Το κακόγουστο σήριαλ με την Πηγάδα έχει ώρες-ώρες και τα θετικά του. Όπως τώρα, που ψάχνοντας κανείς να βρει τι φταίει και μια σχετικά απλή ανάπλαση δεν προχωράει εδώ και ένα χρόνο, ενισχύει τις βοτανολογικές του γνώσεις. Δεν είναι τα μόνα προβλήματα αλλά και η ουασιγκτόνια προς την πλευρά της Αντωνίου Θεοχάρη και η καζουαρίνα προς την πλευρά της Θεοτόκη, έχουν την συμβολή τους στην ταλαιπωρία της Πηγάδας και των περιοίκων.
Την ουασιγκτόνια – ένα φοινικοειδές δέντρο – η αρχική μελέτη ήθελε να μεταφυτεύεται, αλλά οι μελετητές τώρα φοβούνται ότι δεν θα πιάσει, ενώ επιπλέον τώρα ανακαλύπτουν το υψηλό κόστος μεταφύτευσης και με e-mail που αναδεικνύουν την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τέτοια θέματα προσπαθούν να βρουν μια κάποια λύση.
Και η καζουαρίνα, ένα αειθαλές κοινό δέντρο, χρειάζεται μια μπάλα χώματος έως 1500 lt για να μεταφυτευθεί, ενώ η μελέτη προέβλεπε, μόνο 300 lt. Ένα χρόνο μετά, η πλατεία παραμένει εργοτάξιο. Εάν ήταν μόνο αυτά τα δυο δέντρα το πρόβλημα της μελέτης, θα μπορούσε να σταθμίσει κανείς τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα μιας απόφασης και να κατέληγε στην κοπή των δύο δέντρων και την αντικατάστασή τους με δύο άλλα, επιλογή όχι τόσο οικολογική, αλλά υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών.
Επειδή όμως δεν είναι η καζουαρίνα και η ουασιγκτόνια τα μοναδικά προβλήματα, προς το παρόν κρατάμε τις βοτανολογικές γνώσεις που αποκτήσαμε και βουτάμε στη μελέτη σιδηρομεταλλευμάτων και συγκεκριμένα του ρόλου του χαλκού γείωσης Φ25 στην καθυστέρηση του έργου. Λίγο από δω, λίγο από κει, μπορεί να βρούμε τελικά την άκρη, ποιος μπορεί να φταίει για την καθυστέρηση στην Πηγάδα και ποιος τελικά εκθέτει τη Δημοτική Αρχή Μώραλη. Όχι, τίποτε άλλο, αλλά υπάρχουν ονόματα πίσω και από τα δέντρα και από το χαλκό. Αλλά αυτά προσεχώς…
