του Κώστα Χλωμούδη
Δεν είναι πλέον λίγοι (πολίτες, θεσμοί και κράτη) που ολοένα και περισσότερο έχουν αντιληφθεί τον αρνητικό ρόλο που παίζει πολλές φορές ο ΙΜΟ στα συμφέροντα της Κοινωνίας των Πολιτών των Εθνών, υπέρ αυτών της Κοινωνίας των Πλοιοκτητών του Κόσμου…
Ιδιαιτέρως πλέον για τα θέματα που αφορούν στην κλιματική αλλαγή η εντύπωση αυτή έχει γίνει γεγονός…
Ο ΙΜΟ έτσι όπως μεθοδευμένα δομήθηκε η αρχιτεκτονική της οργάνωσης, δημιουργίας και λειτουργίας είναι προφανές ότι αποτέλεσε ένα από τους πλέον αδιαφανείς παγκόσμιας επιρροής θεσμούς της παγκοσμιοποίησης…
Και οι ΗΠΑ στη προηγούμενη δεκαετία και η Ε.Ε. έχουν καταγράψει στοιχεία αυτής της πραγματικότητας και με παρεμβάσεις τους επιχείρησαν να μεταρρυθμίσουν στοιχεία της λειτουργίας του και κατέληγαν πάντα με κάποιους συμβιβασμούς, εν πολλοίς αναγκαίους και άλλοτε προωθητικούς.
Αυτή τη στιγμή όμως φαίνεται ότι δύσκολα η σύγκρουση θα αποφευχθεί.
Η συμμαχία των πλέον ρυπογόνων χωρών με κάποιες από αυτές της εκπροσώπησης των συμφερόντων της πλοιοκτησίας, ενάντια στην ουσία της “συμφωνίας του Παρισιού” για τα θέματα κλιματικής αλλαγής, εκτιμούμε ότι θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα για εξελίξεις, μιας και υπερβαίνει το μέγεθος της σταγόνας που ξεχειλίζει το ποτήρι.
Οι μη δεσμευτικοί στόχοι, αυτής της κατά την γνώμη μας αποτυχημένης συμφωνίας στον ΙΜΟ την Πέμπτη, θα αποτελέσουν την αιτία για περεταίρω ανάπτυξη δράσεων σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο στον κόσμο, με τελικό αποτέλεσμα την παράκαμψη του ΙΜΟ.
Οι ευθύνες των κρατών, αλλά και των σχολών σκέψης, που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα, σε συνέχεια αντίστοιχων συντεχνιακών επιλογών του παρελθόντος, θα αποτελέσουν και τη βασική αιτία αποδυνάμωσης του ΙΜΟ, σε αντίθεση με τον μέχρι σήμερα ιστορικό του ρόλο ως παγκόσμιος ρυθμιστής.
Σε αυτό το επίπεδο θα αποτιμήσουμε και τις επιλογές, αλλά και το διπλωματικό κεφάλαιο και πως ξοδεύεται, από την Ελλάδα, σχετικά με τις απόψεις και θέσεις που υποστήριξε στο θέμα αλλά και τις συμμαχίες της για αυτό στον ΙΜΟ.
