Τα «χρυσά» παιδιά και το μάθημα ζωής από τον Απόστολο Χρήστου!

Με δύο Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε σχεδόν «παράλληλη» μετάδοση, του στίβου στο Μόναχο και της κολύμβησης στην Ρώμη, μοιραία τα φώτα της δημοσιότητας εστίασαν στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας και μιας από τις καλύτερες εθνικές που είχαμε εδώ και πολλά χρόνια στον κλασικό αθλητισμό. Ο τεράστιος Τεντόγλου, η μεγάλη Στεφανίδη, η ακάματη Ντριμπσιώτη ευλόγως έκλεψαν την παράσταση από τους κολυμβητές μας. (Αν και πιο αδικημένοι από τα ΜΜΕ είναι οπωσδήποτε τα παιδιά της κωπηλασίας που στο δικό τους Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Βαρέζε, λίγο νωρίτερα, όχι μόνο έκαναν συλλογή μεταλλίων όλων των χρωμάτων, αλλά ανέδειξαν την Εθνική μας ομάδα στην πέμπτη θέση σε όλο τον κόσμο).

Γυρνώντας πάντως στην πισίνα, στο αγώνισμα που οι πρωταγωνιστές τους έχουν βαρεθεί στην (αθλητική) ζωή τους να «μετράνε πλακάκια», μια βαθιά υπόκλιση οφείλουμε στον μεγάλο Κριστιάν Γκολομέεφ, που στα 29 του κέρδισε ένα ακόμη χάλκινο μετάλλιο. Έναν αθλητή που παρά την σχετικά προχωρημένη για κολύμβηση ηλικία του λέει ότι συνεχίζει. Ένα παιδί που χτυπήθηκε από την μοίρα (έχασε την μητέρα του στην γέννα του) και στα 17 ευρισκόμενος πια στην Ελλάδα από πολύ μικρή ηλικία, έχασε και τον πατέρα του. Η σκληρή προπόνηση της κολύμβησης , λένε, «ατσαλώνει» τους πρωταθλητές της.

Κάτι που ισχύει απολύτως και για τον ξεχωριστό Απόστολο (Τόλη, για τους φίλους του) Χρήστου. Ο οποίος κέρδισε δύο μετάλλια, ένα χρυσό (στα 50μ. ύπτιο) κι ένα αργυρό στα 100 μέτρα στο ίδιο αγώνισμα! Η αγωνιστική πορεία αυτού του παιδιού, που όταν τον πήγαν στην πισίνα να μάθει μπάνιο φοβόταν το νερό, είναι σαν παραμύθι. Ένα άδικο παραμύθι που στην «αιώνια πόλη» έγινε επιτέλους χρυσό. Πέρσι τον Μάιο στον ημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Βουδαπέστης, έγινε ο πρώτος έλληνας κολυμβητής που «κατέβηκε» από τα 53 δευτερόλεπτα στα 100 μέτρα ύπτιο. Εκείνο το 52’’.77 - στον τελικό θα του χάριζε το χρυσό μετάλλιο. Αλλά την επόμενη μέρα έκανε 52’’.97. Τερμάτισε τρίτος, θέση που είχε πάρει και στα δυο προηγούμενα Ευρωπαϊκά: στη Γλασκώβη (2018) και στο Λονδίνο (2016). Τον περασμένο Ιούνιο, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Βουδαπέστης, κολύμπησε τα 100μ. ύπτιο στον εκπληκτικό των 52’’.09. Για 24 ώρες ήταν ρεκόρ αγώνων. Αλλά την επόμενη μέρα βρέθηκε να συμμετέχει στον ταχύτερο τελικό στην ιστορία του αγωνίσματος κι έμεινε στην 5η θέση.

