Ο Δ.Κουτσούμπας στον ΟΛΠ

 Την γραμμή του ΚΚΕ κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ και τις εξελίξεις στο λιμάνι ανέπτυξε με ομιλία του το πρωί της Κυριακής στην Αίθουσα Διοίκησης του ΟΛΠ ο Δημήτρης Κουτσούμπας. 

Ολόκληρη η ομιλία του έχει ως εξής:

«Συζητάμε σήμερα για τις εξελίξεις στο Λιμάνι του Πειραιά και την πρόταση του ΚΚΕ στο φόντο των εργατικών λαϊκών κινητοποιήσεων για να μην περάσει το σχέδιο της κυβέρνησης στο ασφαλιστικό που βάζει ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση, στο φόντο των αγροτικών κινητοποιήσεων για την επιβίωση ουσιαστικά της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ήδη κάτω από το βάρος της λαϊκής κατακραυγής έτσι όπως εκδηλώθηκε και συνεχίζει με τις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις στις 4 του Φλεβάρη, με τη μεγάλη συμμετοχή των μικρομεσαίων αγροτών στα μπλόκα της αγροτιάς, με το μεγάλο συλλαλητήριο εργατιάς – αγροτιάς στο Σύνταγμα την προηγούμενη βδομάδα αλλά και τις καθημερινές κινητοποιήσεις κλάδων, η κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει ακόμα να φέρει στη Βουλή το νόμο – λαιμητόμο του ασφαλιστικού και είμαστε ήδη στο τέλος του Φλεβάρη.

Στις εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις το αίτημα: «να αποσυρθεί το ασφαλιστικό», ενώνει τους εργάτες όλων των κλάδων, τους άνεργους, τους αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και το χωριό, τους φτωχούς αγρότες, τα νέα παιδιά και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Αγκαλιάζει όλους όσους μπορούν να ενωθούν στη Λαϊκή Συμμαχία που μπορεί να αποκρούσει την επίθεση, να ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού γιατί έχει αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.    

Το αίτημα «να αποσυρθεί το ασφαλιστικό» του εργάτη δεν έχει σχέση με τις αντιρρήσεις που εκφράζουν ορισμένες εργοδοτικές οργανώσεις για το σχέδιο της κυβέρνησης. Το «πάρτε πίσω το νόμο – λαιμητόμο» που λέει ο φτωχός αγρότης δεν έχει σχέση με τα αιτήματα που εκφράζουν διάφοροι γνωστοί πρόθυμοι αγροτοσυνδικαλιστές που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγαλοαγροτών. 

Γιατί είναι άλλο πράγμα να ζητάς την απόσυρση ενός αντιλαϊκού σχεδίου από τη σκοπιά της υπεράσπισης της κοινωνικής ασφάλισης, από την προσπάθεια να ανακόψεις, να εμποδίσεις την αντιλαϊκή επίθεση και είναι άλλο να ζητάς την απόσυρση υπερασπιζόμενος όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και να παζαρεύεις τι και πότε θα το χάσεις.  

Επιστρέφουμε πίσω στην  κυβέρνηση τα περί «προστασίας των αδύναμων» γιατί ο καθένας καταλαβαίνει ότι δεν μπορείς να βαφτίζεις προστασία τα 384 ευρώ εθνική σύνταξη, τα 40 χρόνια δουλειάς, την κατάργηση του ΕΚΑΣ. Ότι δεν μπορείς να λες «τηρώ τη Συμφωνία – δηλαδή το μνημόνιο - και ταυτόχρονα θέτω ως προτεραιότητα την προστασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων». Μάλιστα ανέσυρε από τα συρτάρια της το παράλληλο πρόγραμμα που ψήφισε χτες  στη Βουλή. 

Μπορούμε να επαναλάβουμε ότι ο φτωχός θα πληρώνει για τα ψίχουλα που θα δίνονται στο φτωχότερο, αλλά ας μας πει η κυβέρνηση που όπως λέει «προωθεί λύσεις σε σοβαρά κοινωνικά ζητήματα» γιατί δεν έκανε δεκτές τις τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ σε προηγούμενο νομοσχέδιο της; 

Γιατί απέρριψε τις προτάσεις του ΚΚΕ για την παροχή δωρεάν γεύματος σε όλους τους μαθητές, για δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε όσους διαβιούν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας για την κατάργηση του ΕΦΚ και του ΦΠΑ στο πετρέλαιο θέρμανσης και το φυσικό αέριο για οικιακή χρήση;  

Το αίτημα των φτωχών αγροτών «πάρτε πίσω το ασφαλιστικό» απαντά στην κυβέρνηση που εκβιάζει τη μικρομεσαία αγροτιά όταν λέει: «να απέχουν οι αγρότες από ενέργειες που πλήττουν την οικονομία και την ομαλή ζωή του τόπου». 

