Ο ανασχηματισμός (δεν) δείχνει τη «ρότα»…

1 ploio strivei

 

Ενώ ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει έτοιμος να προχωρήσει μέχρι την ολοκλήρωση της Συμφωνίας με τους εταίρους χωρίς τους 32 «αντάρτες» , παραδεχόμενος ότι η κυβέρνηση του θα στηρίζεται σε μειοψηφικό αριθμό βουλευτών, ο υπουργός Εσωτερικών ομολογεί ότι οι εκλογές θα γίνουν Σεπτέμβριο – Οκτώβριο. Λίγο νωρίτερα ο εκπρόσωπος Τύπου δήλωνε ότι ο ανασχηματισμός δεν θα γινόταν χθες – αποδεχόμενος ουσιαστικά ότι είναι ζήτημα ωρών. Από μόνες τους οι δηλώσεις του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργού και κορυφαίου κομματικού παράγοντα Ν. Βούτση και του συμπαθούς Γ. Σακελλαρίδη συνιστούν πρωτοφανή γεγονότα, αφού είναι κανόνας στην πολιτική ανασχηματισμοί πρόωρες εκλογές και υποτιμήσεις να μην προαναγγέλλονται. Οι δύο πρώτοι κανόνες ήδη κατελύθησαν, με το ευρώ (ακόμη) δεν υπάρχει δυνατότητα να παραβιαστεί ο τρίτος.
Υπό άλλες συνθήκες το «μείγμα» υπουργών που θα χρησιμοποιήσει ο Αλ. Τσίπρας για τη νέα κυβέρνηση του θα ήταν ενδεικτικό της πορείας που θα ακολουθήσει. Πλην όμως τώρα δεν θα είναι ασφαλώς ενδεικτικό, καθώς το νέο κυβερνητικό σχήμα θα είναι βραχύβιο, με ζωή 2,5 – 3 μηνών . Το γράψαμε ήδη ο ίδιος ο υπ. Εσωτερικών τοποθετεί τις εκλογές το Φθινόπωρο.
Ήδη το ρεπορτάζ έχει πάρει φωτιά σχετικά με τα ονόματα και κυρίως τους λόγους που «παίζουν» για το νέο υπουργικό συμβούλιο. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές του Μαξίμου ο Αλέξης Τσίπρας θέλει (και δυσκολεύεται να βρει) στελέχη από την αγορά και τον πανεπιστημιακό χώρο. Πρόσωπα με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αριστερές απόψεις αλλά και τεχνοκρατική επάρκεια για να στηρίξουν την υλοποίηση της Συμφωνίας. Παράλληλα ο πρωθυπουργός θα ήθελε να διεμβολίσει την Αριστερή Πτέρυγα και να πάρει μαζί του κάποια στελέχη της. Άλλωστε το γεγονός ότι κατά τη δήλωση του σε συνεργάτες του το βράδυ της Πέμπτης σε σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου ότι θα προχωρήσει χωρίς τους «32» που ψήφισαν Όχι, διαφοροποιώντας τους από τους 6 που επέλεξαν το «Παρών», δείχνει ότι ο πρωθυπουργός έχει πάντα ένα μάτι στραμμένο στους εσωκομματικούς συσχετισμούς του κόμματος του.
Το ερώτημα είναι πάντα ποιες από τις δύο αυτές βασικές επιλογές θα δώσει τον τόνο στη νέα κυβέρνηση. Τα κομματικά στελέχη που θα επιλεγούν για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών ή τα όποια στελέχη της αγοράς ή του πανεπιστημιακού χώρου που ενδεχομένως δεχτούν να γίνουν υπουργοί για ένα τόσο σύντομο αλλά και κρίσιμο για την χώρα διάστημα;
