Ο Πύργος και τα άλλα φαντάσματα...

pyrgos peiraia fak

Το δέκατο-«άπιαστο» στοίχημα!

Την καθημερινότητα του Πειραιώτη δεν τη στοιχειώνουν τόσο λίγα σκουπίδια παραπάνω ή ένα παραμελημένο πάρκο, από τα λίγα που έχει η πόλη, όσο τρία, ή μάλλον τέσσερα στοιχειωμένα κτίρια στο κέντρο της πόλης. Στα τρία κληροδοτήματα του Σκυλίτση της Χούντας, τον «Πύργο», την Ράλλειο και την βίλα Ζαχαρίου, προστέθηκε τα τελευταία χρόνια και η «Παγόδα». Κτίρια εμβληματικά στην καρδιά της πόλης, που δεν λειτουργούν.

Ξεκινώντας από το τελευταίο, την «Παγόδα», οφείλει κανείς να σημειώσει πως λειτούργησε για ένα διάστημα ως Good-Bye, πλην όμως όταν παραδόθηκε, η λειτουργικότητά του άρχισε να εκλείπει. Δηλαδή, η εποχή της μετανάστευσης με υπερωκεάνια τελείωνε. Παρόλα αυτά λειτούργησε 35 περίπου χρόνια ως εκθεσιακό κέντρο, φιλοξενώντας για πολλά από αυτά τα χρόνια, μεταξύ των άλλων Εκθέσεων, τα «Ποσειδώνια», με τα οποία εν πολλοίς ταυτίστηκε. Μετά το 2004, τα «Ποσειδώνια» εγκατέλειψαν το πρώτο λιμάνι και η «Παγόδα» κινδύνεψε να μετατραπεί σε ένα κτίριο-φάντασμα. Επί της ουσίας είναι κτίριο-φάντασμα, αφού δεν χρησιμοποιείται εδώ και 14-15 χρόνια. Ευτυχώς ο ΟΛΠ, υπό την διοίκηση της Cosco, φαίνεται ότι θα την αξιοποιήσει ως ξενοδοχείο. Κι έτσι αυτή η πληγή της πόλης, μπορεί, χάριν της ιδιωτικής πρωτοβουλίας να κλείσει.

Η Ράλλειος δίπλα στο Δημοτικό. Μεσούσης της Χούντας και εν μια νυκτί, η Ράλλειος, δίπλα από το Δημοτικό Θέατρο, στο κέντρο του Πειραιά, στην πλατεία Κοραή, «άδειασε». Στην πραγματικότητα, όλοι οι ενοικιαστές οδηγήθηκαν σε έξωση, καταστήματα που δεκαετίες λειτουργούσαν εκεί, υποχρεώθηκαν να την εγκαταλείψουν, το εμβληματικό σχολείο για δεκαετίες εξόριστο, οδηγήθηκε από κτίριο σε κτίριο, πριν βρει επιτέλους στέγη προ ολίγων ετών κι ένα ακόμη φαραωνικό σχέδιο της εποχής Σκυλίτση έμεινε να στοιχειώνει στο κέντρο της πόλης. Η σύγχρονη περιπέτεια με τα Δικαστήρια, έδωσε για την Ράλλειο μια ευκαιρία. Ίσως μπορεί να τα στεγάσει – τουλάχιστον ένα μέρος αυτών. Υπάρχουν φυσικά πάντα καθυστερήσεις για τις οποίες ευθύνεται η κυβέρνηση και γενικά η κεντρική διοίκηση. Ευτυχώς όμως, η υπόθεση δεν έχει «πεθάνει». Κι αν ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, ότι δεν τελειώνει, σε κάνει να ελπίζεις…

Βίλα Ζαχαρίου. Ίσως η πιο δύσκολη περίπτωση, καθώς ανήκει στο ομώνυμο κληροδότημα, του οποίου απλώς πρόεδρος είναι αυτοδικαίως ο εκάστοτε δήμαρχος Πειραιά. Το εντυπωσιακό ημιτελές κτίριο στην ακτή Δηλαβέρη, που άφησε ο δήμαρχος της Χούντας στην πόλη, δίπλα από το Τουρκολίμανο, με την υπέροχη θέα στον Σαρωνικό, δεν μπορεί να αξιοποιηθεί, εκτός των άλλων διότι, βάσει της βούλησης του κληροδότη, πρέπει να αξιοποιηθεί ως Στέγη Άπορων Καλλιτεχνών! Η παρακαταθήκη αυτή μπορεί να ηχεί πλέον ως ξεπερασμένη, αλλά δεσμεύει το Ίδρυμα. Απαιτείται όντως θεσμική συνεργασία πολλών φορέων και πολιτική βούληση για να πάψει πλέον να παραμένει γιαπί ένα κτίριο που πιθανόν είναι το υψηλότερης αξίας κτίσμα του Πειραιά.

