Βουρκώνουν οι ολιγάρχες;

marinakis red

Τον Σεπτέμβριο του 2000, το βράδυ που ο Κεντέρης στους Ολυμπιακούς του Σύδνεϋ πραγματοποίησε το ασύλληπτο και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον τελικό των 200 μέτρων, η Ελλάδα δεν πανηγύριζε, αλλά συγκλονισμένη θρηνούσε τους 81 νεκρούς στο ναυάγιο του Σαμίνα. Ο Τύπος στράφηκε κατά του εφοπλιστή Παντελή Σφηνιά. Καρχαρία τον ανέβαζε, καρχαρία τον κατέβαζε. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο πανταχόθεν βαλλόμενος Παντελής Σφηνιάς έβαλε με τραγικό τρόπο τέλος στη ζωή του, πηδώντας από τον 6ο όροφο του γραφείου του στην Ακτή Μιαούλη.

Η «Αυγή», που είχε κρατήσει μια σχετικά ήπια στάση απέναντι στον εφοπλιστή, προσπαθώντας όλο αυτό το διάστημα με ψύχραιμο τρόπο να φωτίσει τις αιτίες του ναυαγίου, δημοσίευσε μετά την αυτοκτονία του Σφηνιά ένα άρθρο με τίτλο «Αυτοκτονούν άραγε οι καρχαρίες;». Το υπέγραφε ο τότε αρχισυντάκτης της, Πειραιώτης δημοσιογράφος, Νότης Ανανιάδης. Το τότε «αριστερό ρεύμα» του τότε Συνασπισμού, που ούτως ή άλλως είχε στοχοποιήσει τον «δεξιό» για τα δεδομένα του δημοσιογράφο, «έπεσε να τον φάει».

Την επόμενη Κυριακή όμως, στα περίφημα «Ενθέματα» που κυκλοφορούσαν κάθε Κυριακή, υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Βούλγαρη, δημοσιεύεται ένα άρθρο με τίτλο «Ρέκβιεμ στον Παντελή Σφηνιά», το οποίο υπέγραφε ο τότε Πρόεδρος της «Αυγή ΑΕ», σημερινός υπουργός Ανάπτυξης, Γιώργος Σταθάκης, προβεβλημένο ήδη στέλεχος του Συνασπισμού και μάλιστα του αριστερού ρεύματος. Στο άρθρο ο Γ.Σταθάκης, καλός γνώστης των ναυτιλιακών θεμάτων, ως γόνος εφοπλιστικής οικογένειας (που μάλιστα είχε πουλήσει ένα πλοίο της στον Π.Σφηνιά), αποχαιρετούσε τον αυτόχειρα εκθειάζοντας την οραματική του για την ακτοπλοΐα σκέψη και καυτηριάζοντας τον τρόπο που τον αντιμετώπισε μετά το ναυάγιο ο Τύπος. Αμέσως η όποια κριτική για τον Πειραιώτη δημοσιογράφο σταμάτησε. Δεν μπορούσε το αριστερό ρεύμα να πάει κόντρα στον Γ.Σταθάκη.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα το βράδυ της Τετάρτης, κατά την παρουσίαση του ψηφοδελτίου του «Πειραιάς Νικητής» από τον Γιάννη Μώραλη. Στο τέλος της εκδήλωσης, ο δήμαρχος Πειραιά κάλεσε τον Βαγγέλη Μαρινάκη να απευθύνει έναν χαιρετισμό. Και ο φυσικός Πρόεδρος του Ολυμπιακού, ξεκίνησε να περιγράφει πως πριν πέντε χρόνια σκέφτηκαν τη συγκρότηση μιας δημοτικής ομάδας «για τον Πειραιά όπου γεννήθηκα, εργάζομαι καθημερινά και αγαπώ», πως ο ίδιος βρέθηκε στο στόχαστρο, ενώ δεν βγάζει ούτε ένα ευρώ από δουλειές με το ελληνικό δημόσιο, ενώ αντίθετα ο Ολυμπιακός προσέφερε και προσφέρει τόσο σε μικρές καθημερινές παρεμβάσεις στην πόλη, στεκόμενος αρωγός της δημοτικής αρχής, όσο και στις μεγάλες κρίσεις, όπως ήταν το προσφυγικό, ή οι πλημμύρες στη Μάνδρα, όπου η ΠΑΕ ανέλαβε σχεδόν την ανοικοδόμησή της, χρηματοδοτώντας την κατασκευή εξ αρχής πλατειών, σχολείων και άλλων δημοσίων κτιρίων. Όσο προχωρούσε η σχεδόν πεντάλεπτη παρέμβαση του Βαγγέλη Μαρινάκη, γινόταν όλο και πιο εμφανής η συναισθηματική του φόρτιση και στο τέλος σχεδόν βούρκωσε.

19 χρόνια αργότερα, αναρωτιέμαι αν «βουρκώνουν οι ολιγάρχες»;

Ν.Α.

eep logo