Στο φαρμακείο του Βαγγέλη, στο Δημοτικό, που αποτελούσε σημείο αναφοράς και συνάντησης στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, για μια ολόκληρη πολυάριθμη παρέα και κάποιους εφήβους που έψαχναν στην πράξη τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο θεωρητικός όρος «Εναλλακτικός», διέκρινε ή ξεχώριζε κανείς μια εναλλακτική φιγούρα.
Με πυκνά σγουρά μαλλιά και μαύρα μούσια κι αυτός, ο νεαρός αδερφός της οικογενείας, Θοδωρής Δρίτσας, με σαφέστατα πιο προχωρημένες – αριστερίστικες θα μπορούσε να τις πει κανείς – ιδέες από τον σοσιαλδημοκράτη Βαγγέλη, που πάντως κατάφεραν μαζί να μετατοπίσουν διακριτικά την αστική – συντηρητική οικογένεια Δρίτσα προς τα αριστερά, ήταν πάντα μια ξεχωριστή προσωπικότητα.
Χαμηλόφωνος (κυριολεκτικά), συναινετικός, μετριοπαθής, ένας «ήπιος αριστεριστής» όπως τον έχει χαρακτηρίσει σε βιβλίο του ένας γνωστός πολιτικός.
Καθώς ο Θοδωρής Δρίτσας παραγγέλνει στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά μια βυσσινάδα και εγώ έναν καφέ, σκέφτομαι ότι αν –μέσω photoshop – σε μια φωτογραφία των αρχών του 1980 άσπριζες τα μούσια και τα μαλλιά του, θα είχες μπροστά σου ακριβώς τον ίδιο άνθρωπο. Βέβαια τα χρόνια έχουν περάσει. Θα κλείσει τα 72 του στις 22 Αυγούστου, μου εξομολογείται. Και τον αιφνιδιάζω όταν παρατηρώ ότι είναι στο όριο του Λέοντα, λίγο πριν την Παρθένο. «Λέων αναμφισβήτητα», λέει και γελάμε. 
Ο πρώην υπουργός Ναυτιλίας Θοδωρής Δρίτσας, βουλευτής και υποψήφιος για μια ακόμη φορά με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Πειραιά και Νήσων, δεν έχει πρόβλημα να παραδεχθεί ότι τα χρόνια περνάνε και ενώ ο ίδιος νιώθει ότι βιολογικά, «δόξα τω Θεώ», αντέχει, έχει αρχίσει να σκέπτεται ότι πρέπει να δημιουργήσει μαζί με άλλους μεγαλύτερους, «κενό για νεότερους στην πολιτική».
Θυμόμαστε μαζί, ενώ αφήνουμε τον Δημήτρη Βρανά να κάνει την φωτογράφιση, όταν ενώ ήταν στην πολιτική μέσω κινημάτων, εμφανίστηκε στα ψηφοδέλτια της Εναλλακτικής Αντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης το 1989, αργότερα το 1998 πρωτοεμφανίστηκε ως υποψήφιος δήμαρχος με το Λιμάνι της Αγωνίας, με το οποίο ήταν εκ νέου υποψήφιος και εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος το 2002 και το 2006 και πρωτοεκλέγεται βουλευτής το 2007 και μάλιστα πρώτος σε σταυρούς στον Πειραιά από το 2012 και έκτοτε.
Πλέον κι ιδιαίτερα κατά την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να θεωρηθεί και δεν είναι ένας απλός βουλευτής Πειραιά, αλλά ένα κεντρικό πολιτικό στέλεχος του κόμματός του. «Υπό αυτήν την έννοια, ήταν αυτονόητη η υποψηφιότητά μου. Έχει χαρακτήρα λογοδοσίας. Για αυτό, ειδικά τώρα, έπρεπε και ήθελα να είμαι υποψήφιος», λέει κατηγορηματικά ο Θοδωρής Δρίτσας.
Έχοντας και με τον Θοδωρή Δρίτσα μια μακρά γνωριμία και φιλία, νιώθω για μια ακόμη φορά ότι «παίζω εκτός έδρας» και πολύ καλά τη δουλειά μου ως ανεξάρτητος -και ενοχλητικός μερικές φορές δημοσιογράφος- δεν θα μπορέσω να την κάνω. Καταφεύγω λοιπόν εκ νέου στην πρόκληση, το «σχήμα» εκείνο που εκτιμώ ότι μπορεί να σώσει ίσως τα προσχήματα. Και χτυπάω στο αδύνατο σημείο.
«Εσείς, που ζητούσατε να παραμείνει το λιμάνι του Πειραιά 100% δημόσιο, που με την εκλογή σας και τον ορισμό σας στη θέση του υπουργού Ναυτιλίας τόσο κατά την τελετή παράδοσης – παραλαβής, όσο και κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ενώπιον της Βουλής τον Ιανουάριο του 2015, υποστηρίξατε ότι η διαδικασία πώλησης δεν ισχύει, εσείς ο ίδιος, υπογράψατε ως αρμόδιος υπουργός Ναυτιλίας την παραχώρηση του συνόλου των λιμενικών δραστηριοτήτων και του 67% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΛΠ στην Cosco».
