Αποστολή: Νότης Ανανιάδης
Ρίχνοντας σαν τυπικός δημοσιογράφος μια πρόχειρη ματιά στο πρόγραμμα της επίσκεψης μας στην Κίνα, απόρησα για τον λόγο που θα μέναμε δύο μέρες στο Ningbo
-προφέρεται Νίνπο, όπως μου εξήγησαν.
Μα τι άλλο έχει εκτός από το λιμάνι, απόρησα.
Δεν ήξερες δεν ρώταγες, θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο.
Τέλος πάντων, δεν ρώτησα εκ των προτέρων, αλλά πηγαίνοντας και μένοντας δύο μέρες στο Νίνπο κάτι έμαθα.
Πρώτα απ’ όλα ότι Ningbo στα Κινέζικα σημαίνει ακριβώς “ήρεμα κύματα”. Ονομασία που παραπέμπει στην κινέζικη φράση “η ήρεμη θάλασσα δίνει ήρεμα κύματα”…
Λέγεται Nigbo από το 1381 (αλλά και “Yong”), πλην όμως η πόλη που σήμερα είναι ισχυρό οικονομικό κέντρο στο νότιο Δέλτα του ποταμού Γιανκτζέ (Yangtze) και έχει καθεστώς ανεξάρτητης οικονομικής ζώνης στην επαρχία Zhejiang, έχει μια σημαντική μακραίωνη ιστορία.
Κατά την δυναστεία δε των Τανγκ (618-907) λεγόταν Mingzhou και ήταν ένα σημαντικό λιμάνι – αφετηρία του αρχαίου “Δρόμου του Μεταξιού”.
Κατά την δυναστεία των Τανγκ και των Σονγκ έφταναν εδώ πλοία και έμποροι από περισσότερες από 20 χώρες της Άπω Ανατολής, από την Ιαπωνία, την Κορέα, την Ινδονησία κλπ.
Ο επισκέπτης μπορεί ακόμη να θαυμάσει τον Πύργο του Τιανφενγκ (Tianfeng) στο κέντρο της πόλης, ο οποίος ήταν βασικό σημείο αναφοράς για το τότε λιμάνι του Mingzhou, κατά την δυναστεία των Τανγκ.
Αλλά, αρκετά σας μπέρδεψα με τα ονόματα και τις δυναστείες.
Ας επιστρέψουμε στο σήμερα. Στο Νίνπο φτάσαμε με high speed τραίνο. Απέχει κάτι λιγότερο από 200 χιλιόμετρα από το Χάντζου (Hangzhou), και την υπέροχη Δυτική Λίμνη του και φτάσαμε εκεί μέσα σε 40 λεπτά. Αθήνα-Λαμία σε λιγότερο από τρία τέταρτα – και δεν είναι το γρηγορότερο τραίνο της Κίνας…
Το πρόγραμμα είχε επίσημη υποδοχή, τραπέζια (γεύμα και αργότερα επίσημο δείπνο) και φυσικά συμμετοχή μας στην τελετή έναρξης της 8ης Εμπορικής Συνάντησης Κίνας – Κεντροανατολικών Ευρωπαϊκών Κρατών στην οποία συμμετείχε και η Ελλάδα.
Εδώ είχαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε με τον έλληνα πρέσβη στην Κίνα Ευγένιο Καλπύρη με τον οποίο, μαζί με την Μαρία Σαράφογλου, είχαμε μια πολύ ουσιαστική και όπως αποδείχθηκε την επόμενη μέρα, χρήσιμη συζήτηση για τις σχέσεις Ελλάδας – Κίνας…
Ο πρέσβης σημείωσε ότι η Κίνα και η Ελλάδα, όσο κι ακούγεται παράξενο, έχουν ένα κοινό σημείο: Είναι υπερδυνάμεις! Και μάλιστα σε δύο τομείς: Πολιτισμό και Ναυτιλία.
Την επόμενη ημέρα νωρίς το πρωί, στο στρογγυλό τραπέζι Κινέζων – Ευρωπαίων δημοσιογράφων που είχε οργανωθεί μου δόθηκε η (πρώτη γιατί ακολούθησαν κι άλλες) ευκαιρία να διαπιστώσω όχι μόνο το πόσο δίκιο είχε ο Ευγένιος Καλπύρης, αλλά το πόσο χρήσιμη ήταν η παρατήρηση του.
Βοήθησαν βέβαια και ο Κομφούκιος με τον Σωκράτη (όπως είχα γράψει νωρίτερα στο “Ημερολόγιο” αυτό), αλλά κάπως και οι κλασικές σπουδές της νιότης μου.
