Είναι πραγματικά δύσκολο να βρει κανείς ποια αναβολή ήταν πιο οδυνηρή. Του Σαββάτου ή της Κυριακής. Του ντέρμπι των αιωνίων ή των εκλογών της ΝΔ. Κανονικά, και με βάση την αντίληψη περί «πολιτικά ορθού», η αναβολή στις εσωκομματικές εκλογές ενός κόμματος θα έπρεπε να είναι μακράν πιο σημαντικό ζήτημα από την έστω και επεισοδιακή αναβολή ενός ποδοσφαιρικού παιχνιδιού. Πλην όμως η προσέγγιση αυτή πάσχει σε αρκετά σημεία.
Κατ’ αρχήν, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μιλάμε για ένα κόμμα. Ότι είναι μια η Νέα Δημοκρατία. Δεν ήταν βέβαιο ήδη πριν το φιάσκο της Κυριακής. Πόσο μάλλον μετά από αυτό. Από την άλλη, αυτό καθαυτό το φιάσκο των εκλογών, αναδεικνύει και το τεράστιο έλλειμμα πολιτικής που υπάρχει πέραν του ΣΥΡΙΖΑ. Αξιωματική αντιπολίτευση και δεν μπορεί να οργανώσει και να διασφαλίσει τη διεξαγωγή μιας διαδικασίας που έχει ξαναγίνει πολλές φορές στο παρελθόν. Δικαίως αναρωτιέται κανείς από αντλούν το θάρρος αυτοί οι άνθρωποι και ζητούν την ψήφο των πολιτών. Και πως μπορεί να πείσουν ότι αποτελούν εναλλακτική κυβερνητική λύση.
Από μια άποψη, η αναβολή των εκλογών στη ΝΔ διαφέρει από την αναβολή του αγώνα ΠΑΟ – Ολυμπιακού, ακριβώς στο γεγονός ότι η πρώτη αναβολή αποκαλύπτει και η δεύτερη συγκαλύπτει προβλήματα. Η επεισοδιακή αναβολή του ντέρμπι κρύβει κάτω από το χαλί της βίας και των διαφόρων δηλώσεων την ανεπάρκεια του Παναθηναϊκού. Ο μέσος φίλαθλος έχει ήδη διαπιστώσει την τεράστια ποιοτική διαφορά του Ολυμπιακού από τους υποτιθέμενους αντιπάλους του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Περισσότερο από την τεσσάρα στην ΑΕΚ και το καθαρό διπλό στην Τούμπα, για την διαφορά δυναμικότητας του Θρύλου από τους άλλους μιλούν τα επιτεύγματά του φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μια νίκη του στη Λεωφόρο απλώς θα επιβεβαίωνε αυτή την πραγματικότητα και θα έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση τον Αλαφούζο. Τώρα μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σκοπιμότητα ή μη της αναβολής. Σε αντίθεση με την ηγεσία της ΝΔ που δεν μπορεί να κρύβεται μετά το φιάσκο της Κυριακής.
Τελικά χαμένοι από τις αναβολές είναι τόσο το πολιτικό σύστημα, όσο και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τα όρια των κυβερνητικών επιλογών του να εξαντλούνται και να αναζητεί συμμάχους για να περάσει τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και τη φορολόγηση των αγροτών, διαπιστώνει κανείς πως εναλλακτική δύναμη δυστυχώς δεν υπάρχει. Κι όσο ο Ολυμπιακός θα διευρύνει τη διαφορά του από τους αντιπάλους του στο εσωτερικό, τόσο το τελικό προϊόν θα γίνεται λιγότερο ελκτικό, ενώ παράλληλα η βία σπρώχνει όλους και περισσότερους φιλάθλους στους καναπέδες τους. Και τελικά ο καναπές μπορεί να αποδειχθεί ίσως ο χειρότερος εχθρός. Του ποδοσφαίρου, αλλά και της πολιτικής…
Αναγνώστης Κέντρος