Από το 2016 που έφτασε για πρώτη φορά που έφτασε σε ημιτελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος σε επίπεδο Ανδρών ήταν από τους πρωταγωνιστές. Πάντοτε εντυπωσίαζε σε προκριματικούς και ημιτελικούς, σχεδόν πάντα έκανε πανελλήνια ρεκόρ, όμως ποτέ δεν είχε κατορθώσει να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Κάτι που επιτέλους κατάφερε στα νερά του «Φόρο Ιτάλικο», του ιστορικού ανοικτού κολυμβητηρίου της Ρώμης! Ο 25χρονος κολυμβητής μας έδωσε μεγάλη μάχη με τον Ιταλό, Τόμας Τσεκόν, η οποία κρίθηκε στην τελευταία «χεριά». (Στο «καλό» του αγώνισμα στα 100 μ. ύπτιο η σειρά άλλαξε με τον ίδιο δραματικό τρόπο στο φινάλε, αλλά αυτά έχει ο αθλητισμός).

Δικαιολογημένη λοιπόν η κραυγή του, το ξέσπασμα του μετά τον τελικό που κέρδισε και η χαρά του μετά τον τελικό που έχασε για τρία εκατοστά του δευτερολέπτου. Παιδί των δυτικών προαστίων, ο μικρός Τόλης γνώρισε τον κόσμο του νερού στον Αίολο Πετρούπολης. Μόλις φάνηκε το ταλέντο του ήλθε η ώρα για τις θυσίες που απαιτεί ο πρωταθλητισμός. Πολύωρες, εξαντλητικές προπονήσεις κάθε μέρα, παράλληλα με το σχολείο. Ελάχιστες βραδινές έξοδοι. Αυστηρή δίαιτα και σουβλάκια μόνο το Σάββατο. Στη Γ’ Λυκείου δεν ακολούθησε τους συμμαθητές του στην πενθήμερη εκδρομή, αφού ήταν αδύνατο να μείνει τόσες μέρες μακριά από την πισίνα. Κάποια στιγμή ένιωσε ότι οι κόποι του δεν ήταν χαμένοι. Ήταν 17 χρονών το 2013, όταν κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο (στα 50μ. ύπτιο) στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Εφήβων και κάπως έτσι έγινε …Πειραιώτης.
Η δυνατότητα εισαγωγής στα ΑΕΙ άνευ εξετάσεων, που του έδωσε ο νόμος τον οδήγησε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και το Τμήμα Ναυτιλιακών Σπουδών. Την επόμενη χρονιά έγινε μέλος της οικογένειας του Ολυμπιακού, που είναι πλέον ο σύλλογος του. Κλείνοντας τα 18 και κολυμπώντας στην κατηγορία Ανδρών άνοιξε ένας καινούργιους κύκλος προσδοκιών και επιτυχιών (εννοείται ότι στις κατηγορίες Παίδων και Εφήβων, τα προηγούμενα χρόνια είχε σαρώσει). Σε μερικούς μήνες έκλεινε τα 18, και οι προσδοκίες από τον ενήλικο, πλέον, Χρήστου ήταν τεράστιες. Ακολουθούν (τρία ευρωπαϊκά χάλκινα μετάλλια σε 50άρα πισίνα, και ένα σε 25άρα, αλλά κανένα χρυσό.
Άλλος ίσως στη θέση του να τα είχε παρατήσει, παρότι φυσικά η τρίτη θέση στην Ευρώπη και μάλιστα σε τρεις διαδοχικές διοργανώσεις, μόνο αποτυχία δεν μπορεί να θεωρηθεί. Η στιγμιαία ίσως απογοήτευση έφυγε, «βούλιαξε». Ο Χρήστου δεν παραιτήθηκε. Και βγήκε στον «αφρό» με ένα χρυσό κι ένα αργυρό μετάλλιο!

«Ο πρωταθλητισμός σε ένα μοναχικό σπορ, πλάθει τον χαρακτήρα σου, σου δίνει αρχές και σε μαθαίνει να μην εγκαταλείπεις, μέχρι να πετύχεις αυτό που θέλεις», είχε πει κάποτε. ΚΙ αυτό είναι όντως ένα μάθημα ζωής που θα έπρεπε να διδάσκεται σε πολλά πεδία. Μπράβο Αποστόλη ή Τόλη!

eep logo