Αν κάτι χαρακτήριζε πάντοτε – και «διέσωζε» θα έλεγα εγώ – τη δημόσια παρουσία του Θοδωρή Δρίτσα, ήταν και είναι η αστική του ευγένεια. Χαμογελάει και μου λέει πως αν θέλουμε να αναλύσουμε ένα τόσο μεγάλο ζήτημα, δεν έχει αντίρρηση. Κι ενώ παραδέχεται τα όσα υποστήριξα, παρατηρεί πως κάποιες ζωτικές λειτουργίες του λιμανιού ήδη λειτουργούσαν σε ιδιωτικό πλαίσιο, με κορυφαία τη διαχείριση των αποβλήτων των πλοίων, ενώ και το ΣΕΜΠΟ είχε ήδη παραχωρηθεί στη ΣΕΠ. «Επιπλέον, το πλειοψηφικό μετοχικό πακέτο του ήδη εισηγμένου στο ΧΑΑ ΟΛΠ, είχε περιέλθει στην ιδιοκτησία του ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο από τις μέρες της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχε ξεκινήσει τη διαδικασία πώλησής του, που απλώς ανεβλήθη και έτσι δεν έγινε εντός του ΄14».
Από κει κι έπειτα ο Θοδωρής Δρίτσας υποστηρίζει ότι ένας από τους πιο δεσμευτικούς όρους, μετά τον συμβιβασμό με την Τρόικα το καλοκαίρι του ΄15, ήταν να τρέξουν οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ και του ΟΛΘ. Παραδέχεται ότι η πρώτη του σκέψη, τον Σεπτέμβριο του 2015, ήταν να μην επιστρέψει στο υπουργείο Ναυτιλίας, αλλά τελικά επικράτησε μέσα του η άποψη να γυρίσει, για να «σωθεί οτιδήποτε αν σώζεται». Κι ο Θοδωρής Δρίτσας αισθάνεται δικαιωμένος γιατί, όπως υποστηρίζει, η Σύμβαση παραχώρησης διασώθηκε σε καίρια σημεία.
Αφού μιλάμε αρκετή ώρα, για την Αριστερά και τα όρια μια αριστερής διακυβέρνησης σε συνθήκες κρίσης, ο Θοδωρής Δρίτσας υποστηρίζει ότι ήταν ένα «καπρίτσιο της Ιστορίας» να αναλάβει σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και χρεοκοπίας την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ που από το 3 έφτασε στο 36% και κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. «Και τα έβγαλε», τονίζει. «Δημιούργησε ένα απόθεμα 35 δισεκατομμυρίων και οδήγησε τη χώρα σε μια εποχή μετά το Μνημόνιο. Από μόνο του αυτό ήταν μια εποποιία», υποστηρίζει.
Κι όταν ρωτώ τον Θοδωρή Δρίτσα γιατί αυτό δεν εκτιμήθηκε στην κάλπη των πρόσφατων ευρωεκλογών μου απαντά ότι οι πληγές της χρεωκοπίας δυστυχώς καταδυναστεύουν ακόμη τις ζωές χιλιάδων πολιτών, που ίσως δεν έχουν αντιληφθεί «τι έχουμε καταφέρει και προσδοκούν κάτι καλύτερο».
«Η Αριστερά προσέφερε», τονίζει. «Οι πολίτες, συνεχίζει, μπορεί να βιώνουν μια διάψευση προσδοκιών, οι πολίτες ευλόγως πάντα προσδοκούν κάτι καλύτερο», προσθέτει. 
Για το τέλος κρατάω την πιο «πικρή», αλλά αυτονόητη ερώτηση. Τι θα σημαίνει αν, όπως όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν, στην κάλπη των εκλογών της προσεχούς Κυριακής επιβεβαιωθεί η νίκη της Νέας Δημοκρατίας.
«Αν νικήσει η Νέα Δημοκρατία, μου λέει, θα έχει κερδίσει ένα σύστημα δυνάμεων και συμφερόντων. Αλλά, προσθέτει με νόημα, ακόμη κι ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν επιβεβαιώθηκε όταν, αμέσως μετά τον θρίαμβό του το 1981, θριαμβολογούσε υποστηρίζοντας ότι “Η Δεξιά μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας”. Η Ιστορία δεν άρχισε το 2015 και δεν σταματάει το 2019», λέει χαμογελώντας ο Θοδωρής Δρίτσας.
Κι όταν του υπενθυμίζω ότι όλα αυτά δεν έχουν ηχογραφηθεί, αλλά τα αποδίδω μέσα από τις σύντομες σημειώσεις μου και την εικόνα που έχω διαμορφώσει για τον συνομιλητή μου, χαμογελάει εκ νέου, σηκώνει τον δείκτη του αριστερού του χεριού και λέει, σχεδόν θυμόσοφα: «In Notis we trust». Δεν νιώθω Θεός φυσικά, αλλά τον ευχαριστώ ειλικρινά για την εμπιστοσύνη του και τον συνοδεύω στην έξοδο του Δημοτικού Θεάτρου για να τελειώσει μια ακόμη «Συνάντηση στο Φουαγιέ».
