Tου Τάσου Ι. Αβραντίνη*
Λίγο πριν από το άνοιγμα της κάλπης των ευρωεκλογών ας σταθούμε σε μερικά στοιχεία που ενδέχεται να είναι καθοριστικά για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης:
1. Η ανεργία στην ΕΕ έφθασε το πρώτο τρίμηνο του 2019 στο 6,2%. Το αντίστοιχο ποσοστό των χωρών της Ευρωζώνης άγγιξε το 8,1%. Την ίδια περίοδο η ανεργία στις ΗΠΑ βρίσκεται στο 3,9% και ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ στο 4,6%. Κοινό χαρακτηριστικό των χωρών με υψηλή ανεργία είναι η υπερπροστατευτική νομοθεσία για τους εργαζομένους, ενώ των χωρών με χαμηλή ανεργία η έλλειψη υπερβολικών προστατευτικών ρυθμίσεων στην αγορά εργασίας και η χαμηλή κατάταξη στον περίφημο «Δείκτη Γενναιοδωρίας» (Generosity Index). Για παράδειγμα, στις ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες δεν υπάρχει κατώτατος μισθός και η αποζημίωση απόλυσης είναι μικρή, το ποσοστό ανεργίας κινείται περίπου στο ίδιο επίπεδο του μέσου όρου του ΟΟΣΑ.
2. Οι κοινωνικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ στις χώρες της ΕΕ σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat αγγίζουν το 29%. Το αντίστοιχο ποσοστό στις ΗΠΑ ανέρχεται σε 18,7%, ενώ ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 20,1%. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κοινωνικών δαπανών των χωρών της ΕΕ (72%) αφορά τις συντάξεις και την υγεία.
3. Οι κοινωνικές δαπάνες χρηματοδοτούνται βεβαίως από φόρους ή δανεισμό. Η συνολική φορολογική επιβάρυνση στις χώρες της ΕΕ ξεπέρασε με αυξητική τάση το 2017 το 40% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ βρίσκεται στο 34%, και των ΗΠΑ στο 26%.
4. Ο πληθυσμός της ΕΕ ως ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού θα περιοριστεί τα επόμενα είκοσι χρόνια από το 6,9% που είναι σήμερα περίπου στο 4%. Την ίδια περίοδο, η συμμετοχή της ΕΕ στην παγκόσμια εμπορική κατανάλωση από 27% που είναι σήμερα θα περιοριστεί κάτω του 20%.
Με απλά λόγια στην ΕΕ σήμερα ‒σε πείσμα των ανυπόστατων κατηγοριών εναντίον του «νεοφιλελευθερισμού»‒ κυρίαρχος παραμένει ο κρατισμός και το σοσιαλδημοκρατικό-αναδιανεμητικό μοντέλο. Όπως στην κλασική ταινία του Χίτσκοκ «Ο λάθος άνθρωπος» ενοχοποιείται ο αθώος και ο ένοχος εξακολουθεί να δρα ανενόχλητος συνεχίζοντας την εγκληματική του δραστηριότητα, έτσι και στην περίπτωση της ΕΕ έχει εδώ και δεκαετίες ενοχοποιηθεί ο «νεοφιλελευθερισμός» που ποτέ δεν εφαρμόστηκε, ενώ ο εγκληματικός κρατισμός εξακολουθεί να υπονομεύει το μέλλον και την υπόσταση της Ένωσης.
Γιατί προφανώς δεν είναι «νεοφιλελευθερισμός» αλλά στυγνός σοσιαλκρατισμός η υψηλή φορολογία, το υπερτροφικό κράτος, το μέγεθος της ευρωγραφειοκρατίας (3,5% του ΑΕΠ της ΕΕ), η αδιανόητη πολυνομία των ευρωπαϊκών οργάνων κ.λπ. Μπορεί στην Ελλάδα η κατάσταση να είναι χειρότερη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο σχεδόν σε όλους τους τομείς, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα είναι ότι, εάν η ΕΕ δεν συνειδητοποιήσει γρήγορα ότι για την στασιμότητα στην οποία έχει περιέλθει υπεύθυνες είναι οι κυρίαρχες κρατικοπαρεμβατικές πολιτικές δεκαετιών θα χάσει το τρένο του παγκόσμιου ανταγωνισμού.
Σε αυτή την περίπτωση ο κίνδυνος μιας παρατεταμένης ύφεσης που θα οδηγήσει στην κυριαρχία των ακροδεξιών, αριστερών λαϊκιστών και κάθε είδους αντιευρωπαϊκών δυνάμεων και μακροπρόθεσμα ακόμη και σε διάλυση την ΕΕ είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός.
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» στις 24/5/2019
* Ο Τάσος Αβραντίνης είναι υποψήφιος βουλευτής με τη ΝΔ
