Ερωτήματα...

Υπάρχει ένα ερώτημα για το αν ένας βουλευτής μπορεί να είναι και ακτιβιστής και παράλληλα να προσεγγίζει την πολιτική ως ακτιβιστής. Σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι εύκολη. Ναι, ένα πολιτικό στέλεχος που αναδείχθηκε μέσα από διάφορα κοινωνικά κινήματα μπορεί - και οφείλει θα έλεγαν κάποιοι – να διατηρεί τις ευαισθησίες του και να αξιοποιεί τις δυνατότητες που του παρέχει η θεσμική ιδιότητα του βουλευτή για να προωθεί τις απόψεις του.

Υπάρχει κι ένα πιο δύσκολο ερώτημα. Τι γίνεται όταν ο βουλευτής αυτός ανήκει στην κυβερνητική πλειοψηφία και κάνει ερωτήσεις που την αντιπολιτεύονται;
Η περίπτωση της συμπαθέστατης Ελένης Σταματάκη, βουλευτού ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Πειραιά και Νήσων, η οποία μαζί με αρκετούς άλλους συναδέλφους της του ΣΥΡΙΖΑ υποβάλλει ερώτημα προς τους υπουργούς Εσωτερικών και Μεταναστευτικής Πολιτικής με θέμα: Απαράδεκτες και παράνομες πράξεις από τις καταστατικές αστυνομικές δυνάμεις κατά την αντιμετώπιση των διαμαρτυριών στο Κέντρο Κράτησης της Μόριας. Ουσιαστικά οι βουλευτές εγκαλούν τον υφιστάμενο του υπ.Εσωτερικών, τον υπ. Αν. Προστασίας του Πολίτη Β.Τόσκα, για μια σειρά πράξεων και παραλείψεων των αστυνομικών οργάνων.

Οι κακοπροαίρετοι θα έλεγαν ότι η συγκεκριμένη επιλογή λειτουργεί εκτονωτικά για τις κομματικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που ποτέ δεν συμφιλιώθηκαν με την ιδέα ότι στις αστικές δημοκρατίες υπάρχει αστυνομία και από ένα σημείο κι έπειτα η λελογισμένη βία είναι δυστυχώς νόμιμο εργαλείο της. Έτσι, ακολουθείται το σχήμα: Κάνουμε ερώτηση, ικανοποιούμε το εσωτερικό μας, δίνει γενικόλογες απαντήσεις ο υπουργός και «ούτε γάτα ούτε ζημιά». Αυτό οι κακοπροαίρετοι.

Οι καλοπροαίρετοι πάλι, μπορούν να υποστηρίξουν ότι απλώς επί της ουσίας οι συγκεκριμένοι βουλευτές πιστεύουν αυτά που ρωτούν και δεν «παίζουν παιχνιδάκια».
Τότε όμως η σοβαρή και ειλικρινής στάση θα ήταν να ζητήσουν την αντικατάσταση του υπουργού. Όλα τα άλλα είναι στάχτη στα μάτια...