Θυμάται και γράφει ο Νότης Ανανιάδης
Τον Μάρτιο του 2004 η Νέα Δημοκρατία κερδίζει τις εκλογές και ο Κώστας Καραμανλής γίνεται πρωθυπουργός της χώρας. Σε όποιον είχε παίξει στοίχημα ότι θα μπορούσε να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου κανονικά για λόγους προστασίας της περιουσίας και της ψυχικής του υγείας θα έπρεπε να του απαγορευτεί να τζογάρει ξανά. Αυτή η κυβερνητική αλλαγή πάντως δεν άλλαζε ουσιαστικά τίποτε αναφορικά με τους Ολυμπιακούς. Η χώρα ήταν έτοιμη. Οι νέοι υπουργοί παρέλαβαν φάκελους με τις εκκρεμότητες. Αν και οι εκκρεμότητες ήταν ελάχιστες – αν υπήρχαν. Όλα ήταν έτοιμα. Λεπτομέρειες έμεναν. Μόνο που καμιά φορά ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες…
Τον 40χρονο τότε Δημήτρη Παπαϊωάννου, ομολογώ ότι δεν τον γνώριζα – ούτε προσωπικά , ούτε το έργο του. Άλλωστε μόνο οι «μυημένοι» τον γνώριζαν και τον εμπιστεύονταν. Όπως ο φίλος του Αντώνης Ζαγκλαούτης, εργαζόμενος στον Πολιτιστικό τομέα της Οργανωτικής Επιτροπής, ο οποίος αφού δεν προχώρησε η ιδέα της ανάθεσης των Τελετών Έναρξης και Λήξης στον Βαγγέλη Παπαθανασίου (στο Σίδνευ το 2000, το δεκάλεπτο επεισόδιο που είχε σκηνοθετήσει με την παραλαβή της σκυτάλης – Ολυμπιακής Σημαίας, δεν είχε πάει καλά) πρότεινε τον Παπαϊωάννου. Θα χρειαζόταν άλλο ένα κεφάλαιο που θα έκλεβα από ένα εξαιρετικό προσωπικό κείμενο του καταξιωμένου σκηνοθέτη και χορογράφου, το οποίο δημοσιεύτηκε στο Lifo, για να περιγράψω τα παρασκήνια της τελικής απόφασης της Αγγελοπούλου να του αναθέσει, ουσιαστικά εν λευκώ, τις Τελετές Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών της Αθήνας. Το προσπερνάω. Πάμε στον Χειμώνα του 2003-04 και την Άνοιξη του 2004. Ο συνάδελφος Γιάννης Προβής, διευθυντής Ελληνικών Μέσων του «Αθήνα 2004» και η επίσης συνάδελφος Σίλα Αλεξίου από το Γραφείο Τύπου έχουν αναλάβει να «συστήσουν» τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στο (επιεικώς) άσχετο κοινό των «ολυμπιακών συντακτών». Τον συναντάμε σε ένα μπαρ στου Ψυρρή κι αργότερα στον «Φωκιανό», απέναντι από το Παναθηναϊκό Στάδιο. Κλειστός, σεμνός στα όρια της αγοραφοβίας. Φυσικά δεν απαντούσε και σε προκλητικές ερωτήσεις που ήθελαν να τον κάνουν να μας αποκαλύψει την βασική ιδέα της Τελετής Έναρξης – εκεί είχαμε επικεντρωθεί όλοι. Δεν φύγαμε σοφότεροι από τις δυο ανεπίσημες παρουσιάσεις του επικεφαλής μιας ολόκληρης ομάδας η οποία έκανε ολόκληρο τον κόσμο να μιλά για την Αθήνα και την Ελλάδα λίγους μήνες αργότερα. Άσε που η βασική αγωνία μας ήταν αν θα τοποθετηθεί εγκαίρως και με ασφάλεια το στέγαστρο του Καλατράβα στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Αφού τοποθετήθηκε κι αυτό δεν υπήρχε τίποτε να μας ανησυχεί – νομίζαμε…
