Πέρασε μια εικοσαετία από την πρόωρη «αποδημία» του Κώστα Κωσταράκου. Μιας εμβληματικής φυσιογνωμίας που με την παρουσία της σφράγισε τα αυτοδιοικητικά πράγματα του Πειραιά. Σεμνός, χαμηλών τόνων, γλυκομίλητος, αλλά παράλληλα αποφασιστικός, τολμηρός και πειστικός.
Στο Δημοτικό Συμβούλιο στέκονταν μπροστά του «προσοχή» όλες οι παρατάξεις. Εκπρόσωποι που είχαν εκλεγεί με τον Σκυλίτση, με παρατάξεις της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ ή του ΚΚΕ, περίμεναν να ακούσουν τις τοποθετήσεις του, τις οποίες κατά κανόνα σέβονταν χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ο Ανδρέας Ανδιανόπουλος, ο μακαρίτης Μιλτιάδης Μαρινάκης, ο Παναγιώτης Κουβάτσος, ο Δημήτρης Σαλπέας, ο Μάριος Νικολινάκος, ο Στέλιος Λογοθέτης, φυσικά ο μακαρίτης Γιάννης Μαντούβαλος και η Ελένη Σταματάκη που κάθησαν για κάποιο διάστημα δίπλα του στα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου, ως εκπρόσωποι παρατάξεων που υποστηρίζονταν από το ΚΚΕ Εσωτερικού, έχουν επιβεβαιώσει στον γράφοντα τον σεβασμό που έτρεφαν στο πρόσωπό του.
Για τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς ήταν ένας οικείος μύθος. Για την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου και γενικότερα τον Δήμο Πειραιά, σημείο αναφοράς. Αντιδήμαρχος, υποψήφιος δήμαρχος με τους «Πολίτες του Πειραιά» το 1986, «θετικό αντίβαρο» στην πρώτη θητεία Λογοθέτη με πλούσιο έργο στον τομέα του πολιτισμού, αποφάσισε ήδη από το 1994 να αποσυρθεί από τα κοινά. Το 1998 πάντως, υποστήριξε το τότε «Λιμάνι της Αγωνίας» κόντρα στην επιλογή του κόμματός του, του Συνασπισμού. Διακριτικά.
Ο Κώστας Κωσταράκος, καταδικασμένος σε πολύχρονη φυλάκιση από τη Χούντα στην περίφημη δίκη του «Ρήγα Φεραίου» ήταν άλλωστε ένας βαθιά πολιτικοποιημένος και πιστός στην γραμμή του κόμματός του αριστερός. Πάντοτε στην «γραμμή» του Λεωνίδα Κύρκου. Τον ακολούθησε άλλωστε από το ΚΚΕ Εσωτερικού στην ΕΑΡ και τον Συνασπισμό.
Το να προσπαθήσει κανείς σήμερα, 20 χρόνια μετά τον θάνατό του να εικάσει καν ποιον συνδυασμό θα στήριζε στις δημοτικές εκλογές ή ποια πολιτική θέση θα είχε είναι ίσως κάτι περισσότερο από βλασφημία. «Στενεύει» μια προσωπικότητα, αφυδατώνει ένα μύθο.
Ο Κώστας Κωσταράκος είναι ο πλούσιος οικείος μύθος όλων των αποχρώσεων της Αριστεράς κι όλου του Πειραιά.
ΝΑ
