Μια αγαπημένη συζήτηση των φιλάθλων είναι για το αν ο α ή ο β προπονητής θα προλάβει να δει την παρέλαση. Αν δηλαδή θα μείνει στον πάγκο της ομάδας του μέχρι την 28η Οκτωβρίου, ή θα απολυθεί γρήγορα – γρήγορα. Τα τελευταία χρόνια, λίγο η κρίση, λίγο η ωριμότητα που έστω και αργά αποκτούν οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες, οι βιαστικές επιλογές και απολύσεις προπονητών έχουν μειωθεί αισθητά. Είναι και ο Ολυμπιακός που παίρνει το πρωτάθλημα σχεδόν πριν από την παρέλαση κάθε χρόνο, που κάνει την αλλαγή των προπονητών για τις άλλες ανταγωνιστικές του ομάδες μάλλον άχρηστη. Η περίπτωση του Αναστασίου στον Παναθηναϊκό, που μένει ακλόνητος στον πάγκο του τρία χρόνια τώρα,
με βασικό στόχο να κατακτήσει τη δεύτερη θέση, είναι χαρακτηριστική.
Το ακριβώς αντίθετο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ μέχρι πριν λίγα χρόνια κινδύνευε με υποβιβασμό, όχι μόνο ανέβηκε επίπεδο, αλλά κατέκτησε και το πρωτάθλημα. Και το μόνο του άγχος τώρα, είναι πως θα μείνει στην κορυφή. Δεν αλλάζει προπονητή, αλλάζει συνήθειες. Είναι πιο βολικό να ξεχάσεις την αρθρογραφία σου περί κατάργησης των σχολικών παρελάσεων και να επιθεωρήσεις την κεντρική από την εξέδρα των επισήμων, παρά να διακινδυνεύσεις τη σχέση σου με τους συντηρητικούς εκείνους ψηφοφόρους που σε ανέδειξαν στην εξουσία και αδιαφορούν για το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που διοργανώνει σχολικές παρελάσεις και μάλιστα σε στρατιωτικούς σχηματισμούς.
Όταν έχεις φτάσει στην κορυφή, αυτά τα πράγματα είναι λεπτομέρειες. Ποιος θυμάται ένα ανάποδο σφύριγμα ή ένα γκολ οφσάιτ που δεν δόθηκε, όταν έχεις κατακτήσει πρωτάθλημα;
Αναγνώστης Κέντρος