Ο Παπαδημητρίου είχε ζητήσει ή μάλλον επιβάλει στην Οργανωτική Επιτροπή να γίνει μια πρόβα τζενεράλε μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο την Δευτέρα 9 Αυγούστου, πριν την Τελετή Έναρξης της Παρασκευή 13 Αυγούστου. Μόνο που σε πείσμα κάθε πρωτοκόλλου η πρόβα θα γινόταν ενώπιον κοινού! Εθελοντές, επίσημοι από όλες τις αθλητικές αντιπροσωπείες, δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο, δεκάδες χιλιάδες θεατές συνολικά απόλαυσαν αυτό που είδε όλος ο πλανήτης λίγες μέρες αργότερα. Με εξαίρεση τα τελευταία 20 λεπτά και το άναμμα του βωμού με την Ολυμπιακή Φλόγα. Μάλιστα οι οργανωτές ζήτησαν από τα μεγάφωνα να τηρήσουμε εχεμύθεια για ό,τι είχαμε δει. Εχεμύθεια από 70.000 ανθρώπους σκέφτηκα βγαίνοντας από το Στάδιο, μαζί με το Νίκο Φίλη, που εν τω μεταξύ είχε γίνει διευθυντής σύνταξης της «Αυγής». Εκείνο που μας ενδιέφερε πάντως εκείνη την ώρα ήταν αν έπρεπε σε αυτή την μεγαλοπρεπή τοιχογραφία της Ελληνικής Ιστορίας, ο Παπαϊωάννου παραλείψει τα 400 χρόνια Οθωμανικής κυριαρχίας ή όχι. Ψιλά γράμματα…
Τις προηγούμενες μέρες είχε πάντως κυκλοφορήσει ότι ο χρυσός Ολυμπιονίκης του Σίδνεϋ στα 200 μέτρα Κώστας Κεντέρης θα ήταν ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος. Αλλά αυτό δεν ήταν το μοναδικό νέο που κυκλοφορούσε σχετικά με τον πρωταθλητή μας. Όλο και περισσότερα διεθνή δημοσιεύματα ήθελαν τον Κεντέρη, αλλά και την Κατερίνα Θάνου (αργυρό μετάλλιο στα 100 μέτρα στο Σίδνεϋ), που προπονούνταν με τον ίδιο προπονητή, να μην έχουν βρεθεί στο σημείο όπου είχαν δηλώσει για να δώσουν δείγμα σε αιφνιδιαστικό έλεγχο ντόπινγκ. Και μάλιστα δυο φορές! Οι κανονισμοί της WADA (της Επιτροπής της ΔΟΕ για το ντόπνινγκ) ήταν σαφείς και αυστηροί. Όποιος αθλητής συμπληρώσει τρία «no calls», δηλαδή δεν βρεθεί σε ενδεχόμενο αιφνιδιαστικό έλεγχο για ντόπινγκ κοντρόλ τρεις φορές, τότε θεωρείται ντοπαρισμένος! Οι αθλητές δήλωναν τον τόπο διαμονής, προετοιμασίας τους , που βρίσκονταν ανά πάσα στιγμή. Τα συνεργεία της WADA, κατά την δική τους απόλυτη επιλογή, χωρίς προειδοποίηση εμφανίζονταν και ζητούσαν έλεγχο. Αν ένας αθλητής δεν βρισκόταν στον χώρο που είχε υποδείξει τρεις φορές, τότε εθεωρείτο ντοπαρισμένος. Κι ας έλεγε , προκλητικά, ο τότε προπονητής τους Χρ. Τζέκος ότι ντοπαρισμένος είναι όποιος «πιάνεται». Όχι. Ντοπαρισμένος θεωρείται κι όποιος είναι τρεις φορές εξαφανισμένος. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες έχουν την σημασία τους, μετά 20 έτη, διότι Κεντέρης και Θάνου είχαν αναζητηθεί – και μάλιστα πρόσφατα από τις 27 Ιουλίου 2004 – ήδη δυο φορές και δεν είχαν βρεθεί. Αυτές τις δύο εβδομάδες κάποια ελάχιστα δημοσιεύματα θέτουν το ερώτημα του που βρίσκονται ο Κεντέρης κι η Θάνου. Κυρίως είναι δημοσιεύματα από τον διεθνή Τύπο. Τον οποίο «καταβροχθίζει» καθημερινά ο τότε διευθυντής της «Αυγής», μακαρίτης πλέον κι αυτός Κώστας Κάρης που του αρέσει να «κάνει πλάκα» στον αθλητικό μας συντάκτη , Νίκο Πανταζίδη, ο οποίος δεν ήθελε να ακούσει τίποτε για τον «Αίολο Κεντέρη» αλλά να τσιγκλάει κι εμένα γιατί δεν ψάχνω λίγο παραπάνω την υπόθεση.
