Θυμάται και γράφει ο Νότης Ανανιάδης
΄Άλλη μια ανέκδοτη ιστορία. Με αφορμή και τις καθυστερήσεις που παρατηρούνταν η ΔΟΕ είχε δημιουργήσει Συντονιστική Επιτροπή για τους Ολυμπιακούς του 2004. Ο ρόλος της Επιτροπής αυτής (είχαμε χάσει το μέτρημα των διαφόρων Επιτροπών) ήταν η παρακολούθηση της προόδου των προετοιμασιών της Αθήνας για τους Αγώνες. Κάτι σαν «επιθεώρηση της ΔΟΕ» της κυβερνητικής προετοιμασίας και φυσικά του «Αθήνα 2004». Τέλος πάντων τον Ιούλιο του 2001 ο Ζακ Ρογκ της ΔΟΕ ορίζει πρόεδρο αυτής της Συντονιστικής Επιτροπής τον Ελβετό «αθάνατο» , Ντένις Όσβαλντ. Ήταν έμπιστος του τέως προέδρου Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, εθεωρείτο ιδιαίτερα αυστηρός και ένας από τους θιασώτες της «κίτρινης κάρτας» που είχε δείξει το 2000 η ΔΟΕ στην Αθήνα για τις καθυστερήσεις. Όμως ο Όσβαλντ είχε και ένα άλλο χαρακτηριστικό. Ήταν κωπηλάτης με συμμετοχές στους Ολυμπιακούς του Μεξικό (όπου είχε κατακτήσει χάλκινο μετάλλιο), του Μονάχου και του Μόντρεαλ. Είχε σηκωθεί μεγάλη συζήτηση για την σκοπιμότητα της κατασκευής του κωπηλατοδρομίου στον Σχοινιά. Τα αθλητικά σωματεία του Σαρωνικού (Ολυμπιακός, Όμιλος Ερετών, ΝΑΣ, ΝΟ Καλαμακίου, Γλυφάδα, ΕΝΟΑ κ.α) αντιδρούσαν. Είχαν μια λογική βάση οι ενστάσεις τους. Η ανάπτυξη του αθλήματος γίνεται στην εφηβική ηλικία. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία πάνε σχολείο και φροντιστήρια, κάνουν ξένες γλώσσες και μέσα στο φορτωμένο πρόγραμμα τους, μερικές φορές ξημερώματα κι άλλες το απόγευμα κάνουν προπονήσεις. Συνεπώς ο Σχοινιάς, μια ώρα απόσταση, δεν ήταν η ενδεδειγμένη λύση, για την ανάπτυξη του αθλήματος. Κι όντως, 20 χρόνια μετά, λειτουργεί κυρίως για την Εθνική ομάδα και για αγώνες. Ο Όμιλος Ερετών που έχει ιδρυθεί το 1885 στο Πασαλιμάνι είναι το αρχαιότερο αθλητικό σωματείο της χώρας (ο Πανιώνιος και ο Απόλλων είχαν ιδρυθεί στη Σμύρνη κι ήλθαν εδώ μετά την Καταστροφή). Ως παλιός αθλητής του Ολυμπιακού (και) στην Κωπηλασία και με γνωστούς στον ιστορικό Όμιλο Ερετών, ανέλαβα να κάνω κάποιου «λόμπινγκ» στον Οσβαλντ κατά της λύσης Σχοινιά – υπήρχαν και περιβαλλοντικές ενστάσεις, αλλά σχεδόν παντού προβάλλονταν τέτοιου χαρακτήρα αιτιάσεις για κάθε ολυμπιακό έργο. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι το «λόμπινγκ» πήγε κατά διαόλου…
Εναλλακτικές λύσεις για να μην προχωρήσει ο Σχοινιάς ήταν το αεροδρόμιο του Ελληνικού, που αποκλείστηκε για οικονομικούς λόγους. Αλλά και τα Γιάννενα με την Καστοριά που είχαν ήδη υποδομές στις λίμνες και σημαντική αθλητική δραστηριότητα. Ο Όσβαλντ εκ μέρους της ΔΟΕ ήταν ανένδοτος. Τους Αγώνες τους οργανώνει η Αθήνα και μόνο κάποιοι αγώνες του ποδοσφαιρικού τουρνουά μπορούσε να γίνουν και σε πόλεις της περιφέρειας. Σκέπτομαι ότι οι Αγώνες του Παρισιού «απλώθηκαν» σε πέντε- έξι πόλεις, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το μπάσκετ. Ο όμιλος της Εθνικής έγινε στην Λιλ κάπου 250 χιλιόμετρα μακριά από το Παρίσι. Κάπως έτσι σε μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, η Ιστιοπλοΐα δεν έγινε στις Κυκλάδες, η Κωπηλασία στα Γιάννενα και την Καστοριά, φτιάξαμε γήπεδα που δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε ή εγκαταστάσεις που μετά καταστράφηκαν – οι περιπτώσεις του μπέιζμπολ και του κανόε – καγιάκ στο Ελληνικό αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα…
