταν μόλις τους είχαμε αναλάβει και η εφημερίδα μου με έκανε «ολυμπιακό ρεπόρτερ». Σκεπτόμενη ορθώς ότι η διοργάνωση κάθε άλλο παρά αθλητικό γεγονός ήταν.
Δεν νομίζω ότι έχει κανένα νόημα να κάνω συγκρίσεις των Αγώνων στο Παρίσι με τους δικούς μας Ολυμπιακούς της Αθήνας του 2004 – αν και δεν αποφεύγω πάντα τον πειρασμό. Μιλάμε για εντελώς διαφορετικές εποχές. Η τεχνολογία έχει αλλάξει τον κόσμο τον ίδιο και το πώς εμείς τον αντιλαμβανόμαστε. Και φυσικά δεν θα συγκρίνω τις πολυσυζητημένες Τελετές Έναρξης ή Λήξης– πάνε αυτές πέρασαν, το τι έμεινε έχει σημασία…
Το μακρινό 1998, η χώρα με πρωθυπουργό το Κώστα Σημίτη μόλις ένα χρόνο πριν είχε αναλάβει την διοργάνωση των Αγώνων του 2004. Θυμάστε τον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, μετά την συνεδρίαση και ψηφοφορία της ΔΟΕ να ανακοινώνει το θρυλικό πλέον : “The city who has the honor and the responsibility to organize the Olympiac Games of 2004 is… Athens”.
Πανηγύρια, αγκαλιές, φιλιά, ενθουσιασμός στις πλατείες και μετά από ένα μικρό διάστημα παγωμάρα. Το project είναι τεράστιο κι εμεις ίσως πολύ μικροί για να τα καταφέρουμε. Η αλήθεια είναι πως από το 1952 και το Ελσίνκι της Φινλανδίας, ποτέ ξανά μια μικρή χώρα δεν είχε αναλάβει την διοργάνωση που εν τω μεταξύ κάθε τετραετία μεγάλωνε και είχε όλο και περισσότερες απαιτήσεις.
Στην Αθήνα, στην μικρή «Αυγή», συνειδητοποιούμε σχετικά γρήγορα ότι η διοργάνωση δεν είναι αθλητικό γεγονός (θα γινόταν και μάλιστα κορυφαίο, όπως πάντα τις μέρες των Αγώνων φυσικά, και όσο πλησιάζουμε προς αυτούς τα αμιγώς αθλητικά ρεπορτάζ θα αποκτούσαν σταδιακά πιο κεντρικό ρόλο). Αντίθετα τώρα θα είχαμε μπροστά μας μια εξαετία με το σύνολο της κυβέρνησης να εμπλέκεται στο δύσκολο εγχείρημα. Η εισήγηση μου γίνεται δεκτή μέσα σε μια βραδιά στην «σύσκεψη». Το Ολυμπιακό ρεπορτάζ θα το καλύπτει πολιτικός συντάκτης – δηλαδή εγώ!
Ένα πρώτο μικρό ανέκδοτο παρασκήνιο εδώ: Η πρόταση υπέκρυπτε και μια ωφελιμιστική επιδίωξη. Να φύγω από την αρχισυνταξία και τους καθημερινούς καυγάδες με τον άλλο αρχισυντάκτη Νίκο Φίλη- που πάντως συμφώνησε αμέσως με την ιδέα.
Η «Αυγή» (όπως και ο Συνασπισμός, στην πλειοψηφία του), ήταν κατά της ανάληψης των Αγώνων. Προχωρήσαμε όμως, μετά την ανάληψη των Αγώνων, με μια συγκρατημένα κριτική διάθεση. Θα υποστηρίζαμε την τελική επιτυχία, αλλά ασκώντας κριτική όπου επιβαλλόταν. «Επιτυχημένοι Αγώνες με την μικρότερη οικονομική και οικολογική επιβάρυνση» ήταν η (αφελής;) θέση μας – και συμφωνούσα απολύτως. Θυμηθείτε ότι η κυβέρνηση είχε θέσει ως κύριο στόχο την είσοδο στην ΟΝΕ και η περίσπαση των Αγώνων σε συνδυασμό με τα έργα και τις δαπάνες ίσως έθεταν εν αμφιβόλω την επίτευξη του στόχου.
Το ρεπορτάζ από το Μέγαρο Μαξίμου έλεγε ότι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν ήταν τόσο ενθουσιασμένος με την ανάληψη. Τέλος πάντων, διευθύνων σύμβουλος της Οργανωτικής Επιτροπής αναλαμβάνει ο Κώστα Μπακούρης, τεχνοκράτης υψηλού κύρους, που ελέγχει τις λεπτομέρειες σαν «ελβετός ωρολογοποιός», όπως είχε γραφτεί χαρακτηριστικά. Αλλά με εμφανέστατα «πολιτικά ελλείμματα» σε ότι αφορά τις προσωπικές ικανότητες διαχείρισης ενός τόσου σύνθετου εγχειρήματος. Η τοποθέτηση μάλιστα του Στρατή Στρατήγη, παλιού βουλευτή της ΝΔ και πολιτευτή της ΔΗΑΝΑ (πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν τότε ο ιδρυτής της ΔΗΑΝΑ Κωστής Στεφανόπουλος) στην θέση του προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής (ΟΕ) περιέπλεκε τα πράγματα. Τι θα κατάφερνε αυτό το εμφανώς αταίριαστο «δίδυμο» και κυρίως τι σηματοδοτούσε η τοποθέτηση στην κορυφή της ΟΕ ενός άχρωμου τεχνοκράτη και ενός παλιού πολιτευτή;
Ο Κώστα Λαλιώτης στο (αγαπημένο του) παρασκήνιο έλεγε διαρκώς: «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει». Απαντούσε έτσι στο Μέγαρο Μαξίμου που έλεγε από την πλευρά του: «Άλλο η Επιτροπή Διεκδίκησης κι άλλο η Οργανωτική Επιτροπή».