Όντως δεν την πολυέψαχνα , αφ’ ενός μεν γιατί μετρούσα μέρες στην εφημερίδα. Είχα παραιτηθεί ήδη από τις αρχές του 2003 και παρέμενα αμισθί σε μια συμφωνία κυρίων για να καλύψω τους Ολυμπιακούς και να μην τους αφήσω «ξεκρέμαστους». Με την λήξη τους έφευγα.
(Υπήρχε όμως εκείνες τις τελευταίες μέρες κι ένας προσωπικός οφελιμιστικός λόγος. Με τον πολύ στενό μου φίλο από τον Πειραιά, Αλέκο Τσουρινάκη ( για αναλυτική βιωματική αφήγηση ξεκίνησε, σε μνημόσυνο εξελίσσεται αυτό το ρεπορτάζ – μας έχει αφήσει εδώ και δυο χρόνια κι ο Αλέκος) είχα βάλει ένα στοίχημα. Ότι η Ελλάδα θα κέρδιζε τουλάχιστον 15 μετάλλια. Σε αυτά υπολόγιζα λοιπόν και δύο από τους Κεντέρη και Θάνου. Ε, κάπως απωθούσα την ιδέα να βρίσκονταν κάποια στιγμή ντοπέ οι δυο Ολυμπιονίκες μας. Ασχετο, τελκά οι δυο τους δεν αγωνίστηκαν, αλλά χάρη σε κάποια ανέλπιστα μετάλλια κατακτήσαμε 16 συνολικά και κέρδισα το στοίχημα. Α, ρε Αλέκο…)
Δεν έχει νόημα να εξιστορήσω παρά μόνο συνοπτικά τι έγινε. Την Τετάρτη 11 Αυγούστου οι δυο πρωταθλητές δεν βρέθηκαν στην τρίτη επίσκεψη των ελεγκτών της WADA, οι δυο τους υποτίθεται ότι προπονούνταν αλλού και μόλις το έμαθαν πήραν μια μηχανή να πάνε για έλεγχο, αλλά έπεσαν, κάτι που αμφισβητήθηκε εντόνως, οδηγήθηκαν στο ΚΑΤ, με εντολή «άνωθεν», οπότε κανένας έλεγχος δεν μπορούσε να γίνει. Τους αφαιρέθηκαν οι διαπιστεύσεις, η τύχη τους κρίθηκε σε αθλητικά και ποινικά δικαστήρια, αλλά η ουσία ήταν ότι δεν θα αγωνίζονταν. Κι ακόμη χειρότερα. Ο Κεντέρης θα ήταν ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος και θα άναβε τον βωμό. Κι ακόμη πιο πολύ χειρότερα. Ο διεθνής Τύπος έκανε λόγο πλέον για σκάνδαλο στην Αθήνα και κανένας δεν ασχολιόταν με τους Αγώνες. Μια συλλογική υπερπροσπάθεια επτά ετών κινδύνευε να τιναχθεί στον αέρα για μια ντόπα…