Αυτό το τελευταίο το έχετε ακούσει πολλές φορές εδώ στον Πειραιά τα προηγούμενα χρόνια από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια έλεγαν στους ναυτεργάτες στα καράβια, στους λιμενεργάτες στο λιμάνι, στους εργάτες της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης. «Οι αγώνες κάνουν ζημιά στην οικονομία»…  

Τελικά όλες οι κυβερνήσεις που υπηρετούν το σύστημα και την εξουσία του, όπως κι αν ονομάζονται, τα ίδια επιχειρήματα επιστρατεύουν απέναντι στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, την ίδια τακτική χρησιμοποιούν και το καρότο και το μαστίγιο.       

Δεν ξέρουμε φίλες και φίλοι από πού πηγάζει η αισιοδοξία και η βεβαιότητα της κυβέρνησης που όπως λέει ο κ. Τσίπρας θα κλείσει όλα τα ανοιχτά μέτωπα και τους αγώνες, και την αξιολόγηση και το χρέος και το προσφυγικό και η κοινωνία θα ‘ναι όρθια. Ή δεν καταλαβαίνει ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει. 

Πως θα κλείσει την αξιολόγηση η κυβέρνηση; Με ποια νέα μέτρα με ποιες νέες απαιτήσεις που κάθε τρεις και λίγο βάζει στο τραπέζι το κουαρτέτο ολόκληρο ή ο καθένας τους ξεχωριστά που δείχνει και τις διαφωνίες μεταξύ τους ; 

Πως θα κλείσει το μέτωπο του προσφυγικού η κυβέρνηση; Με το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο που αναλαμβάνει ρόλο στο όνομα της "φύλαξης" των ελληνοτουρκικών συνόρων και της "καταπολέμησης των προσφυγικών ροών"; Πρόκειται για μεγάλη πρόκληση κατά του λαού μας.

Το ΝΑΤΟ, αυτός ο δολοφονικός μηχανισμός των επεμβάσεων και των πολέμων κατά των λαών, δεν αναγνωρίζει σύνορα μεταξύ των μελών του και στηρίζει ανοιχτά, όπως και η ΕΕ, τις τουρκικές προκλήσεις και παραβιάσεις στον εναέριο χώρο και τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας, την αμφισβήτηση ελληνικών νησιών και νησίδων, υποστηρίζοντας "γκρίζες ζώνες".

Το ΝΑΤΟ, από κοινού με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, ευθύνεται για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην περιοχή, την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό του "Ισλαμικού Κράτους". Ευθύνεται, για τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες και την αύξηση των προσφυγικών - μεταναστευτικών ροών. Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι πολύ μεγάλες.

Μετά τη συμφωνία της για την "Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή - Ακτοφυλακή" και την αναβάθμιση του ρόλου των κατασταλτικών μηχανισμών όπως η FRONTEX, εκφράζει τη στήριξή της στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στα ελληνοτουρκικά σύνορα, ενισχύοντας τις στοχεύσεις για συγκυριαρχία και συνδιαχείριση του Αιγαίου κάτω από την ευρωΝΑΤΟική ομπρέλα.

Οι παραπλανητικοί κυβερνητικοί ισχυρισμοί ότι οι ελληνικές και τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα επιχειρούν στα χωρικά ύδατα και στον εναέριο χώρο της άλλης χώρας είναι ανυπόστατοι αφού είναι γνωστό πως η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τα ελληνικά σύνορα, όπως έχουν καθοριστεί από διεθνείς συμβάσεις.

Αυτό, επιπλέον, αποδεικνύεται και από την προκλητική στάση του τουρκικού κράτους το οποίο λίγο αμέσως μετά τη συντριβή του ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού στο νησί Κίναρο και τον τραγικό θάνατο του πληρώματος εξέδωσε ΝΟΤΑΜ με την οποία αμφισβητεί το δικαίωμα της Ελλάδας να συντονίζει την επιχείρηση Έρευνας και Διάσωσης στη ζώνη που περικλείει το FIR Αθηνών.

