Πολλά έχουν γραφτεί για του Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας του 2004. 16 χρόνια μετά οι μνήμες μπερδεύονται.
Η υπερηφάνεια για το ότι η χώρα βρέθηκε για 15 μέρες στο επίκεντρο του παγκόσμιου (θετικού) ενδιαφέροντος. Ο (αυτό)θαυμασμός για την αυτοπειθαρχία μας και την συγκινητική ανταπόκριση των εθελοντών σε μια χώρα χωρίς ιδιαίτερη παράδοση εθελοντισμού. Οι (μειοψηφικές) φωνές ότι το κόστος θα είναι δυσανάλογα βαρύ για την πάντα εύθραυστη ελληνική οικονομία. Η ντροπή για το σκάνδαλο ντόπινγκ Κεντέρη – Θάνου – Τζέκου και άλλων που κρύφτηκε πίσω από τις μεγάλες αθλητικές επιτυχίες και τις υπέροχες τελετές έναρξης και λήξης των Αγώνων.
Και τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, ο χαμηλόφωνος προβληματισμός για την επιλογή «βαριών» κατασκευών που δεν θα είχαν διασφαλισμένη μετα-Ολυμπιακή προοπτική αξιοποίησης – όταν π.χ. στο Κατάρ τα γήπεδα για το Μουντιάλ που θα διεξαχθεί εκεί είναι λυόμενα και θα δωρηθούν σε φτωχές χώρες της Αφρικής μετά την διοργάνωση.
Όλα αυτά και κυρίως το τελευταίο περί του τύπου των κτηρίων και σταδίων που «σκορπίστηκαν» στην Αττική και την περιφέρεια της χώρας θυμήθηκα με αφορμή ένα κείμενο του δημάρχου Νικαίας-Ρέντη, Γιώργου Ιωακειμίδη, για την παραχώρηση του Παλαί της Άρσης Βαρών επιτέλους στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Μιας αθλητικής σάλας που ο πολιτικός μηχανικός δήμαρχος του υπολόγισε ότι τελικά μας κόστισε τελικά 10 εκατομμύρια ευρώ για κάθε μέρα αθλητικής του λειτουργίας!
Κάντε τον κόπο να διαβάστε το κείμενο του διαχρονικού δημάρχου (εκλέγεται από το 1994 στον Ρέντη και από το 2010 στον ενοποιημένο δήμο Νίκαιας- Ρέντη) και απλώς αναλογιστείτε τα «ολυμπιακά εγκλήματα» και την σχέση τους με την οικονομική κρίση της χώρας. Και κυρίως πόσο πιο οργανωμένο και ενισχυμένο θα μπορούσε να είναι σήμερα το εθνικό Σύστημα Υγείας. Ή οι Ένοπλες Δυνάμεις.
Γράφει ο Γιώργος Ιωακειμίδης:
"Με αφορμή τις εργασίες που Πανεπιστημίου Πειραιά στην Άρση Βαρών είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ όλους τους χώρους του κτιρίου και να μείνω έκπληκτος από την σπατάλη χρήματος χωρίς λόγο στην εγκατάσταση αυτή.
Ένα κτίριο που χρησιμοποιήθηκε όλες κι όλες 40 ημέρες κόστισε 450.000.000€. Δηλαδή παραπάνω από 10.000.000€ για κάθε μέρα χρήσης του!
Χωρίς καμία προοπτική για τη χρήση του την επόμενη μέρα και αυτό ήταν το χειρότερο.
Ξοδεύτηκαν τόσα χρήματα, χρήματα που τα δανείστηκε η χώρα χωρίς να ξέρουν έστω, τι θα κάνουν αυτά τα κτίρια την επόμενη μέρα.
Ταλαντεύτηκαν για το τι θα κάνουν με το κτίριο για κάποια χρόνια και μετά το παραχώρησαν στο Πανεπιστήμιο, χωρίς να φροντίσουν να το χρηματοδοτήσουν για να μετατραπεί σε Πανεπιστήμιο.
Χρειάστηκε να περάσουν 14 χρόνια για να μπορέσει το Πανεπιστήμιο να ξεκινήσει τις εργασίες. Κι όλα αυτά για ένα έργο που κόστισε σχεδόν μισό δισεκατομμύριο ευρώ.
Μόνο το σύστημα θέρμανσης του κτιρίου κόστισε αρκετά εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να χρησιμοποιηθεί ποτέ καθώς οι αγώνες έγιναν Αύγουστο!
Να μην μιλήσω για την αρένα των 5.000 θεατών που κανείς δεν ξέρει τι να την κάνει σήμερα.
Λεφτά, λεφτά, λεφτά που ξοδεύτηκαν έτσι, χωρίς πρόγραμμα, για να κάνουν πλούσιους κάποιους εργολάβους και φτωχότερη τη χώρα.
Για να μπούμε λίγα χρόνια μετά σε υποχρεώσεις μνημονίων και να μην ξέρουμε αν θα ορθοποδήσει η χώρα και πότε. Να πληρώνουμε χωρίς να βλέπουμε φως.
Πονάω ακόμη περισσότερο αυτή τη στιγμή που οι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς ΜΕΘ, χωρίς αντίστοιχες υποδομές υγείας και παιδείας.
Κρίμα για την Ελλάδα κρίμα για το λαό μας που τ’ ανέχτηκε όλα αυτά”...
