Το Πασαλιμάνι είναι η ψυχή του Πειραιά – μάλιστα κάποτε, πριν το 2002, όταν επρόκειτο να δοθεί σε ιδιώτη η Μαρίνα Ζέας, το Λιμάνι της Αγωνίας διαδήλωνε μ’ αυτό ακριβώς το σύνθημα, προσθέτοντας ότι «η ψυχή δεν πωλείται». Καλώς ή κακώς η «ψυχή» πωλήθηκε, για την ακρίβεια παραχωρήθηκε.
Η συνέχεια είναι γνωστή: οι αντιδράσεις των πολιτών και οι σχετικές δικαστικές προσφυγές οδήγησαν τον επενδυτή στη μη ανάπτυξη της Μαρίνας σύμφωνα με τους αρχικούς σχεδιασμούς και μόνο στην αξιοποίηση των καταστημάτων της χερσαίας ζώνης. (Μάλιστα ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος φέρεται να έχει δηλώσει πως εκείνες οι αντιδράσεις τον έσωσαν, αφού απαλλάχθηκε από τη συμβατική υποχρέωση να προχωρήσει σε υψηλού ρίσκου επενδύσεις άνω του ενός δισεκατομμυρίου δραχμών, ενώ το real estate του απέδιδε περισσότερα χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο). Όλα αυτά είναι ιστορία. Αυτό που έχει μείνει είναι το ίδιο το Πασαλιμάνι. Το οποίο παραμένει μεν η ψυχή του Πειραιά, αλλά για λόγους που δεν είναι εύκολο να διερευνηθούν, παραμένει μια εγκαταλελειμμένη ψυχή.Ο γνωστός Πειραιώτης διαφημιστής Στέλιος Μπρατσόλης, που εκ του επαγγέλματος γνωρίζει τη δύναμη της εικόνας, έστειλε στο Portnet την παραπάνω φωτογραφία. Βουλιαγμένα σκάφη κάτω από την πλατεία Αλεξάνδρας, μια εικόνα ντροπής και εγκατάλειψης που μετράει πολλά χρόνια.
Συμπωματικά τις ίδιες μέρες το Portnet πληροφορήθηκε και έγραψε ότι υπάρχει δυνατότητα και ο δήμαρχος Γιάννης Μώραλης προσπαθεί να την αξιοποιήσει – με την υποστήριξη του Λιμανιού της Αγωνίας – να εισπραχθεί ένα εύλογο ποσοστό υπέρ του Δήμου, από τον τζίρο της Μαρίνας Ζέας ΑΕ. Μήπως παράλληλα θα έπρεπε να ασκήσει την επιρροή του προς την εταιρεία (ή και την αρχαιολογική υπηρεσία που ενδεχομένως εμπλέκεται) για να αρθεί αυτό το αισθητικό αίσχος που μαυρίζει την ψυχή μας;