Στην πράξη επιβεβαιώνεται ότι το προσφυγικό πρόβλημα χρησιμοποιείται για ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση της παρουσίας της ΝΑΤΟικής λυκοσυμμαχίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, στα πλαίσια των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, της κατάστασης που διαμορφώνει ο πόλεμος στη Συρία, οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί στη Λιβύη κ.ά.

Το μέτωπο των αγώνων παραμένει ακόμα ανοιχτό και μπροστά είναι η μάχη της κλιμάκωσης με νέα 48ωρη απεργία όταν έρθει το ασφαλιστικό στη Βουλή, είναι η μάχη να μπουν και νέες δυνάμεις στον αγώνα, για να δυναμώσει η συμμετοχή στην καθημερινή δράση, στη συνέλευση, στη συζήτηση για την οργάνωση της πάλης, για το περιεχόμενο και τις μορφές του αγώνα. 

Κι ακόμα κι αν ένας αγώνας κλείσει εμείς κρατάμε μόνιμα ανοιχτό το μέτωπο ο εργάτης, ο άνεργος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο φτωχός αγρότης να δει ότι ο πραγματικός αντίπαλος του είναι το κεφάλαιο και η εξουσία του, η κυβέρνηση και τα κόμματα που το στηρίζουν και κει να στρέψει τα βέλη του.

Είναι μόνιμα ανοιχτό το μέτωπο για την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος με νέες δυνάμεις στη δράση, στο σωματείο, στην επιτροπή ανέργων, στον αγροτικό σύλλογο, στην επιτροπή των αυτοαπασχολούμενων, στο φοιτητικό – σπουδαστικό σύλλογο. Με νέες δυνάμεις αλλά και με γραμμή σύγκρουσης, ανατροπής με αλλαγή τελικά τάξης στην εξουσία και όχι γραμμή για αλλαγή διαχειριστών εντός του εκμεταλλευτικού συστήματος και των διεθνών συμμαχιών του. 

Φίλες και Φίλοι

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Έχουμε όπως ξέρετε, επανειλημμένα μιλήσει για τις εξελίξεις στο λιμάνι του Πειραιά, τα προβλήματα των εργαζομένων και την πολιτική πρόταση, τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ. Και δεν είναι μόνο οι εκδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις είναι και οι παρεμβάσεις μας στη βουλή και στην ευρωβουλή, οι τοποθετήσεις μας για τα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι η επαφή και επικοινωνία που έχουν καθημερινά στελέχη του κόμματος με εξορμήσεις, περιοδείες στους χώρους του Λιμανιού,  που συζητούν με τους εργαζόμενους προβάλουν τις θέσεις του κόμματος. 

Ο λόγος που ασχολούμαστε, που μελετάμε τις εξελίξεις στο Λιμάνι του Πειραιά δεν αφορά μόνο στα πολύ σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, όλα τα λαϊκά στρώματα και θα λέγε κάποιος ότι αυτό για το ΚΚΕ είναι αυτονόητο. 

Έχει να κάνει με το ότι το λιμάνι του Πειραιά έχει στρατηγική σημασία για μια πορεία ανάπτυξης που να ικανοποιεί τις κοινωνικές ανάγκες, για το ίδιο το κοινωνικό σύστημα που η εργατική τάξη θα είναι στην εξουσία, το σύστημα για το οποίο εμείς παλεύουμε να αντικαταστήσει τον σάπιο καπιταλισμό, δηλαδή το σοσιαλισμό. 

Συζητάμε λοιπόν για τις εξελίξεις στο Λιμάνι του Πειραιά παίρνοντας υπόψη ότι ο Πειραιάς αποτελεί κύρια πύλη εισόδου και εξόδου εμπορευμάτων, συνδυασμένων οικονομικών δραστηριοτήτων στη ΝΑ Ευρώπη με επίκεντρο τις συνδυασμένες μεταφορές και την κρουαζιέρα. Σ’ αυτούς τους τομείς δραστηριοποιούνται μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα με υψηλό βαθμό συγκέντρωσης. Παράγεται μεγάλο μέρος του ΑΕΠ της χώρας, άρα και της Αττικής στο λιμάνι του Πειραιά. 

