Είναι η φωτογραφία μιας άλλης εποχής. Αμέσως μετά τον πόλεμο, όταν θεωρείτο πολυτέλεια να χρησιμοποιήσει κανείς λεωφορείο για να πάει από τον Πειραιά στη Νίκαια ή και πιο πάνω, στον Κορυδαλλό. Τις αποστάσεις αυτές οι περισσότεροι τις διήνυαν με τα πόδια, εξ ου και το εικονιζόμενο πρώτο λεωφορείο που έκανε τη συγκεκριμένη διαδρομή, που ήταν και το μοναδικό για αρκετά χρόνια σε ολόκληρο τον Πειραιά.
Ήταν η εποχή που η Ελλάδα έβγαινε από τον πόλεμο και τον εμφύλιο, για να ακολουθήσουν δυο δεκαετίες εντυπωσιακής ανάπτυξης. Η φτωχή Ελλάδα, οι πολίτες της οποίας μετρούσαν ακόμη και τα ναύλα του λεωφορείου, έγινε μια σύγχρονη χώρα με το ΙΧ να είναι προσιτός στόχος σχεδόν κάθε οικογένειας. Και μετά την μεταπολίτευση, η χώρα της οποίας οι μισοί πολίτες βρίσκονταν στο περιθώριο στιγματισμένοι ως κομουνιστές, γνώρισε για 35 χρόνια μια εντυπωσιακή πολιτική σταθερότητα που σε συνδυασμό με τους συνεχόμενους ρυθμούς ανάπτυξης την μετέτρεψε ε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.
Κι ύστερα ήρθαν τα μνημόνια. Που πάντως, όσο κι αν καταστροφολογήσει κανείς, δεν γύρισαν απολύτως το ρολόι πίσω. Η Ελλάδα που βγαίνει αύριο τυπικά από το τελευταίο μνημονιακό πρόγραμμα δεν έχει καμιά σχέση φυσικά με την Ελλάδα της φωτογραφίας, ούτε με την Ελλάδα της Χούντας, ούτε καν με την Ελλάδα του ’80.
Οι πολίτες της μαζί με την οικονομία της υπέφεραν από την κρίση, η κρίση έφερε τα Μνημόνια, το πρώτο εκ των οποίων ήταν άστοχο, ενώ το τρίτο ήταν άχρηστο, με την έννοια ότι μπορούσε να αποφευχθεί, αλλά η χώρα και η κοινωνία άντεξε. Η σημερινή τελευταία μέρα της μνημονιακής περιόδου ή η αυριανή πρώτη της μεταμνημονιακής μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν αφετηρία για ένα νέο ξεκίνημα.
Χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, με οδηγό την εμπειρία από την δύσκολη περιπέτεια των τελευταίων εννέα χρόνων. Χωρίς υπαναχωρήσεις, με σταθερότητα στις μεταρρυθμίσεις και ενίσχυση της παραγωγικής διαδικασίας η Ελλάδα που άντεξε μπορεί να επιστρέψει εκεί που δικαιωματικά ανήκει. Στον πυρήνα μιας ισχυρής και ευημερούσας Ευρώπης.