Ο,τι μαθαίνει κανείς, για καλό είναι, θα λέγαμε…
Λοιπόν, έγραφα και στην αρχή αυτού του κεφαλαίου, ότι ως τυπικός δημοσιογράφος είχα διαβάσει διαγωνίως το πρόγραμμα της δεκαπενθήμερης επίσκεψης στην Κίνα, χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία στις λεπτομέρειες.
Κάπως έτσι είχε πάρει το μάτι μου την φράση “round table” και μάλιστα στις 9.30 το πρωί, αλλά θεώρησα ότι κάποιοι επίσημοι θα μιλούσαν και οι δημοσιογράφοι θα παρακολουθούσαμε. Άντε και να κρατούσαμε δύο σημειώσεις. Σιγά το πράγμα, σκέφτηκα.
Αμ, δε… Στο πρόγραμμα προβλεπόταν προβλεπόταν παρέμβαση ενός εκάστου εξ ημών, κάτι που ανακάλυψα αφού είδα το όνομα μου τυπωμένο στα Ελληνικά και στα Κινέζικα, και μάλιστα στο κέντρο της τράπεζας απέναντι από τους επίσημους.
Ήταν εξ αρχής γνωστό ότι ήμουν ο μεγαλύτερος σε ηλικία δημοσιογράφος της αποστολής, ενώ ο (φίλος πλέον) καθηγητής Zheng Changzhong από το Πανεπιστήμιο Φούνταν (Fudan) της Σαγκάη, ο οποίος συνόδευε την αποστολή από την πρώτη μέρα στο Πεκίνο, είχε προλάβει να μου αποδώσει δύο προσωνύμια . “Μεγάλος αδελφός” λόγω ηλικίας και “σοφός” λόγω καταγωγής και αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας – το δεύτερο προφανέστατα υπερβολικό.
Η καπατσοσύνη του Έλληνα θα έλεγα εγώ, αλλά άντε να το μεταφράσεις στα Κινέζικα αυτό – ούτε καν στα Αγγλικά δεν είναι εύκολη υπόθεση η ακριβής μετάφραση αυτής της φράσης.
Τέλος πάντων, έστησα έναν “δεκάρικο” στο πόδι.
Για τις δύο υπερδυνάμεις- ζήτησα και λίγο θεατρικά απ’ το ακροατήριο να μην γελάσουν. Κι εξήγησα. Πρώτα το εύκολο και προφανές περί τη Ναυτιλία. Η Ελλάδα η μεγαλύτερη δύναμη στην Ναυτιλία παγκοσμίως, η Κίνα πολύ μεγάλη επίσης, οι σχέσεις πολλών Ελλήνων εφοπλιστών με Κινέζικα Ναυπηγεία, ο Θαλάσσιος Δρόμος του Μεταξιού, η COSCO στον Πειραιά και τον ΟΛΠ, το Μουσείο Εναλίων Αρχαιοτήτων που θα κατασκευαστεί στο λιμάνι με εκθέματα κι από τις δύο χώρες.
Και συνεχίζοντας το λογύδριο, πηγαίνοντας στον Πολιτισμό για τον εξωστρεφή χαρακτήρα και των δύο αρχαίων πολιτισμών, σε άμεση σύνδεση με το εμπόριο φυσικά, φτάνοντας στο κομβικό σημείο. Τον Κομφούκιο (Κουνγκ Φου Τζου ή κάπως έτσι προφέρεται στα Κινέζικα) και τον δικό μας Σωκράτη. Θυμήθηκα ένα “φιλοσοφικό πείραμα” που μας έκανε ένας καθηγητής Φιλοσοφίας, μάλλον στο δεύτερο έτος του Πανεπιστημίου, βρήκα εύκολα το γεγονός ότι ο Κομφούκιος πέθανε εννιά χρόνια πριν γεννηθεί ο Σωκράτης, παραλλήλισα λίγο αυθαιρέτως τα λόγια των δύο μεγάλων αυτών σοφών της αρχαιότητας, αναρωτήθηκα κάπως υποκριτικά, αν υπήρχε κάποια μεταφυσικού τύπου επικοινωνία μεταξύ τους, αφού κινητά τηλέφωνα δεν αναφέρονταν εκείνη την περίοδο της ανθρωπότητας, εξύμνησα ανυπόκριτα τους δύο πολιτισμούς και κέρδισα το χειροκρότημα του κοινού και τον …έπαινο του δήμου.
Για το επίτευγμα μου να φτάσω μέχρι τον Πύργο – Παγόδα του Σινικού Τείχους είχα κερδίσει στο Πεκίνο ένα αναμνηστικό μετάλλιο, για τον τρίλεπτο αυτόν αυτοσχεδιασμό ένιωσα πιο υπερήφανος…