Στην συζήτηση πρωταγωνιστούσε, αν και απούσα τότε από το προσκήνιο, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Η απόφαση του Κώστα Σημίτη να μην της αναθέσει ρόλο στην διοργάνωση δημιουργούσε ερωτήματα.
Εν τω μεταξύ, σιγά – σιγά το «ολυμπιακό ρεπορτάζ» πύκνωνε από κυρίως νέους πολιτικούς συντάκτες και κάποιους που κάλυπταν το ρεπορτάζ υποδομών. Άλλωστε τα μεγάλα έργα ήταν το προαπαιτούμενο : Αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», Μετρό, Αττικής Οδός κλπ και φυσικά τα πολλά «ολυμπιακά έργα», στις εγκαταστάσεις που θα φιλοξενούσαν τα αθλήματα. Όλο και περισσότεροι συνάδελφοι αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για το που πάει το πράγμα. Μέσα στην κυβέρνηση διέκρινε κανείς τουλάχιστον δυο γραμμές, ενώ τα χρονοδιαγράμματα συνεχώς αναθεωρούνταν, αφού οι σχετικοί στόχοι δεν «πιάνονταν».
Κάποια στιγμή στην θέση του Στρατή Στρατήγη τοποθετείται , ως πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής πλέον, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Το «αφεντικό» όμως παρέμενε ο CEO της εταιρείας «Αθήνα 2004 Α.Ε» (το σχήμα υπό το οποίο έτρεξε η προετοιμασία), δηλαδή ο Κώστα Μπακούρης.
Εξ όνυχος τον λέοντα. Μια μικρή παρέκβαση με μια άλλη ανέκδοτη ιστορία για το που οδηγούσε αυτή η «συγκατοίκηση» και τι δεν μπορούσε να καταφέρει , κυρίως λόγω έλλειψης πολιτικής αντιλήψεως από τον μακαρίτη πια Κ. Μπακούρη.
Ένα κρίσιμο ζήτημα που ορθώς είχε εντοπιστεί ήταν ο Εθελοντισμός. Ο ρόλος των εθελοντών θεωρείτο (κι αποδείχτηκε ότι έτσι ήταν) καθοριστικός για την επιτυχία του εγχειρήματος. Βρισκόμαστε όμως στο 1999 και άντε να μιλήσεις στον Έλληνα της αστακομακαρονάδας και της χρηματιστηριακής «φούσκας» για την σημασία του Εθελοντισμού. Ο Παναγιώτης Φασούλας μόλις έχει αποσυρθεί από την Εθνική Μπάσκετ. Δεν έχει ασχοληθεί με την πολιτική (και το καταστροφικό – κυρίως για τον ίδιο – πέρασμα του από τον δήμο Πειραιά αργούσε). Ήταν ένας δημοφιλέστατος πρωταθλητής, έξυπνος, επικοινωνιακός με ωραίες ατάκες, ίνδαλμα πολλών παιδιών, νέων, αλλά και μεγαλύτερων. Η Γιάννα σκέφτεται ότι θα μπορούσε να τοναξιοποιήσει στον τομέα του Εθελοντισμού – κι όντως ήταν μια σωστή σκέψη. Ο ίδιος ανταποκρίνεται θετικά και συναντώνται στο γραφείο της. Μιλούν, συμφωνούν σε όλα. Ακόμη κι ότι θα ταξίδευε πάντα πρώτη θέση και θα έμενε μόνο σε πεντάστερα ξενοδοχεία. Απόλυτα λογικό αίτημα. Ένας άνθρωπος 2.13 πώς να ταξιδέψει σε οικονομική θέση στο αεροπλάνο;
Οι δυο τους βγαίνουν από το γραφείο της προέδρου και «πέφτουν πάνω» στον Μπακούρη. Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις από την Αγγελοπούλου, η οποία τον ενημερώνει ότι ο «Πάνυ» συζητά θετικά να αναλάβει τον τομέα του Εθελοντισμό. Ο διευθύνων δείχνει να μην γνωρίζει τον «ψηλό» του ελληνικού μπάσκετ… Και λέει το αμίμητο : «Ωραία, ας αφήσει ένα βιογραφικό του»!
Ο ίδιος ο Φασούλας εξηγούσε σε μια παρέα δημοσιογράφων αργότερα ότι σκέφτηκε να του πει εκείνη την ώρα μήπως έπρεπε ο Μπακούρης να του έδινε το δικό του βιογραφικό. Δίκιο είχε ο ψηλός…