Σε κανονικές συνθήκες οι ανασχηματισμοί εμπεριείχαν πάντα το στοιχείο της ισορροπίας. Γεωγραφικής, ηλικιακής και βεβαίως εσωκομματικής. Ισορροπία μπορεί να αναζητηθεί πάντοτε, αλλά οι συνθήκες φυσικά κάθε άλλο παρά κανονικές είναι. Κάτω από άλλες περιστάσεις η αντικατάσταση (όχι στο ιδιο υπουργείο, αλλά γενικότερα στην κυβέρνηση) π.χ. του Π. Λαφαζάνη από τη (δεύτερη στο ψηφοδέλτιο της Β’ Πειραιά) νεαρά Νίνα Κασσιμάτη θα κάλυπτε πολλούς από τους άγραφούς κανόνες των ανασχηματισμών. Ένας «μπαρουτοκαπνισμένος» στα χαρακώματα της Κουμουνδούρου παλιός κομμουνιστής που ηγήθηκε της «ανταρσίας» των τελευταίων ημερών θα έφευγε και μια 30χρονη που εκτέθηκε για πρώτη φορά σε ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και πήγε εξαιρετικά εκλεγόμενη λίγο πιο πίσω του, προερχόμενη από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ θα ερχόταν. Κανονικά όλοι θα συζητούσαν μια τέτοια αλλαγή – έκπληξη κι ο ανασχηματισμός από την άποψη των επικοινωνιακών απαιτήσεων της κίνησης θα θεωρείτο απολύτως επιτυχημένος.
Τώρα μόνο του κάτι τέτοιο (όπως και πολλές άλλες ανάλογες περιπτώσεις) από μόνο του δεν φτάνει. Ακόμη χειρότερα δεν φτάνει μόνη της καν η «μετεγγραφή» ενός πανεπιστημιακού που προέρχεται από έναν άλλο πολιτικό χώρο για να αποτελέσει ασφαλή ένδειξη αλλαγής πορείας. Όταν τη δεκαετία του 1980 ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε υπουργό της κυβέρνησης τον προερχόμενο από τη ΝΔ Γιάννη Μπούτο έστελνε ένα σαφέστατο μήνυμα προσαρμογής στον ρεαλισμό (άλλο αν εύκολα μπορούσε να το ανακαλέσει). Αν ο Αλ. Τσίπρας κάνει πχ. το Νίκο Αλιβιζάτο (που είχε προταθεί για Πρόεδρος της Δημοκρατίας από Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ) υπουργό Παιδείας, θα είναι μια κίνηση που από μόνη της θα στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα μελλοντικής σύμπλευσης με τα δυο μικρά κεντροαριστερά κόμματα και συνεπώς μια μετατόπιση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ σε πιο ρεαλιστικές θέσεις;
Η πορεία που θα επιλέξει να ακολουθήσει ο Αλέξης Τσίπρας ούτε προδιαγεγραμμένη είναι ούτε σίγουρα σταθερή. Θα προσπαθήσει να κάνει «ενέσεις» στη κυβέρνηση του με ανθρώπους έξω από τους κομματικούς σωλήνες, δίνοντας μια γεύση διεύρυνσης. Επίσης θα προσπαθήσει να προσεταιριστεί κομματικά στελέχη από τα Αριστερά του. Και βεβαίως θα ανακατέψει την τράπουλα διευκολύνοντας κάποιους υπουργούς του που ψήφισαν «Ναι», όπως ο Π. Σκουρλέτης και ο Θ. Δρίτσας να μετακινηθούν για να αποφύγουν να βάλουν την υπογραφή τους σε δύσκολες αποφάσεις των αρμοδιοτήτων τους – πχ. εργασιακά, πώληση του ΟΛΠ.
Η ρότα θα αποσαφηνιστεί μετά τις εκλογές του Φθινοπώρου. Αφού το σκάφος θα έχει βγει από την ομιχλώδη διαδικασία της ολοκλήρωσης της Συμφωνίας. Τότε άλλωστε θα φανεί αν η πορεία έχει όντως διορθωθεί ή αίφνης δούμε τα βράχια (ξανα) μπροστά μας.

eep logo