Χιλιάδες είναι οι εργαζόμενοι στο λιμάνι, στη ναυτιλία, σε κλάδους που σχετίζονται με δράσεις του λιμανιού, όπως η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, ο τουρισμός, άλλοι κλάδοι των μεταφορών, όπως ο σιδηρόδρομος. 

Συζητάμε για τις εξελίξεις στο Λιμάνι παίρνοντας υπόψη ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μια περιοχή που είναι στο επίκεντρο ανταγωνισμών και αντιθέσεων για το ποιος, ποιο κράτος, ποιο τμήμα του κεφαλαίου, ποια ιμπεριαλιστική δύναμη και συμμαχία θα βάλουν χέρι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, στους ενεργειακούς δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. 

Σ’ αυτή τη βάση συγκρούονται μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι και ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι  ΗΠΑ, η ΕΕ, αλλά και η Ρωσία, Κίνα και άλλοι μεγάλοι παίκτες. 

Σ’ αυτό το πλέγμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που ξεδιπλώνονται στο Αιγαίο και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, εφοπλιστές και άλλα τμήματα της ντόπιας πλουτοκρατίας προσπαθούν να βελτιώσουν τη δική τους θέση στο διεθνή ανταγωνισμό, να αποσπάσουν μεγαλύτερα κομμάτια από την πίτα, να βγουν πιο ενισχυμένα από την καπιταλιστική κρίση σε συνθήκες επιτάχυνσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και αναδιάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Βεβαίως αυτή τη χρονική στιγμή η βασική εξέλιξη στο Λιμάνι του Πειραιά είναι η ιδιωτικοποίηση που υλοποιεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όμως αυτή την εξέλιξη δεν μπορούμε να τη δούμε αποσπασμένη από τους συνολικότερες επιδιώξεις που έχει η αστική τάξη στη χώρα μας για το Λιμάνι του Πειραιά συνολικά για την Αττική ως πύλη εισόδου, (Αττικό Λιμενικό σύστημα, εμπορευματικό κέντρο, συναρμολόγηση, συσκευασία, αποθήκευση, μεταφορές, logistics,  κλπ) που αντικειμενικά θα αλλάξει συνολικά την εικόνα της περιοχής. 

Το λέμε αυτό γιατί είναι κρίσιμο ζήτημα για τους εργαζόμενους στο λιμάνι συνολικά για τα λαϊκά στρώματα να βλέπουν όχι μόνο όπως λέγεται «τις απαιτήσεις των δανειστών» που υλοποιεί η κυβέρνηση αλλά συνολικά το σχεδιασμό του αντίπαλου, της αστικής τάξης σχεδιασμό που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία του κεφαλαίου, την έξοδο από την κρίση. Κι αυτός ο σχεδιασμός θα προχωρήσει ανεξάρτητα την τελική μορφή καπιταλιστικής αξιοποίησης που θα πάρει. Δηλαδή ανεξάρτητα από ποιο σχέδιο θα προκριθεί για το Λιμάνι του Πειραιά. 

Είναι κρίσιμο ζήτημα για να μπορέσει να δει ο εργάτης στο λιμάνι, στο καράβι, στη ζώνη, στο ναυπηγείο συνολικά στη ναυτιλία αλλά και ο αυτοαπασχολούμενος στον Πειραιά ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, που πρέπει να στραφεί ο αγώνας του.

Και τον πραγματικό αντίπαλο το κεφάλαιο και την εξουσία του τον κρύβει καλά και η κυβερνητική προπαγάνδα του «διαπραγματευόμαστε», αλλά και τα συνθήματα περί «εθελόδουλης – κατοχικής κυβέρνησης», «κακού Σόιμπλε» κλπ. Και αυτός ο πραγματικός αντίπαλος όποιο σχέδιο κι αν υλοποιήσει έχει ως βασική προϋπόθεση την παραπέρα εκμετάλλευση των εργαζομένων. Γι’ αυτό επιδιώκει να ξεμπερδεύει με ότι έχει απομείνει από εργασιακά – ασφαλιστικά – συνδικαλιστικά  δικαιώματα, ΣΣΕ. Γι’ αυτό θέλει να μετατρέψει τον Πειραιά και ειδικά τη λιμενική ζώνη σε Ειδική Οικονομική Ζώνη.  

