Του Χρήστου Φωτίου
Είμαι περίλυπος.
Διαβάζω καθημερινά ,
δηλώσεις φρίκης,
άθλιους χαρακτηρισμούς,
ανίερες προσδοκίες, ύβρεις, απειλές, χυδαιότητες,
πεζοδρομιακές αντιδράσεις, απέραντο
μίσος, από μερίδα… ανθρώπων που αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί!!!
Από τα ακριβότερα πράγματα που απήλαυσα στην μακρά πλέον ζωή μου, ήταν,
η γνωριμία μου και η συμπόρευσή μου
με Α Ρ Ι Σ Τ Ε Ρ Ο Υ Σ…
Και δεν αναφέρομαι στα γνωστά, μεγάλα και καθαγιασμένα πια στην κοινή συνείδηση ονόματα του χώρου...
Αναφέρομαι στους καθημερινούς,
ανθρώπους αυτής της όμορφης πόλης, του Πειραιά, που ‘τυχε ( τύχη αγαθή) να γνωρίσω,
να συμπορευθώ.
Απλούς ανθρώπους
που όταν πίστεψαν σε κάτι
που το ‘νιωθαν μεγάλο,
τα ‘δωσαν όλα, νιάτα, ομορφιά, έρωτες,
μέλλον, σταδιοδρομίες, όλα,
για ένα όνειρο, που ποτέ δεν πίστεψαν πως ήταν «πουκάμισο αδειανό»...
Κι όταν νικηθήκαν, όσοι δεν μπήκανε στο χώμα, μπήκαν σε ανήλιαγα κελιά, καταδικασμένοι σε θάνατο,
απ’ αυτούς που δεν τον πολέμησαν ποτέ.
Κάποιοι επέζησαν, κι ευτύχησα να τους γνωρίσω.
Πουλούσαν είδη ηλεκτρικά,
σ’ ένα μαγαζί απέναντι από την αστυνομική διεύθυνση Πειραιά.
Ο Μίμης ο Τσινιβίζης κι ο
Ντίνος ο Στεργίου.
Γνωρίστηκαν εικοσάρηδες στο έκτακτο στρατοδικείο.
Καταδικάστηκαν σε θάνατο!!
Έζησαν μαζί στο κελί των μελλοθανάτων
16 !!! χρόνια περιμένοντας
κάθε μέρα, το τέλος…
Στάθηκαν «τυχεροί»
κι έτσι τους γνώρισα.
Πάντα χαμογελαστοί.
Γεμάτοι καλοσύνη.
Γεμάτοι ευγένεια.
Σεμνοί, ανθρώπινοι,
χωρίς την έπαρση
των σημερινών «ανυπότακτων»
της καφετέριας...
Δεν τους άκουσα ποτέ να βρίζουν,
ούτε τους βασανιστές τους,
ούτε τους επίορκους δικαστές τους,
ούτε τους ανθρωποφύλακές τους..
«Όρθιοι και μόνοι...»
Δίδασκαν ήθος....
γι’ αυτό σας λέω:
Είμαι περίλυπος....
