Αν μη τι άλλο η επιλογή των χώρων όπου εκδήλωσαν τις τρομοκρατικές τους επιθέσεις στο Παρίσι οι ισλαμοφασίστες τζιχαντιστές έχει από μόνη της μια σημειολογική σημασία : Σ’ ένα μεγάλο γήπεδο, μια μουσική σκηνή, μπαρ κι εστιατόρια. Χώρους που συχνάζουν νέοι και κυρίως συμπυκνώνουν την σύγχρονη έννοια του Πολιτισμού, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο. Αθλητισμός, μουσική, οινικές και γευστικές απολαύσεις. Κι όλα αυτά φυσικά σε μια ανοικτή κοινωνία που ευνοεί τη ζωή «έξω» σε ζωντανά σημεία των πόλεων. Οι ισλαμοφασίστες χτύπησαν όχι μόνο τυφλά, σκοτώνοντας ίσως κι αρκετούς Γάλλους μουσουλμάνους
μέσα σ’ αυτούς τους χώρους (που πάντως για τα δεδομένα και τα κριτήρια τους δεν ήταν «καλοί πιστοί», ακριβώς γιατί σύχναζαν εκεί). Χτύπησαν τον ίδιο τον τρόπο ζωής του δυτικού πολιτισμού. Με γνήσια φασιστική αντίληψη που ελάχιστα κρύβεται πίσω από μια φανατική θρησκευτική ιδεολογία.
Σε γήπεδα, όπως το Stade de France οι χούλιγκαν πολλές χτυπούν με ολοκληρωτική – φασιστική διάθεση αντίπαλους οπαδούς. Και σε συναυλίες γίνονται πολλές φορές αιματηρές συμπλοκές (αν και συνήθως για λόγους λιγότερο σαφείς). Και στα μπαρ γίνονται καυγάδες και σε ακραίες περιπτώσεις αντίπαλες συμμορίες ή νονοί της νύχτας σκοτώνονται. Για όλες όμως τις περιπτώσεις υπάρχει ένας (περισσότερο ή λιγότερο) ξεκάθαρος λόγος. Νίκη της ομάδας, έλεγχος εμπορίου ναρκωτικών, γυναικών, «προστασία», καμιά φορά όλα αυτά μαζί. Πουθενά όμως στον δυτικό κόσμο, ακόμη και στις πιο σκληρές και βάρβαρες ανάλογες περιπτώσεις δεν βρίσκεις τους υπεύθυνους ακόμη και αιματηρών επεισοδίων να εμπλέκονται σε μια ολιστική κατά πάντων επίθεση σε όλους τους παραπάνω χώρους. Όχι γιατί δεν υπάρχουν οι πόροι και τα μέσα (άνετα το εμπόριο ναρκωτικών ή η πορνεία μπορεί να χρηματοδοτήσει και να εξοπλίσει ολόκληρες συμμορίες). Αλλά γιατί, όπως είπαμε, απλούστατα κάτι τέτοιο, μια ολιστική επίθεση, δεν θα εξυπηρετούσε τους (όποιους άνομους) σκοπούς τους.
Στην προκειμένη περίπτωση η επίθεση, οι επιθέσεις παρέπεμπαν περισσότερο σε προσπάθεια τελικής εξόντωσης, όχι φυσικά του πληθυσμού, αλλά του τρόπου ζωής του. Κι όταν ένας πληθυσμός δεν ζει όπως έχει μάθει να ζει, τότε έχει υποστεί την βαθύτερη αλλοτρίωση. Μέθοδος και στόχος που παραπέμπει στον πιο «βαθύ» φασισμό. Τον ισλαμοφασισμό.
Αναγνώστης Κέντρος