Ο Πύργος στο λιμάνι. Ένας πρώην δήμαρχος -με την έπαρση που τον χαρακτήριζε- έλεγε ότι αν ξαναλειτουργήσει το Δημοτικό Θέατρο, θα επανεκλεγεί, χωρίς να κάνει προεκλογικό αγώνα, πίνοντας τον καφέ του στη «Στάνη» ή στο τότε «Εν Πειραιεί». Δεν λειτούργησε επί των ημερών του, αλλά και ο επόμενος δήμαρχος επί των ημερών του οποίου επαναλειτούργησε το Δημοτικό, δεν επανεξελέγη. Τηρουμένων των αναλογιών, το τρίτο γιαπί –και πιο εμβληματικό- που επίσης ο Σκυλίτσης άφησε ημιτελές στην καρδιά του λιμανιού αυτή τη φορά, θα μπορούσε να αποτελέσει το μεγαλύτερο στοίχημα οποιασδήποτε δημοτικής αρχής. Θα μπορούσε να πει κανείς δηλαδή ότι όποια δημοτική αρχή βρει λύση για τον Πύργο, θα είναι η δημοτική αρχή που θα μείνει στην σύγχρονη ιστορία της πόλης.
Ακούγεται ότι «κάτι κινείται» στο πεδίο αυτό. Η δημοτική αρχή Μώραλη – και για να είμαστε δίκαιοι τα συναρμόδια υπουργεία- κατάφερε να αλλάξει μια κρίσιμη λεπτομέρεια. Η χρήση του κτιρίου δεν είναι υποχρεωτικό να είναι ενιαία. Δηλαδή μόνο γραφεία, ή μόνο ξενοδοχείο, ή μόνο κατοικίες. Μπορεί να είναι μικτή. Ακούγεται αυτονόητο, αλλά και το αυτονόητο θέλει δουλειά για να επιτευχθεί στην Ελλάδα. Μακάρι, αυτή η παρακαταθήκη να υλοποιηθεί από αυτή την ίδια, ή οποιαδήποτε επόμενη δημοτική αρχή.

Γκρεμίστε, πουλήστε, χαρίστε! Με αυτή τη ριζοσπαστική φράση και τη προσθήκη «τολμήστε» πριν 17 χρόνια, το 2002, ένας Πειραιώτης δημοσιογράφος, που είχε προσκληθεί να μιλήσει σε μια ημερίδα την οποία είχε διοργανώσει υπό τον τίτλο «Πόλη και περιβάλλον: Πειραιάς η πόλη μας…» το (ανεξάρτητο τότε) Λιμάνι της Αγωνίας, προσπάθησε να συμπυκνώσει ως πολιτική πρόταση για τον Πειραιά τα παραπάνω. 20-25 χρόνια, ένα τέταρτο του αιώνα, θεωρούνται ικανός χρόνος για μια πολεοδομική ανάπλαση. Φτάνουμε σε αυτό το όριο από τότε. Ακόμη και η πιο ριζοσπαστική αριστερά έχει συμφιλιωθεί με την έννοια της σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Την υπογραφή και την παραχώρηση της πλειοψηφίας των μετοχών της ΟΛΠ ΑΕ στην Cosco, άλλωστε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ την έβαλε. Το να δοθεί λοιπόν, να «χαριστεί» η βίλα Ζαχαρίου στην Καστέλα, στο Τουρκολίμανο, σε ένα φορέα που πάνω –κάτω θα καλύπτει τη βούληση του κληροδότη, να γκρεμιστεί, αν δεν μπορεί να αξιοποιηθεί, το γιαπί της Ραλλείου και έτσι να αναδειχθεί το Δημοτικό Θέατρο στην κεντρική πλατεία της πόλης, αποτελούν αιτήματα ρεαλιστικά και αποδεκτά από κάθε λογικά σκεπτόμενο.

Αποτελούν στοιχήματα που πρέπει και μπορούν να κερδηθούν. Για τον Πειραιά του μέλλοντός μας.

eep logo