Με μια μικρή καθυστέρηση θυμόμαστε, όχι μόνο την Ημέρα της Γυναίκας, αλλά και την ζωή των ίδιων των γυναικών στον Πειραιά, την δύσκολη δεκαετία του 1930. Με οδηγό τον ερευνητή της ιστορίας της πόλης του Πειραιά, Στέφανο Μίλεση. Γράφει λοιπόν ο (και) πρόεδρος της Φιλολογικής Στέγης Πειραιά :
“Στον Πειραιά την δεκαετία του 1930 είχαν καταμετρηθεί να εργάζονται 11.000 γυναίκες στα διάφορα εργοστάσια της πόλης. Η καταμέτρηση είχε γίνει από το γραφείο εργασίας του υπουργείου Εθνικής οικονομίας και οι εργάτριες του Πειραιά κατατάσσονταν πρώτες Πανελληνίως ως προς τον αριθμό τους. Από αυτές οι 6.280 εργάζονταν στους διάφορους κλάδους της υφαντουργικής βιομηχανίας. Υπήρχε ειδικότητα σταφιδοκαθαριστριών που απασχολούσε 1.500 γυναίκες στη συσκευασία. Στους αριθμούς δεν περιλαμβάνονταν οι γυναίκες του ΟΛΠ που εργάζονταν περιστασιακά στη συλλογή σιτηρών κατά την εκφόρτωση των πλοίων, πριν από την εποχή αυτοματοποίησης της εργασίας από τα Σιλό.
Οι γυναίκες αυτές λάμβαναν μισά μεροκάματα συγκριτικά προς τους άνδρες συναδέλφους τους και μαζί με τα παιδιά αποτελούσαν μια περιζήτητη δεξαμενή εργατικού δυναμικού από τους βιομήχανους. Για να γλιτώσουν από τη φτώχια και την εργασία αναζητούσαν το μέλλον τους στο εξωτερικό μέσω γάμων με ομογενείς. Τότε οι βιομήχανοι για να μη τις χάνουν από τα εργοστάσια καθιέρωσαν το θεσμό των ομαδικών γάμων στα προαύλια των εργοστασίων. Κατέβαλαν όλα τα έξοδα των νυφικών και των τελετών και μια μικρή επιχορήγηση υπό τύπου “προίκας” προκειμένου να δώσουν κίνητρα να μη μεταναστεύσουν και τις χάσουν από εργάτριες”.….
