Η είσοδος και η έξοδος (;) στην πολιτική σκηνή ενός outsider
Αν η τριήμερη συζήτηση σχετικά με την πρόταση δυσπιστίας προς την κυβέρνηση με αφορμή τη συμφωνία με το όνομα της ΠΓΔΜ ήταν κινηματογραφική ταινία, το Όσκαρ του Β’ ανδρικού ρόλου θα το διεκδικούσε με αξιώσεις ο Δημήτρης Καμμένος.
Ο βουλευτής Β’ Πειραιά με τους ΑΝΕΛ, χωρίς να έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τις λαϊκές γειτονιές του Πειραιά, εισήλθε ως εκπρόσωπός τους στο Κοινοβούλιο, ήδη από τις πρώτες εκλογές του 2015. Κάποιοι τον θυμούνται την ημέρα της παραλαβής του υπουργείου Ναυτιλίας από τον Θοδωρή Δρίτσα, να βρίσκεται στην πρώτη σειρά, κουστουμαρισμένος και ανέκφραστος, μια παραφωνία στην χαρούμενη ατμόσφαιρα, σχεδόν πάρτι, που είχαν στήσει στον πέμπτο όροφο του υπουργείου οι σύντροφοι του νέου υπουργού με την ευκαιρία της ανάληψης του υπουργείου από το εξέχον στέλεχος της «Πρώτη Φορά Αριστερά». Και οι περισσότεροι να ρωτούν ο ένας τον άλλον: Ποιος είναι αυτός;
Η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Αυτοδιαφημιζόμενος ως καλός γνώστης των οικονομικών, είχε μια ξεχωριστή θέση, συχνά-πυκνά, σε τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πάνελ, υποστηρίζοντας μάλιστα με ένα τεκμηριωμένο λόγο την παραμονή στο ευρώ, ιδίως κατά το πρώτο κολασμένο εξάμηνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Παράλληλα, άρχιζε να πυκνώνει τις εμφανίσεις του στα VIP του «Καραϊσκάκη» και να δηλώνει με κάθε ευκαιρία Ολυμπιακός, αν και οι παλιότεροι δεν τον θυμούνταν τα προηγούμενα χρόνια. Βεβαίως υπάρχει πάντοτε το άλλοθι ότι έλειπε πολύ συχνά στο εξωτερικό.
Με την νίκη του Σεπτεμβρίου του 2015 έγινε ο αρνητικός πρωταγωνιστής στη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Για την ακρίβεια έγινε υπουργός 12 ωρών (για την ακρίβεια υφυπουργός), ορκίστηκε, προκάλεσε κύμα αντιδράσεων και υποχρεώθηκε σε παραίτηση με αφορμή ακραίες αναρτήσεις του, όπου αποκαλούσε τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα «εγκληματία», υποστήριζε ότι «οι Εβραίοι είχαν πληροφόρηση και δεν πήγαν να εργαστούν στους δίδυμους πύργους το 2001», χλεύαζε το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» συσχετίζοντάς το με το Άουσβιτς και καλούσε τη Χρυσή Αυγή να παρέμβει δυναμικά κατά του gay parade.
Μοιραία το ενδιαφέρον του στις τηλεοπτικές ή άλλες εμφανίσεις του άρχισε σταδιακά να στρέφεται σε θέματα που άγγιζαν πιο ευαίσθητες χορδές του ακροατηρίου που συνθέτουν οι δυνάμει ψηφοφόροι των ΑΝΕΛ. Μετανευτικό-προσφυγικό, σχέσεις κράτους-εκκλησίας και πιο πρόσφατα νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων, θεσμικό πλαίσιο για την αναδοχή παιδιών και φυσικά τα λεγόμενα εθνικά θέματα.
