Η επιλογή της Καρδιτσιώτισας πρωταθλήτριας Ευρώπης στα 35 χιλιόμετρα βάδην να αγωνιστεί και στα 20 χιλιόμετρα μας δίνει την αφορμή να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με την ίδια. Όχι τόσο την αθλήτρια, αλλά την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη – αν μπορεί κανείς να δει διαφορετικά κι αυτόνομα αυτά τα δύο: τον «κανονικό» άνθρωπο και τον αθλητή.
Σε γενικές γραμμές μάθαμε την ζωή της. Γεννήθηκε στην Καρδίτσα, μεγάλωσε στην Αταλάντα, επέστρεψε στην Καρδίτσα. Ασχολήθηκε με την γυμναστική και την κολύμβηση, αλλά όταν την είδε τυχαία να περπατάει γρήγορα ένας προπονητής στίβου, για να πιάσει ένα μπαλάκι του τένις (!), την παρότρυνε να ασχοληθεί με ένα άθλημα που δεν της άρεσε: το βάδην!
Οι μη μυημένοι στα μυστικά του ελληνικού στίβου την πρωτοάκουσαν πέρυσι. Όταν ήλθε 8η στα 20 χιλιόμετρα βάδην στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Καθόλου άσχημο πλασάρισμα . Αλλά όχι ικανό να θυμάται κάποιος το δυσπρόφερτο όνομα της Αντιγόνης Ντριμπσιώτη. (Εδώ που τα λέμε ποιος θυμάται πως λένε τον κωπηλάτη μας που πήρε πέρσι στο Τόκιο χρυσό μετάλλιο και φέτος αργυρό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα);
Κι ύστερα «τα έχει τα χρονάκια» της. Τι θα ξανακάνει; Περσινές σκέψεις των περισσοτέρων. Ε, ξανάκανε. Κι έγινε στα 38 της η μεγαλύτερη σε ηλικία αθλήτρια που κερδίζει χρυσό μετάλλιο στο βάδην. Και συνεχίζει το Σάββατο , έστω μόνο και μόνο για να «απολαύσει τον αγώνα», όπως η ίδια είπε.
Όμως ποια είναι η Αντιγόνη; Μάθαμε ότι εργάζεται μαζί με τις δυο αδελφές της στο τσιπουράδικο- ταβέρνα που διατηρεί η μητέρα της στην κεντρική πλατεία της Καρδίτσας. Ρίξαμε και μια ματιά στο πρόγραμμα της : πρωινό ξύπνημα, προπόνηση, δουλειά στο οικογενειακό μαγαζί, «Στέκι της Γιώτας» το λένε, το μεσημέρι, απογευματινή προπόνηση, ξανά δουλειά μέχρι μετά τα μεσάνυχτα, ύπνος (ή καμιά φορά νυχτερινή προπόνηση, πριν τον ύπνο), ξύπνημα στις έξι το πρωί και φτου κι από την αρχή ο καθημερινός κύκλος…
Το κλισέ «σιδερένια πειθαρχία» είναι μάλλον λίγο για να περιγράψει ένα τέτοιο εξαντλητικό 24ώρο. Κι όλα αυτά χωρίς χορηγούς, χωρίς οικονομική στήριξη από πουθενά. Μόνο ένας πρώην δήμαρχος εμφανίστηκε μπροτά της κάποτε και της χάρισε δυο ζευγάρια αθλητικά παπούτσια…
Με ένα δικαιολογημένο παράπονο είπε κάπου ότι αν αγωνιζόταν στο “Survivor”, περισσότερα θα κέρδιζε. Πόσο μάλλον που τα χρόνια περνούσαν και δεν ερχόταν καμιά διεθνής διάκριση. Μέχρι το Μόναχο. Μπροστά στον τραγουδισμένο από τον Καζαντζίδη Σιδηροδρομικό Σταθμό του οποίου κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης.
Την συνέχεια την ξέρουμε. Θριαμβευτική υποδοχή , όπως και σε όλη την ομάδα, από παράγοντες κι «επίσημους», κρούσεις από μεγάλους χορηγούς που θέλουν να βάλουν πια την φίρμα τους δίπλα στην λάμψη του χρυσού της μεταλλίου.
Φυσικά και πρέπει να τους τα «πάρει χοντρά» η Αντιγόνη και για όσο μεγαλύτερο διάστημα γίνεται. Παράλληλα όμως με την φήμη από το χρυσό που απέκτησε μπορεί να είναι κι η ζωντανή διαφήμιση του οικογενειακού τσιπουράδικου . Γιατί όσοι ανεβαίνουν στην φανταστική Λίμνη Πλαστήρα τώρα θα ξέρουν. Μια στάση στο «Στέκι της Γιώτας» γιατί ένα τσίπουρο ( με γλυκάνισο ή άνευ) και μια ποικιλία από τα χέρια μιας πρωταθλήτριας Ευρώπης, όπως και να το κάνουμε, έχει άλλη νοστιμιά!