Το επόμενο καλοκαίρι πάντως, το 2002, εξαρθρώθηκε η 17Νοέμβρη και ο ΕΛΑ(είχε προηγηθεί η δολοφονία του στρατιωτικού ακολούθου της Μ. Βρετανίας στην Αθήνα, ταξίαρχου Σόντερς το 2000), κρίσιμη ,εκτός προετοιμασίας σε επίπεδο υποδομών, παράμετρος για την επιτυχή οργάνωση των Αγώνων. Ούτως ή άλλως το ζήτημα της ασφάλειας, ιδίως μετά το χτύπημα της Αλ Κάιντα στους «δίδυμους» της Νέας Υόρκης ήταν κομβικής σημασίας και, όπως αποδείχθηκε, σημαντικό και σε επίπεδο προϋπολογισμού. Ποιος δεν θυμάται το περίφημο C4i ή τα περίφημα «Ζέπελιν» που μας παρατηρούσαν από αέρος , σχεδόν ακίνητα, τις μέρες πριν και κατά την διάρκεια των Αγώνων; Οι πιο μυημένοι ίσως θυμούνται και τον ISPS Code, διεθνή κώδικα για την ασφάλεια λιμένων που υιοθετήθηκε τον Δεκέμβριο του 2002 και έπρεπε άρον – άρον να εφαρμοστεί και στην χώρα μας και οπωσδήποτε στο λιμάνι του Πειραιά μέσα σε λίγους μήνες…
Το 2003 πάντως τα πράγματα φαίνονται να έχουν μπει σε μια σειρά. Βέβαια δεν ήταν όλα ρόδινα κι ανέφελα. Τα test events (επίσημοι κι ανεπίσημοι αγώνες κάθε αθλήματος, που λειτουργούσαν ως αθλητική πρόβα τζενεράλε) , έκρυβαν εκπλήξεις και μάλιστα κάποιες φορές οδυνηρές. Όπως στο κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά, όπου σημειώθηκε φιάσκο. Οι οργανωτές δεν είχαν φροντίσει να πάρουν δελτίο καιρού, εκείνη την ημέρα φυσούσαν θυελλώδεις άνεμοι, κωπηλατικές λέμβοι ανατράπηκαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Χάος. Μια πλήρης αποτυχία. Στο στρατηγείο της «Νέας Ιωνίας» συγκαλείται σύσκεψη για να αναζητηθούν τρόποι διαχείρισης της κρίσης. Επικοινωνιολόγοι, αναλυτές, στελέχη, όλο το επιτελείο του «Αθήνα 2004» υπό την Γιάννα προσπαθούν να βρουν λύση. Την οποία δίνει μια απλή ιδέα ενός δημοσιογράφου , στελέχους του Γραφείου Τύπου που είχε κληθεί εκτάκτως στην σύσκεψη – τον εν λόγω θα τον ξανασυναντήσουμε σε μια επόμενη ακόμη πιο δύσκολη κρίση. «Κυρία θα βγείτε και θα αναλάβετε την ευθύνη, λέγοντας ότι όλοι μαθαίνουμε από τα λάθη μας», προτείνει στην Αγγελοπούλου. Η εισήγηση γίνεται δεκτή και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν τα ίδια τα ΜΜΕ. «Έθνος», «Καθημερινή» , ακόμη κι η… δύσκολη «Ελευεθεροτυπία», όλες ο με διευθυντή τον μακαρίτη Σεραφείμ Φυντανίδη υιοθετούν την «γραμμή». Ολες οι εφημερίδες, χωρίς ουσιαστικές εξαιρέσεις. Και πλειοδοτούν τα «Νέα» που φιλοξενούν συνέντευξη της Γιάννας Αγγελοπούλου και «χτυπούν» ως τίτλο ακριβώς την φράση της: «Μαθαίνουμε από τα λάθη μας» !
Κάποιος θυμήθηκε αργότερα ότι στην πρώτη σειρά επαφών της Αγγελοπούλου με τους εκδότες ένας εξ αυτών , ίσως ο πιο σημαντικός , της είχε πει με την χαρακτηριστική του φωνή : «Κυρία μου, κάντε εσείς καλούς Αγώνες κι αφήστε σε μας τα υπόλοιπα»… Είχε έλθει η ώρα να επιβεβαιώσει στην πράξη εκείνη του την φράση…