Εμείς θέλουμε να θέσουμε το εξής ζήτημα: Τι έχει να κερδίσει ο εργάτης στο λιμάνι, στο καράβι, στη ζώνη, στο ναυπηγείο συνολικά στη ναυτιλία αλλά και ο αυτοαπασχολούμενος στον Πειραιά από όποιο σχέδιο, σχέδιο καπιταλιστικής εκμετάλλευσης κι αν υλοποιηθεί, το οποίο φυσικά εκφράζει και συγκεκριμένες συμμαχίες που έχουν διαμορφωθεί; 

Ποιος θα κερδίσει με την εξέλιξη της πώλησης του 67% των μετοχών του ΟΛΠ που από ότι φαίνεται είναι και το πιθανότερο; Ή ποιος θα κερδίσει αν τελικά κρατηθεί ως κρατική ιδιοκτησία ο ΟΛΠ και γίνονται μακροχρόνιες παραχωρήσεις σε ιδιώτες, μορφή που την συναντάμε και σε άλλες κρατικές υποδομές; Ή ακόμα και αν ο ΟΛΠ διατηρηθεί ως έχει; Ούτε ο εργαζόμενος στο Λιμάνι και στους άλλους κλάδους που σχετίζονται με αυτό, ούτε τα λαϊκά στρώματα θα κερδίσουν.

Γιατί όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί συμφωνούσαν στο βασικό και το κύριο: στην καπιταλιστική αξιοποίηση και ο καυγάς γινόταν και γίνεται ακόμα γύρω από το ποια μονοπώλια, ποιες μερίδες της αστικής τάξης θα βγουν κερδισμένες.

Στο ότι το λιμάνι θα αξιοποιηθεί καπιταλιστικά, το ότι θα είναι κριτήριο για την ανάπτυξή του η ανταγωνιστικότητα, αυτό δεν αμφισβητείται από κανένα σχέδιο, από καμιά συμμαχία, πλην του ΚΚΕ και των ταξικών δυνάμεων στο κίνημα.

Με αυτό το κριτήριο υλοποιεί και ολοκληρώνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ την ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού που πριν αντιμαχόταν, υλοποιεί το σχέδιο πώλησης των μετοχών του ΟΛΠ. Δεν είναι μόνο ότι έχει αλλάξει τη θέση που είχε πριν Γενάρη του 2015, όπου ανέλαβε κυβέρνηση αλλά καλλιεργεί αυταπάτες μιλώντας για το μικρότερο κακό και την προοπτική του «δημόσιου ελέγχου» του λιμανιού.   

Με αυτό το  κριτήριο η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα κάνουν κριτική στην κυβέρνηση γιατί καθυστερεί να ολοκληρώσει τους καπιταλιστικούς  σχεδιασμούς. Οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΠΟΤΑΜΙ, εξυπηρετούν ακριβώς αυτή την στρατηγική, την στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ. Μπλέκονται με επιχειρηματικά συμφέροντα και τάσσονται υπέρ της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού. 

Κι αν η ναζιστική εγκληματική ΧΑ εμφανίζεται ενάντια στην πώληση του λιμανιού, αυτό έχει να κάνει ότι η επιλογή αυτή εξυπηρετεί τους συγκεκριμένους δεσμούς που έχει με μερίδα του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Τσιράκια του κεφαλαίου είναι συνολικότερα γι’ αυτό στήνει δουλεμπορικά γραφεία και δω στο Λιμάνι γι αυτό επιτίθεται στις ταξικές δυνάμεις στη Ζώνη για αυτό ο στόχος είναι να χτυπήσουν συνολικά το ταξικό εργατικό κίνημα, να προχωράει η άγρια αντιλαϊκή επίθεση χωρίς κανένα εμπόδιο, να τσακίζεται κάθε ριζοσπαστικοποίηση. 

Αντικειμενικά το στόχο της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας υπηρετούν  και δυνάμεις όπως η ΛΑΕ που με όχημα το «ΟΛΠ υπό δημόσιο έλεγχο» επιδιώκουν η εργατική τάξη και ο λαός να στοιχηθεί πίσω απ’ αυτό το σχέδιο καπιταλιστικής αξιοποίησης του ΟΛΠ. Καλούν δηλαδή το λαό να παλέψει για τα συμφέροντα συγκεκριμένης μερίδας του κεφαλαίου.

