Του Νότη Ανανιάδη
Με δεδομένο ότι οι Αγώνες δεν χωράνε σε λίγες λέξεις, από όσα έγιναν κατά την Παγκόσμια αυτή αθλητική γιορτή,μέσα - και κυρίως έξω – από τους στίβους, σταχυολογώ:
Ναζί : Εντάξει, Χίτλερ και Γκαίμπελς αλλιώς την είχαν δει κι ο Τζέσε Όουενς τους την χάλασε. Πάντως η ΔΟΕ, ό, τι και να της προσάψει κανείς (κι έχει όντως πολλά) σε ότι αφορά το ναζισμό και τον ρατσισμό έχει σταθεί στο ύψος της. Ήδη από τον καιρό (1964 Τόκιο) που απέκλειε την τότε ρατσιστική Νότιο Αφρική από τους Αγώνες. Πλην όμως το «φίδι» άνθρωπος δεν γίνεται. Κι η Παπαχρήστου, η αγαπημένη των ναζί της Χρυσής Αυγής (που δεν τα κατάφερε στο τριπλούν απέναντι σε μαύρες συναθλήτριες της) ακόμη δεν θέλει να ζητήσει συγγνώμη για το ρατσιστικό «αστείο» («με τόσους αφρικανούς στην Αθήνα τα κουνούπια του Νείλου θα τρώνε σπιτικό φαγητό»), που τής είχε στοιχίσει τον αποκλεισμό από το Λονδίνο το 2012. Κρίμα...
Ρατσιστικά κι αντιρατσιστικά : Όταν ακούς Πουέρτο Ρίκο ( αν δεν τραγουδήσεις α-για- για), σκέφτεσαι ένα νησάκι προτεκτοράτο των ΗΠΑ στην Καραιβική, γκέτο Πορτορικάνων στη Νέα Υόρκη και μια πολύ καλή ομάδα μπάσκετ με αρκετούς να παίζουν στο ΝΒΑ. Στο Ρίο μάθαμε ότι έχει και λευκούς αθλητές που πάντως παίζουν ...τένις. Τυχαίο; Κι από την άλλη, λίγο παραδίπλα στον ίδιο Κόλπο, η Κούβα ενώ έχει παράδοση σπουδαίων έγχρωμων πρωταθλητών μάθαμε ότι έχει, εκτός από έγχρωμους, και σπουδαίους λευκούς προπονητές. Όπως τον προπονητή του επίσης σπουδαίου παλαιστή Λόπεζ που κατέκτησε το τρίτο του χρυσό μετάλλιο.
Ποδοσφαιρικό κλίμα : Στην πατρίδα του Πελέ (που δεν άναψε τον βωμό, ελέω χορηγών κι ας λέει ο ίδιος ότι ήταν ασθενής) δεν μπορούσε παρά να υπάρχει ποδοσφαιρικό κλίμα στα γήπεδα. Το παρακάνανε πάντως. Τόσο στο επί κοντώ, γιουχάροντας τον Γάλλο Λαβιλενί τον μόνο που ίσως απειλούσε τον καταπληκτικό δικό τους Ντα Σίλα, όσο και στη Γυμναστική που πανηγυρίζαν φωνάζοντας Μπραζίλ – Μπραζίλ όποτε δεν τα πήγαιναν καλά αντίπαλοι κάποιου δικού τους. Αλλά μήπως κι εδώ στην πατρίδα που γέννησε το Ολυμπιακό πνεύμα (λέμε τώρα) μήπως τα ίδια δεν κάναμε στον τελικό των 200 μέτρων το 2004; Όταν ένα ολόκληρο Στάδιο γιουχάριζε τους τρεις αμερικάνους, λες κι έφταιγαν κι αυτοί για την ιλαροτραγωδία του σκανδάλου Κεντέρη – Θάνου – Τζέκου;
ΗΠΑ : Διαχρονικά μεγάλη (και αθλητική) υπερδύναμη που πάντως δεν «χαιδεύει» τους (πολλούς) ολυμπιονίκες της. Δίνει σχετικά μικρά μπόνους για κάθε χρυσό ( 25 χιλιάδες δολάρια – όταν η Γαλλία δίνει 65 και η Ιταλία 185), ενώ παράλληλα φορολογεί τόσο αυτό το μπόνους όσο και τα ίδια τα μετάλλια, λόγω του πολύτιμου μετάλλου που αυτά περιέχουν! Ο Φελπς για παράδειγμα για τα πέντε χρυσά και το ένα αργυρό που κατάκτησε θα πληρώσει 55.000 δολάρια στην εφορία ! Εδώ, στην ελληνική αθλητική Σοβιετία, έχουμε ουκ ολίγους αθλητές που κάποτε συμμετείχαν σε ομαδικό άθλημα με την Εθνική που ήλθε ακόμη κι 8η σε κάποιους Ολυμπιακούς και τους κάναμε αξιωματικούς....
Αέρας και θάλασσα : Εντάξει άνεμος ο Μπολτ, κυρίαρχη των αιθέρων η Κατερίνα Στεφανίδη στο επί κοντώ, ο άνεμος άφησε τελικά να γίνει η medal race κι αποφάσισε ότι το μετάλλιο που είχαν διασφαλίσει από την Τετάρτη οι Μάντης και Καγιαλής στα 470, θα είναι χάλκινο, «χόρευε» στον αέρα με τα «δαχτυλίδια» ο Πετρούνιας, φοβερή η αυτοκυριαρχία της Κορακάκη (που είναι η πρώτη ελληνίδα με δυο μετάλλια!) αλλά, απολύτως, υποκειμενικά, εκτιμώ ότι ξεχωρίζει ο απόλυτος κυρίαρχος των θαλασσών. Ο Σπύρος Γιαννιώτης. Ο καλύτερος Έλληνας κολυμβητής όλων των εποχών. Πέμπτος κι έβδομος στην Αθήνα στην πισίνα το 2004, τέταρτος στο Λονδίνο το 2012 και δεύτερος, σαν πρώτος, στο Ρίο. Σεμνός και συγκροτημένος, ολοκληρώνει στα 36 του (!) μια γεμάτη όσο και μοναχική, όπως το αγώνισμα του καριέρα.
Κρίμα που σταματά και δεν μπορούμε να του πούμε ραντεβού στο Τόκιο. Εκεί που δίνουμε όλοι οι άλλοι ραντεβού (μέσω ΕΡΤ) το 2020...
