Ο Παναγιώτης (Τάκης για τους φίλους του) Αβραμίδης είναι από τους παλιότερους δημοτικούς συμβούλους Πειραιά. Εκλέγεται από το 1994, δηλαδή 31 χρόνια τώρα, έχει διατελέσει κατ’ επανάληψη αντιδήμαρχος ήταν πρόεδρος της ΔΗΡΑΠ και κατά την προηγούμενη θητεία Μώραλη ( 2019-2023) πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου. Ως εκ τούτου δεν έχει να αποδείξει ή να φοβηθεί κάτι. Με ιδιαίτερο χιούμορ και αιχμηρό λόγο έχει ενοχλήσει κατά καιρούς κόμματα, παρατάξεις στο συμβούλιο, αλλά και πρόσωπα. ( Ακόμη και με το Portnet είχε τσακωθεί κατά τους πρώτους μήνες της θητείας Μώραλη, το 2015- περασμένα, ξεχασμένα, τι πάω και θυμάμαι τώρα;).
Ο Τάκης, λοιπόν, κατάφερε μέσα σε δύο μέρες με δύο σχόλια του στο προσωπικό του blog, Πλατεία Ιπποδαμείας να πει αλήθειες που ενόχλησαν. Τόσο κάποιους στα “αριστερά έδρανα” του δημοτικού συμβουλίου, όσο και στα ενδότερα της Χαριλάου Τρικούπη, δηλαδή στο κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ.
Στις 20 Οκτωβρίου υπό τον τίτλο “Σκορποχώρι η Δημοτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στον Πειραιά”, είπε τις παρακάτω αλήθειες:
“Ο συνδυασμός που υποτίθεται ότι θα εξέφραζε τη δημοκρατική και προοδευτική φωνή του Πειραιά έχει μετατραπεί σε μια χαλαρή συνάθροιση προσωπικών διαδρομών, χωρίς πολιτικό στίγμα, συνοχή ή ουσιαστική παρουσία στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Από τους έξι συμβούλους που εξέλεξε ο συνδυασμός «Πειραιάς για Όλες και Όλους» του Γιώργου Γαβρίλη, οι δύο έχουν ήδη ενταχθεί στη Νέα Αριστερά, ένας παραμένει με τον ΣΥΡΙΖΑ, ένας έχει προσδεθεί στο ΠΑΣΟΚ — αν και δεν είναι σαφές σε ποιο «ΠΑΣΟΚ» ακριβώς — ένας άλλος δείχνει να μην γνωρίζει ο ίδιος πού ανήκει, ενώ ο επικεφαλής παρακολουθεί τις εξελίξεις.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ουσιαστική αντιπολίτευση στη διοίκηση Μώραλη δεν υπάρχει. Πέρα από τη διαρκή αναμόχλευση θεμάτων της εποχής που ο κ. Γαβρίλης χρημάτισε Αντιπεριφερειάρχης της Δούρου— στην καταστροφική για τη χώρα και την Αυτοδιοίκηση περίοδο Τσίπρα–Καμμένου–Βαρουφάκη — τίποτε νέο, καμία πρόταση. Μόνο αρνητισμός, μικροπολιτική και μια σχεδόν εμμονική διάθεση για καταγγελίες επί παντός επιστητού”.
Και δυο μέρες αργότερα, στις 12 Οκτωβρίου διαπίστωσε υπό τον τίτλο
“Η οικογενειοκρατία στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς ένα «φαινόμενο»· είναι ο κανόνας. Το κόμμα που κάποτε υποσχόταν κοινωνική κινητικότητα και ρήξη με τα «τζάκια», σήμερα έχει μετατραπεί σε οικογενειακή επιχείρηση. Οι «γόνοι» πρώην υπουργών και βουλευτών παρελαύνουν στα ψηφοδέλτια και στα κανάλια,διατηρώντας το κόμμα εγκλωβισμένο σε μια ελίτ με κληρονομικά προνόμια.
Το επιχείρημα ότι οι νεότεροι έχουν «ανώτερα βιογραφικά» είναι προσχηματικό. Ναι, έχουν καλές σπουδές, αλλά πού θα βρίσκονταν αν δεν είχαν το σωστό επίθετο; Ποιος τους έδωσε τις ευκαιρίες, τις διασυνδέσεις, την προώθηση στα κομματικά όργανα; Η πολιτική δεν είναι στίβος ίσων ευκαιριών όταν κάποιοι ξεκινούν δέκα βήματα μπροστά, μόνο και μόνο επειδή είναι παιδιά «της σωστής οικογένειας».
Το χειρότερο; Το ΠΑΣΟΚ πουλάει ανανέωση, ενώ ανακυκλώνει τους ίδιους ανθρώπους με διαφορετικά πρόσωπα. Δεν πρόκειται απλώς για ένα κόμμα με ιστορικές ρίζες· είναι ένας μηχανισμός αυτοαναπαραγωγής της ίδιας πολιτικής κάστας. Και μετά αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος τους γυρνάει την πλάτη”.
Αναμενόμενο να δέχεται” πυρά “, για να το θέσω κομψά, και από τις δύο πλευρές. Αλλά, όπως θα έλεγε και ο ίδιος: ξύδι!!!
