Ήταν μια μέρα γιορτής για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Μια μέρα που άργησε δεκαετίες ολόκληρες αφού στο έργο αυτό αποτυπώθηκαν ξανά όλες οι παθογένειες που κρατάνε τη χώρα μας πίσω από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες σε πολλούς τομείς. Οι πολίτες πλημμύρισαν τους δρόμους, τις πλατφόρμες και τους συρμούς δίνοντας την καλύτερη απάντηση στην πολιτική μιζέρια και τον κομματικό φανατισμό. Πρόκειται για ένα σπουδαίο και σύγχρονο έργο που θα δώσει ώθηση στη ζωή της πόλης και θα βελτιώσει την ποιότητά της.
Οι διαπιστώσεις αυτές οδηγούν και σε μια σειρά άλλες σκέψεις. Γιατί άραγε, ένα έργο που έχει προκηρυχθεί από τον προηγούμενο αιώνα, σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε μέσα σε αντίξοες συνθήκες, δυσκολίες και κρίσεις να μην εγκαινιαστεί παρουσία και εκπροσώπων των κομμάτων της αντιπολίτευσης μερικά από τα οποία κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια; Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έβαλε την τελική σφραγίδα ξεπερνώντας εμπόδια που ανέβαλαν συνεχώς τη λειτουργία του, ωστόσο, το Μετρό της Θεσσαλονίκης δεν είναι αποκλειστικά δικό της έργο. Η αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας δεν θα μείωνε τίποτα – αντίθετα θα αναδείκνυε περισσότερο – την επιτυχία της κυβέρνησης.
Η μνήμη αναδύει στην επιφάνεια τα εγκαίνια ενός άλλου κομβικού για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της χώρας έργου, του νέου αερολιμένα της Αθήνας επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη. Ο τότε πρωθυπουργός επέλεξε να μην μετατρέψει τα εγκαίνια σε κομματική γιορτή με στόχο την βελτίωση της δημοσκοπικής εικόνας του ΠΑΣΟΚ αλλά να προσκαλέσει ευρύτερα παράγοντες και στελέχη άλλων κομμάτων καθώς και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κώστα Καραμανλή, αναγνωρίζοντας και τη δική τους συμβολή στην κατασκευή του νέου αεροδρομίου στα Σπάτα. Μακάρι το παράδειγμα του Σημίτη να γινόταν υπόδειγμα για το μέλλον.
Η έκφραση της πολυσυζητούμενης αναγκαίας συναίνεσης στα κρίσιμα θεσμικά και εθνικά ζητήματα πρέπει να αποτελεί σταθερό μέλημα των κομμάτων και να χτίζεται με ειλικρίνεια και αλληλοσεβασμό. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν αναιρεί τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές ούτε ακυρώνει τις προγραμματικές αντιπαραθέσεις. Ωστόσο, υπενθυμίζει ότι η υπεράσπιση της δημοκρατίας και η οικονομική και κοινωνική πρόοδος της χώρας δεν μπορεί να είναι παρά υπόθεση συλλογικής προσπάθειας, συναινετικών διαδικασιών και συμμετοχής όλων των δημιουργικών δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας.
*από τη metarithmisi.gr
