Αποστολή: Νότης Ανανιάδης
Είναι Τρίτη πρωί στη Σανγκάη. Ήδη από το απόγευμα της προηγούμενης μέρας είχαν αρχίσει οι αποχαιρετισμοί. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι της αποστολής φεύγουνε για τις πατρίδες τους. Αγκαλιές, φιλιά, ανταλλαγές καρτών. Ένα σημαντικό παράπλευρο επαγγελματικό κέρδος από αυτή την 15νθήμερη συνύπαρξη στο -όντως πολύ γεμάτο- πρόγραμμα ενός ταξιδιού κατά το οποίο γυρίσαμε σχεδόν την μισή Κίνα, οι σχέσεις μεταξύ των δημοσιογράφων και η αμοιβαία υπόσχεση πως αν κάτι γίνει στη χώρα τους και χρειαστούμε πληροφόρηση ή αντίστροφα, αν κάτι σημαντικό γίνει εδώ και θέλουν εκείνοι ενημέρωση, εδώ είμαστε!
Μένουμε πίσω για μία τελευταία επίσκεψη, μόνο δύο δημοσιογράφοι. Για λόγους αυτονόητου ενδιαφέροντος, λόγω της τοποθέτησης της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά, εγώ, αλλά και ο Stojian Trpchevski. Ο μανιώδης καπνιστής συνάδελφος, με τον οποίο κάνουμε παρέα από την πρώτη μέρα και που -προς τιμήν του- αποκαλεί την χώρα του με την συνταγματική της ονομασία. Βόρεια Μακεδονία. Δεν έχουν γίνει ακόμα εκλογές στη γείτονα, δεν έχουν εκλεγεί η νέα πρόεδρος και ο νέος πρωθυπουργός και δεν έχουν αρχίσει οι προκλήσεις με το «σκέτο Μακεδονία».
Επισκεπτόμαστε λοιπόν τα κεντρικά γραφεία της Cosco στην Σαγκάη. Ο Στόγιαν ενδιαφέρεται κυρίως να διερευνήσει αν και σε ποιο βαθμό υπάρχει σχέδιο διασύνδεσης του λιμανιού του Πειραιά, μέσω σιδηροδρόμου με τα Σκόπια και από εκεί με την Βουδαπέστη. Άλλωστε, η σύζυγός του είναι καθηγήτρια συνδυασμένων μεταφορών στο πανεπιστήμιο των Σκοπίων και το ενδιαφέρον του εύλογο. Για μένα, είπαμε, είναι προφανές για ποιον λόγο έμεινα μία μέρα παραπάνω. Μαζί μας είναι ο καλός συνάδελφος Zhong Yan (από το All-China Journalists Association, την δική τους ΕΣΗΕΑ σε εθνικό επίπεδο θα λέγαμε). Το πολυτελές βαν της αποστολής μας οδηγεί στα headquarters της Cosco, όπου μας υποδέχεται η κυρία Ma Xiaojing, senior management, από την διεύθυνση Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων, με τους συνεργάτες της.
Έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε και κάποια από αυτά που στον Πειραιά οι απασχολούμενοι στο ναυτιλιακό ρεπορτάζ γνωρίζουμε αρκετά καλά για το ναυτιλιακό αυτό κολοσσό. Κυρίως δε για το πώς εξελίχθηκαν τα μεγέθη του Ομίλου μετά την συγχώνευση το 2016 με την China Shipping Container Lines. Για την τοποθέτηση του παγκοσμίως, τα λιμάνια που ελέγχει στην Αμερική, την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Φυσικά και για την στρατηγική σημασία της τοποθέτησης της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά.
Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν θέλουν η συζήτηση να ανοιχτεί σε θέματα γεωπολιτικής, ιδίως την περίοδο αυτή της γενικότερης αστάθειας και της κρίσης στην Μέση Ανατολή και την Ερυθρά Θάλασσα, όσο κι αν αυτή επηρεάζει, όχι μόνο το λιμάνι του Πειραιά, αλλά όλα τα λιμάνια της Μεσογείου. “Εμείς είμαστε μία επιχείρηση δεν μπαίνουμε σε πολιτικά ζητήματα” θα μπορούσε να είναι η φράση στην θα συμπύκνωνε κανείς στάση την αντίδραση των στελεχών της εταιρείας όταν η συζήτηση πάει να οδηγηθεί σε αυτά τα δύσκολα πεδία.
Νιώθω πάντως ότι λόγω ακριβώς του Πειραιά έχω κι εγώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους συνομιλητές μου. Αν κάτι έχουμε εμπεδώσει 15 μέρες τώρα είναι ότι οι Κινέζοι όταν αποφασίζουν να κάνουν ένα βήμα, φροντίζουν πολύ γρήγορα και πολύ καλά να μάθουν πώς θα κάνουν το επόμενο. Στον Πειραιά η Cosco ήρθε σαν μία πολύ μεγάλη εταιρεία μεταφοράς και διαχείρισης εμπορευματοκιβωτίων, κοντέινερς δηλαδή, και πολλοί λέγανε ήδη από τότε ότι δεν γνωρίζει και δεν την ενδιαφέρει ο τομέας της κρουαζιέρας. Τελικά βλέπουμε ότι αφού έχει έλθει για να μείνει, φυσικά, μαθαίνει και αυτόν τον τομέα. Γρήγορα και καλά…
Και εμείς από την πλευρά μας μαθαίνουμε ότι είμαστε οι πρώτοι δημοσιογράφοι που επισκεπτόμαστε τα κεντρικά γραφεία της Cosco χωρίς να συνοδεύουμε κάποια κυβερνητική ή επιχειρηματική αποστολή! Να μια απρόσμενη πρωτιά, σκέφτομαι.
Έχουμε την χαρά να λάβουμε κάποια μικρά αναμνηστικά δώρα από τους κινέζους οικοδεσπότες μας, όπως τον γνωστό μας πλέον στον Πειραιά Captain Panda, το αρκουδάκι σύμβολο της Κίνας, αλλά και της Cosco, να βγάλουμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες να χαιρετίσουμε τους οικοδεσπότης μας και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας.
Θα αναχωρήσουμε με διαφορετικά δρομολόγια. Ο Στόγιαν πετάει από την Σαγκάη για Κωνσταντινούπολη και από κει στα Σκόπια. Εγώ πολύ αργότερα το βράδυ από Σαγκάη για Πεκίνο και από κει πίσω στην Αθήνα. Λέμε με τον Στόγιαν ότι ίσως το καλοκαίρι βρεθούμε στην πανέμορφη λίμνη Οχρίδας και τον συνοδεύω στο βανάκι που θα τον μεταφέρει στο αεροδρόμιο. Εγώ έχω την ευκαιρία να κάνω ένα μεγάλο τελευταίο περίπατο στον πεζόδρομο της Nanjing να ψωνίσω μία βαλίτσα γιατί τα δώρα και τα σουβενίρ δεν χωράνε στην βαλίτσα με την οποία ταξίδεψα στην Κίνα, να ετοιμαστώ και να αποχαιρετήσω την Σαγκάη. Μια ευγενέστατη συνοδός με οδηγεί πίσω στο αεροδρόμιο και μετά από την στάση στο Πεκίνο αποχαιρετώ την τεράστια αυτή χώρα.
Στο αεροπλάνο ξαναβλέπω φωτογραφίες και κοιτάζω τις σημειώσεις μου. Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος σκέφτομαι. Κάπου εκεί ψηλά στους αιθέρες μου ήλθε η ιδέα αυτού του χρονικού. Το οποίο – ποιος ξέρει; – μπορεί να αποτελέσει την αρχή μίας επιστροφής. Έστω νοερής. Καλύτερα, λοιπόν, από αντίο ας πούμε: εις το επανιδείν…
