Είναι γνωστές οι αγκυλώσεις που κατά καιρούς εκδηλώνονται από διάφορες υπηρεσίες, ιδίως του υπουργείου Πολιτισμού, σχετικά με δραστηριότητες που κατά κάποιο τρόπο παραπέμπουν στην ψυχαγωγία. Πολλοί θυμούνται ότι ήταν τα καταστήματα διασκέδασης που έκλεισαν πρώτα στην ευρύτερη περιοχή του Δίπυλου, στην είσοδο του Πειραιά, εν όψει της ανάπλασης και της ανάδειξης των αρχαίων της περιοχής. Δεκαοχτώ χρόνια μετά, η ανάπλαση δεν έγινε ποτέ, επιχειρηματίες της περιοχής καταστράφηκαν και χάθηκαν θέσεις εργασίας, αλλά και ένας υπερτοπικός πόλος αναψυχής που προσέλκυε στον Πειραιά εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες επισκέπτες.
Αυτό όμως που συμβαίνει στο πάρκο Δηλαβέρη αγγίζει τα όρια του παραλογισμού. Το πάρκο-ανάσα για την πυκνοκατοικημένη και υποβαθμισμένη περιοχή της Λεύκας αναπλάστηκε τους τελευταίους μήνες της θητείας του Βασίλη Μιχαλολιάκου το 2014. Έχει αποκτήσει ένα ανοικτό γήπεδο μπάσκετ και κυρίως μια μεγάλη ανοικτή έκταση, όπου παίζουν τα παιδιά της περιοχής. Οι μητέρες λοιπόν είναι εκείνες που ζητούν από τον Δήμο να δημιουργηθεί ένα μικρό αναψυκτήριο-καντίνα με τραπεζοκαθίσματα, ώστε ευλόγως ο περίπατος να μπορεί να συνδυαστεί με ένα καφέ ή ένα αναψυκτικό. Μάλιστα, τον Ιούλιο του 2014, επί Β.Μιχαλολιάκου, προχώρησε ο σχετικός διαγωνισμός, καθώς νομιμοποιήθηκε ένα μικρό αυθαίρετο κτίριο, που δεν ανήκει στο συγκρότημα του εργοστασίου Δηλαβέρη, το οποίο θεωρείται ιστορικό διατηρητέο μνημείο!
Πλην όμως η Γενική Διεύθυνση Αναστήλωσης Μουσείων και Τεχνικών Έργων του υπ.Πολιτισμού και πιο συγκεκριμένα η Υπηρεσία Νεώτερων Μνημείων και Τεχνικών Έργων και ειδικότερα το Τμήμα Προστασίας Νεώτερων Μνημείων και Κινητών Πολιτιστικών Αγαθών αποφάσισαν την μη έγκριση της αλλαγής χρήσης του ισόγειου κτιρίου σε αναψυκτήριο-κυλικείο. Η δικαιολογία είναι ότι το κτίριο που θα λειτουργούσε ως αποδυτήρια έχει κατασκευαστεί χωρίς τις απαιτούμενες άδειες και βλάπτει άμεσα την αισθητική και τον περιβάλλοντα χώρο ανάδειξης του μνημείου. Εδώ ένας λογικός άνθρωπος σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αν ισχύει ότι βλάπτει την αισθητική, τότε τα αποδυτήρια θα έπρεπε να κατεδαφιστούν. Αν ισχύει ότι δεν είναι αυθαίρετο, όπως υποστηρίζει ο Δήμος, αφού το ενέταξε στον νόμο νομιμοποίησης 4178/2013, τότε προκύπτει ένα ερώτημα. Τι είναι προτιμότερο: Ένα κτίριο που δεν χρησιμοποιείται ή ένα μικρό αναψυκτήριο με συγκεκριμένες προδιαγραφές; Και τελικά η συγκεκριμένη υπηρεσία που αποφαίνεται αδιαφορώντας για το αίτημα των κατοίκων είναι πιο ευαίσθητη κοινωνικά από τη Δημοτική Αρχή που γνωρίζει τις ανάγκες της περιοχής και των κατοίκων;
Παραλλήλως βεβαίως αναφύεται κι άλλο ένα ερώτημα. Ποιος ήταν ο καταλληλότερος χειρισμός; Του Β.Μιχαλολιάκου, που προχώρησε το καλοκαίρι του 2014 σε διαγωνισμό μίσθωσης του κτιρίου ως αναψυκτηρίου ή του Γιάννη Μώραλη που κινήθηκε αυστηρά εντός του νομίμου πλαισίου και ζήτησε την τυπική έγκριση από την αρτηριοσκληρωτική, όπως αποδείχτηκε, υπηρεσία του υπουργείου Πολιτισμού;
Το Portnet πληροφορείται ότι η Δημοτική Αρχή Μώραλη προτίθεται να κάνει «φειγ βολάν» τη συγκεκριμένη απορριπτική απόφαση και να τη διανείμει στην περιοχή. Πολύ καλά θα κάνει, ώστε να ενημερωθούν οι κάτοικοι για το ποιος ευθύνεται που σε αυτό το πάρκο-ανάσα δεν θα μπορούν να απολαμβάνουν ένα καφεδάκι. Πλην όμως, η ουσία είναι ότι το δίκαιο αίτημά τους δεν φαίνεται να μπορεί να υλοποιηθεί…
