Ο Φασμπίντερ έκανε μιαν εμβληματική ταινία με τον πιο λάθος τίτλο. Την αγωνία πριν από τα πέναλτυ δεν την έχει ο τερματοφύλακας, αλλά ο παίχτης που τα εκτελεί. Ρωτήστε τον Ρομπέρτο, που το Σάββατο το έπιασε ή καλύτερα τον Τσόρι Ντομίνγκες, που έχασε ένα άλλο για να καταλάβετε. Αν θέλετε πηγαίνετε πιο έξω και ρωτήστε τον μεγάλο Μέσι (έχει χάσει 14 από τα 65) ή πιο παλιά και ρωτήστε τον Αναστόπουλο που επέμενε να τα βαράει κι ήταν ζήτημα αν έβαζε ένα στα δύο. Την αγωνία την έχει πάντα ο εκτελεστής. Άντε κι ο προπονητής – ρωτήστε τον Βαλβέρδε που είδε τον Μήτρογλου να παίρνει την μπάλα να τη στήνει στη βούλα
κι ο Ολυμπιακός να αποκλείεται από την Ανόρθωση, λόγω και εκείνου του χαμένου πέναλτυ.
Την αγωνία σήμερα δεν την έχει ούτε ο Καραχάλιος, ούτε ο Καρτερός. Αυτοί δίνουν τις οδηγίες τους, τις συμβουλές τους και πέραν τούτου ουδέν. Την αγωνία δεν την έχουν ούτε οι δημοσιογράφοι του ντιμπέιτ. Το πολύ – πολύ να κάνουν μια καλή ερώτηση, μιαν εύστοχη παρατήρηση, ένα επιτυχημένο σχόλιο. Δεν θα τους θυμούνται για πολύ. Την αγωνία την έχουν οι πρωταγωνιστές κι από αυτήν την άποψη τους συμπονώ. Κι ο Βαγγέλας κι ο Αλέξης τραβούν όλο το ζόρι. Γιατί από μια καλή εμφάνιση μπορεί να μην κριθεί τίποτε, αλλά από μια λάθος απάντηση τα πάντα, όπως έλεγε τις προάλλες κι ο Τζορζτ Στεφανόπουλος, που είναι χρόνια στο κουρμπέτι των ντιμπέιτ. Ή, για να το πούμε αλλιώς, μια καλή εμφάνιση του Γκέκα, από τις πολλές που είχε κάνει, με την Εθνική δεν έχουμε να θυμόμαστε. Αλλά μας στοιχειώνει ακόμη το τελευταίο χαμένο πέναλτυ με την Κόστα Ρίκα στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, εκείνο που μας στοίχισε τον αποκλεισμό από τους «8».
Αναγνώστης
