Αποστολή: Νότης Ανανιάδης
Αν υπάρχει ένα μέρος στο Πεκίνο που μπορεί να νιώθει «αδικημένο» σε σχέση με την προσοχή που του δίνουν οι τουρίστες είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, το Τσιν Τσαν.
Δεν το λες πάρκο, οπωσδήποτε δεν είναι κήπος, είναι ψηλός κατάφυτος λόφος, αλλά όχι και βουνό.
Με ιστορία πάνω από 1.000 χρόνια αυτός ο – άλλοτε απαγορευμένος και πλέον τουριστικός – «παράδεισος» τον οποίο όμως γνωρίζουν και επισκέπτονται περισσότερο οι ίδιο οι Κινέζοι, δεν είχε πάντα την τουριστική χρήση που έχει σήμερα.
Πρόκειται για ένα τεχνητό (με την έννοια ότι δεν υπήρχε, αλλά κατασκευάστηκε) φυσικό οχυρό που προστατεύει την βόρεια πλευρά της Απαγορευμένης Πόλης. Ούτε την έβλεπαν, ούτε μπορούσαν εύκολα να την πλησιάσουν από εκεί, διασχίζοντας το δάσος που σκαρφαλώνει στην κορυφή ενός λόφου, ο οποίος δεν είναι ακριβώς βουνό, αλλά την δουλειά του μια χαρά την έκανε.
Επιτιθέμενοι και σφετεριστές θα έπρεπε να διασχίσουν το δάσος, να αντιμετωπίσουν τα ζώα που υπήρχαν εκεί και τελικά τους σιδηρόφρακτους φρουρούς των ανακτόρων. Άστο καλύτερα….
Από τον λόφο αυτό πλέον, ο επισκέπτης έχει μια υπέροχη θέα στα παλάτια των Αυτοκρατόρων και των μανδαρίνων τους, εκείνης της εποχής.
Τα περίπτερα, σε ρυθμούς παγόδας τα περισσότερα, εκεί που ξεκουραζόταν ο Αυτοκράτορας και αξιωματούχοι του από το κυνήγι ή τον περίπατο τους είναι πλέον οι σταθμοί για να βγάλει φωτογραφίες ο επισκέπτης και να θαυμάσει πανοραμικά την αχανή Κινεζική πρωτεύουσα – ιδίως αν δεν έχει υγρασία, καταχνιά ή ρύπανση. Κάτι σπάνιο τέτοια εποχή του χρόνου.
Ευτυχώς οι Κινέζοι οικοδεσπότες δεν μας άφησαν παραπονεμένους.
Και πάνω από χίλια χρόνια μετά την κατασκευή αυτής της τεχνητής οχυρωματικής φυσικής αντίστασης σε κάθε επιβολέα, που έχει πλέον γίνει τουριστικό αξιοθέατο, μας αποζημίωσαν για το βαρύ πρόγραμμα στο Πεκίνο με μια επίσκεψη το τελευταίο απόγευμα εκεί.
Άψογα συντηρημένο με υπέροχους κήπους (πως θα γινόταν αλλιώς, αφού και στην αρχιτεκτονική κήπων οι Κινέζοι είναι πρωτοπόροι) κι ένα δάσος που γίνεσαι χαζός όταν το… χαζεύεις.
Θα σταθώ μόνο στα αμέτρητα υπεραιωνόβια δέντρα που σημειώνονται ξεχωριστά σε αυτό το άνω των 1.000 ετών πάρκο – δάσος.
Εκεί που κάποτε μετά το κυνήγια ή τους περιπάτους ξεκουράζονταν οι αυτοκράτορες και οι αξιωματούχοι τους κοιτάζοντας γύρω στην αχανή περιοχή του Πεκίνο, στα υπέροχα σε σχήμα Παγόδας κυνηγετικά περίπτερα, τα οποία φωτίζονται όσο βραδιάζει, χιλιάδες τουρίστες στριμώχνονται για μια φωτογραφία. Δικαίως. Η πανοραμική θέα είναι μοναδική. Ακόμη κι η τεράστια Απαγορευμένη Πόλη φαντάζει μικρή κάτω από τα πόδια σου.
Κι εδώ τα λόγια είναι περιττά. Χάιντ Παρκ, Σέντραλ Παρκ και τόσοι κλασικοί αυτοκρατορικοί κήποι στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο έχουν την δική τους ιστορία και την δική τους ομορφιά.
Το πάρκο Τσιν Τσαν μου φάνηκε να έχει την δική του Κινέζικη μαγεία…
