Η πεμπτουσία του αθλητισμού είναι τα ντέρμπι. Υπάρχουν ντέρμπι κλασικά, ντέρμπι αιωνίων, ντέρμπι τοπικά, ντέρμπι για κάθε γούστο. Μπορεί η μια από τις δύο ομάδες που συνθέτουν το δίδυμο μια τέτοιας σύγκρουσης να βρίσκεται σε φάση παντοδυναμίας και η άλλη σε κατάσταση αποσύνθεσης, αλλά τα ντέρμπι είναι πάντα ντέρμπι. Παίζουν μπάλα οι φανέλες, τα ονόματα, τα σύμβολα, οι φίλαθλοι, τελικά η ίδια η Ιστορία.
Είναι κάτι το σχεδόν μεταφυσικό, πάνω από την αθλητική λογική, που καθορίζει την ουσία του ίδιου του παιχνιδιού. Όταν το 1984 ο Κώστας Μητσοτάκης εκλέχτηκε πρόεδρος
της Νέας Δημοκρατίας, ο παντοδύναμος τότε Ανδρέας Παπανδρέου ασυναίσθητα είδε τον κίνδυνο που τον απειλούσε και στην πρώτη του ανακοίνωση χαρακτήρισε τον αντίπαλό του «Εφιάλτη». Είχε ήδη αναδείξει τον Μητσοτάκη σε αντίπαλον δέος και το ντέρμπι είχε ξεκινήσει. Τελικά είχε δύο γύρους, τον πρώτο κέρδισε με περιπετειώδη τρόπο το 89-90 ο Μητσοτάκης, τη ρεβάνς πήρε το ’93 ο Ανδρέας.
Η εκλογή Κυριάκου Μητσοτάκη τον περασμένο Σεπτέμβριο, τείνει να δώσει ένα χρώμα σύγχρονου ντέρμπι στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Η πλευρά Τσίπρα έσπευσε να χαιρετίσει αυτή την εκλογή ως καθαρά νεοφιλελεύθερη επιλογή, που θα αποσαφήνιζε τα πολιτικά δεδομένα. Σοσιαλδημοκρατία vs Νεοφιλελευθερισμός. Το απόλυτο πολιτικό ντέρμπι. Έξι μήνες μετά φαίνεται πως ο Τσίπρας επαναλαμβάνει το σφάλμα του Ανδρέα και αναδεικνύει το δικό του αντίπαλον δέος. (Στην πραγματικότητα, στους κύκλους που κάνει η Ιστορία, ο πρώτος που έκανε ένα τέτοιο μεγάλο σφάλμα, αναδεικνύοντας το δικό του αντίπαλον δέος ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν επανέφερε δυο χρόνια μετά το Γουδί, το 1911, τον διάδοχο ακόμη Κωνσταντίνο στο στράτευμα ως αντιστράτηγο).
Για κάποιο περίεργο λόγο οι πολιτικοί δεν «σκοτώνουν» τον αντίπαλό τους, σχεδόν «τρέφονται» από την αμφισβήτηση που υφίστανται από έναν αξιόμαχο αντίπαλο. Ενώ στα αθλητικά ντέρμπι, αυτό το μεταφυσικό που αναβαθμίζει μια παραδοσιακή αντιπαλότητα στο επίπεδο του ντέρμπι, απλώς υπάρχει, στην πολιτική κατασκευάζεται. Η διαφορά είναι ότι, στο ποδόσφαιρο για παράδειγμα, το ντέρμπι διαρκεί 90 λεπτά και στο τέλος ξέρουμε τον νικητή, στην πολιτική ο χρόνος είναι απροσδιόριστος και οι ανατροπές σταθερό φαινόμενο.
Υπ΄ αυτήν την έννοια, το προβάδισμα του ενός έναντι του άλλου μπορεί να είναι παροδικό, ενώ μιλώντας για σχετικά νέους παίκτες, γύρω στα 45, ούτε πότε θα λήξει το συγκεκριμένο ντέρμπι μπορεί κανείς να ξέρει, ούτε πόσους γύρους θα έχει, ούτε ποιος θα είναι νικητής σε κάθε ένα εξ αυτών.
Αναγνώστης Κέντρος
