Τη δεκαετία του ΄70 στις εκθέσεις που μας δίδασκαν στο Γυμνάσιο και κυρίως στα Φροντιστήρια που μας προετοίμαζαν για τις εισαγωγικές στα Πανεπιστήμια, μεταξύ άλλων φράσεων – κλισέ, υπήρχε το περίφημο: «Ο πανδαμάτωρ και φθοροποιός χρόνος». Το κοτσάραμε λοιπόν κάπου προς το τέλος της έκθεσης κι αν πέφταμε σε γεροπαρατατικό, φιλόλογο εξεταστή, είχαμε εξασφαλισμένο καλό βαθμό. Στην περίπτωσή μου, το 1979, το κόλπο έπιασε.
Έχοντας αφήσει λίγο χρόνο να περάσει και ξαναβλέποντας τη μεγάλη εικόνα του ντέρμπι των αιωνίων, μπορεί κανείς να γελά με τις μικρές αντιδράσεις των παραγόντων του ηττημένου.
Ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες στις λεπτομέρειες όταν, όχι μόνο στάθηκαν τυχεροί να προηγηθούν με το «καλημέρα», αλλά επιπλέον ήταν προφανές πως, προϊόντος του χρόνου (που θα έγραφα πριν τριάντα χρόνια) το ματσάκι γύριζε. Ειδικά μετά το 60’ και τις αλλαγές που παίρνοντας μεγάλο ρίσκο έκανε ο Σίλβα, το γήπεδο είχε κατηφόρα προς το τέρμα του Παναθηναϊκού και τελικά ήταν όντως θέμα χρόνου να βάλει κι άλλο ή κι άλλα γκολ ο Ολυμπιακός. Το τριφύλλι απλώς είχε χάσει τη μπάλα.
Ο χρόνος είναι καθοριστικός παράγοντας και στην πολιτική. Κι αν ένα ματς δεν σου πάει καλά από την αρχή, ειδικά αν ο αντίπαλος είναι φανερά ανώτερος είναι θέμα χρόνου να φανούν οι δικές σου αδυναμίες. Το προσφυγικό είναι αναμφισβήτητα ένα τεράστιο πανευρωπαϊκό πρόβλημα. Το ιδεοληπτικό αυτογκόλ των ανοιχτών συνόρων θα μπορούσε να το ισοφαρίσει κανείς μόνο αν είχε στο παιχνίδι του σχέδιο, υπομονή και παίκτες που έχουν γράψει χιλιόμετρα στα διεθνή γήπεδα.
Ο Καμπιάσο την Κυριακή το βράδυ απέδειξε ότι για 60 λεπτά τουλάχιστον η ποιότητα και η εμπειρία του παίζουν σημαντικότερο ρόλο από την ηλικία του. Όχι μόνο για το ασύλληπτο γκολ που έβαλε με απευθείας σουτ (κι άλλο ένα που είχε χάσει σχεδόν αμέσως μετά το γκολ του Παναθηναϊκού), αλλά και γιατί οργίαζε μέσα στο γήπεδο δίνοντας με τη μια πάσες κι ανοίγοντας διαδρόμους στους συμπαίκτες του. Ήταν προφανές πως θα ήταν ο παίκτης που θα οδηγούσε τον Ολυμπιακό στην ανατροπή.
Η κυβέρνηση θα είχε απόλυτη ανάγκη από έναν πολιτικό Καμπιάσο, για να ισοφαρίσει το ιδεοληπτικό αυτογκόλ και να γυρίσει το ματσάκι. Ο Βίτσας είναι μιας κάποιας ηλικίας, αλλά έχει μεγάλη εμπειρία μόνο σε εσωκομματικές διαδικασίες. Για Καμπιάσο δεν τον κόβω. Και αν η κυβέρνηση δεν θέλει απλώς να χάσει τη μπάλα, πρέπει γρήγορα να βρει παίκτη που να πάρει το παιχνίδι επάνω του…
Αναγνώστης Κέντρος
