Γκριζάρουν κι ασπρίζουν τα μαλλιά. Δεν είναι υποχρεωτικά για κακό, αλλά δείχνει και τα όρια του χώρου. Το 1998 το «Λιμάνι της Αγωνίας» συστήθηκε ως ενιαία δημοτική κίνηση που αμφισβήτησε την τότε επίσημη Αριστερά (τον Συνασπισμό) στον Πειραιά. Επικεφαλής του ήταν ο Θοδωρής Δρίτσας. Ηλικίας τότε 51 ετών. Καθόλου άσχημα.
Τέσσερα χρόνια αργότερα το «Λιμάνι» μπήκε στο δημοτικό συμβούλιο με τον 55χρονο πλέον Θοδωρή και τον Γιάννη Καρδαρά που ήταν λίγο μεγαλύτερος του. Αργότερα, η ενσωμάτωση της δημοτικής εκείνης κίνησης στον ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε τον Θ. Δρίτσα στην Βουλή, όπου παραμένει μέχρι σήμερα και οπωσδήποτε θα επανεκλεγεί πανηγυρικά!
Δεν σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Προς Θεού! Αλλά για να δούμε ποιοι έρχονται πίσω από τον 76χρονο πλέον, σεβάσμιο Θοδωρή Δρίτσα. Όλα τα ρεπορτάζ λένε πως η μεν Ελένη Σταματάκη αποσύρεται, ενώ υποψήφιοι θα είναι η Μαρία Ρεπούση και ο Νίκος Μπελαβίλας. Καθηγητές Πανεπιστημίου και οι δύο, στα 70 της η Ιστορικός, στα 64 του ο Πολεοδόμος. Δεν τους λες και στην πρώτη νιότη τους. Ούτε λες ανανέωση την όλη διαδικασία.
Η υπόθεση δεν έχει να κάνει, φυσικά, μόνο με τις ηλικίες. Αυτές αποτυπώνουν άρρητα μια κατάσταση. Τόσο ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το «Λιμάνι της Αγωνίας» (και το βραχύβιο υποκατάστατο του «Πειραιάς για Όλους») δεν μπόρεσαν – ή δεν θέλησαν – ποτέ να αναδείξουν στελέχη. Ας μην μπούμε στα εσωτερικά του «Λιμανιού» μετά το 2002, όταν εξέλεξε δύο δημοτικούς συμβούλους. Ας σταθούμε μόνο στο γεγονός ότι 20 -25 χρόνια τώρα η τοπική Αριστερά δεν ανέδειξε ένα στέλεχος που θα μπορούσε να εμπνεύσει και να οδηγήσει σε επίπεδο πόλης τον χώρο σε ποσοστά αντίστοιχα με την εμβέλεια που έχει στις εθνικές εκλογές.
Τόσο το 2014 με τον Θ. Δρίτσα, όσο και το 2019 με τον Ν. Μπελαβίλα οι δημοτικές της παρατάξεις πέτυχαν σχεδόν το μισό ποσοστό από εκείνο που την ίδια περίοδο πετύχαινε ο ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο εκλογικής περιφέρειας Πειραιά. Κάτι σημαίνει αυτό…