Στα χρόνια που πέρασαν, ψήφιζε μεν τα νομοσχέδια που στήριζαν και οι ΑΝΕΛ, αλλά η ρητορική του –ιδιαίτερα απέναντι σε αυτά τα «ευαίσθητα» κατά την ανάλυσή του θέματα – στεκόταν, όπως και το κόμμα του άλλωστε, αρνητικά απέναντί τους. Ακόμα κι όταν το χαμένο υπουργείο μετατράπηκε σε μια θέση Αντιπροέδρου της Βουλής, παρά τις αντιδράσεις μερίδας βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κατέβασε τους τόνους. Φαινόταν περισσότερο να θέλει να μιλάει ως η φωνή της παράταξης, μιας «εθνικής παράταξης» που βρέθηκε στη δύσκολη θέση να κυβερνά με κάτι αριστερούς που δίνουν δικαιώματα στους ομοφυλόφιλους, θέλουν να μειώσουν τις ώρες διδασκαλίας στα Θρησκευτικά και βεβαίως να ξεπουλήσουν το όνομα της Μακεδονίας. Όχι, το «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» δεν φώναξε ότι είναι το τρίπτυχο που συμπυκνώνει τις αξιακές αρχές του, απλώς το υπενόησε.
Από την άποψη αυτή, η υπερψήφιση εκ μέρους του της πρότασης δυσπιστίας της Νέας Δημοκρατίας, που έγινε ακριβώς για να μην νομιμοποιείται η κυβέρνηση να υπογράψει τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ, ήταν μια συνεπής στάση. Και η διαγραφή του από τον διαρκώς ασυνεπή συνεπώνυμο Πρόεδρο του μέχρι το Σάββατο κόμματός του, αναμενόμενη.
Όπως αναμενόμενη ήταν και η φιλολογία, που πλέον γίνεται όλο και πιο έντονη, για το ποιο θα είναι το πολιτικό του μέλλον. Ορισμένοι παρατήρησαν το χειροκρότημα μερίδας βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας την ώρα που υπερψήφιζε την πρόταση δυσπιστίας. Φτάνει αυτή η κίνηση για να κερδίσει μια θέση στα ψηφοδέλτια της ΝΔ στη Β’ Πειραιά; Κάποιοι θυμούνται ότι στα ίδια ψηφοδέλτια είχε βρεθεί στις εκλογές του 2012 και ο Φαήλος Κρανιδιώτης. Μόνο που τότε Πρόεδρος της ΝΔ ήταν ο Αντώνης Σαμαράς. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε μια από τις πρώτες επιδείξεις πυγμής που έκανε, μόλις ανέλαβε Πρόεδρος, με αφορμή μια χυδαία και μισαλλόδοξη δήλωσή του, διέγραψε τον Φαήλο.
Από την άλλη πλευρά, λένε κάποιοι, η Νέα Δημοκρατία μετά την αποχώρηση Νεράντζη και τον αποκλεισμό Τραγάκη, έχει μείνει στην περιοχή με ισχυρό όνομα μόνο τον νεοεισερχόμενο Δημήτρη Μαρκόπουλο. Και ακόμη, προσθέτουν οι ίδιοι, στη Β’ Πειραιά της ανεργίας και της φτώχειας, ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής είναι μεγάλος. Οπότε, ένα σκληρό δεξιό ανάχωμα σαν τον Δ. Καμμένο θα είναι χρήσιμο.
Θα αντέξει όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που ήδη κατηγορείται με αφορμή το «Μακεδονικό» ότι έχει εγκαταλείψει το φιλελεύθερο οικογενειακό του παρελθόν, να εντάξει έναν Καμμένο στα ψηφοδέλτιά του; Θα του κάνει περισσότερο καλό ή κακό; Το ερώτημα «Καμμένος με Καμμένο έχει διαφορά;» ήδη κυκλοφορεί ως σλόγκαν σε μετριοπαθείς κύκλους που προβληματίζονταν μεταξύ ΝΔ και κλυδωνιζόμενο ΚΙΝΑΛ, ενώ παράλληλα είδαν θετικά τη συμφωνία.
Το πιθανότερο είναι ότι ως ρεαλιστής – σε βαθμό κυνισμού – ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα περιμένει και θα σταθμίσει τα συν και τα πλην με ψυχραιμία. Μέχρι τότε θα περιμένει ως ανεξάρτητος βουλευτής και ο Δημήτρης Καμμένος, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του την πιθανότητα πως αν δεν είναι η Νέα Δημοκρατία εκείνη που θα του ανοίξει την πόρτα για την επόμενη Βουλή, μπορεί πάντα να βρεθεί μια Κερκόπορτα γι’ αυτόν, μαζί με τα ρετάλια της ακροδεξιάς που ονειρεύονται μια μεγάλη εθνικιστική παράταξη. Δηλαδή, μια Χρυσαυγή με πολιτικά.