Φίλες και Φίλοι 

Συντρόφισσες και Σύντροφοι 

Το ΚΚΕ αντιπαλεύει την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ θεωρώντας ότι πρόκειται για μια αρνητική εξέλιξη για τους εργαζόμενους και για το λαό, γιατί επεκτείνεται η δραστηριότητα των μονοπωλίων που σημαίνει ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και παραπέρα χτύπημα των δικαιωμάτων, γιατί δένονται όλο και περισσότεροι κλάδοι με μονοπώλια, που σημαίνει ότι ανάλογα με το βαθμό που θα κερδίζουν αυτά θα επηρεάζεται άμεσα η ζωή και η εργασία ολοκλήρων κλάδων και περιοχών.

Είμαστε αντίθετοι με τα σχέδια ιδιωτικοποίησης και παραχώρησης με συμβάσεις του ΟΛΠ γιατί σημαίνει με έμμεσο ή άμεσο τρόπο νέες παραχωρήσεις στο κεφάλαιο. 

Είμαστε αντίθετοι με τον «δημόσιο» ΟΛΠ γιατί και το αστικό κράτος τον χρησιμοποιεί προς τον συμφέρον των μονοπωλίων. 

Εξετάζουμε το θέμα της ιδιοκτησίας του λιμανιού από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού. Και η πείρα δείχνει ότι το λιμάνι, ακόμα και αν το δημόσιο έχει το 100% υπηρετεί στις σημερινές συνθήκες τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Άλλωστε με δημόσιο ΟΛΠ τόσα χρόνια βράζει η εκμετάλλευση στο λιμάνι, με μείωση των μισθών κατά 35%. Με δημόσιο ΟΛΠ είχαμε αυτά που η εργοδοσία αποκαλούσε εργατικά ατυχήματα. Με δημόσιο ΟΛΠ υπάρχει απληρωσιά στους ναυτεργάτες στα καράβια, στους μεταλλεργάτες, στη ναυπηγοεπισκευή. 

Όσοι μιλούν για «Δημόσιο έλεγχο του λιμανιού» παραβλέπουν ότι το κράτος στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής έχει τον ρόλο του συλλογικού καπιταλιστή. Δηλαδή ανεξάρτητα το πώς θα διευθετήσει τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, ενδιαφέρεται για την γενική κοινή συνισταμένη των συμφερόντων της αστικής τάξης. 

Βεβαίως σήμερα ο όρος «δημόσιος» μπορεί να δημιουργεί σύγχυση  γιατί στο μυαλό ορισμένων φέρνει μια σειρά κατακτήσεις που είχαν εργαζόμενοι σε κρατικές επιχειρήσεις στις δεκαετίες του ‘80 και ‘90, αλλά και γιατί συνδέεται με το αστικό ιδεολόγημα του «εθνικού συμφέροντος» που πάντα έτσι βάφτιζε η αστική τάξη τα δικά της ταξικά συμφέροντα. 

Η επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης την δεκαετία του 80 και 90 με εκτεταμένες κρατικές επιχειρήσεις και τις ΔΕΚΟ, εξυπηρετούσε και τότε την αστική τάξη. Δηλαδή αυτό που δεν μπορούσε να κάνει τότε μόνη της, το έλυσε το αστικό κράτος. Συγκέντρωσε τις διάσπαρτες και αδύναμες υποδομές (δρόμοι, λιμάνια, ηλεκτρισμός, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κλπ) ή ακόμα και υπερχρεωμένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και εκμεταλλεύτηκε ως καπιταλιστής τους εργαζόμενους. Ακόμα μέσω του κρατικού προϋπολογισμού αξιοποίησε χρήματα από την φορολογία του ελληνικού λαού και με την εσωτερική συσσώρευση που έχει η κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, επέκτεινε τις υποδομές προς όφελος της αστικής τάξης. 

Το σχετικά καλύτερο επίπεδο των μισθών των εργαζομένων στις κρατικές επιχειρήσεις τότε, δεν πρέπει να δημιουργεί συγχύσεις σήμερα. Τότε ήταν σε άλλη φάση η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα και μπορούσε να παραχωρήσει κάποιες κατακτήσεις στους εργαζόμενους. Επίσης ήταν σε διαφορετικό επίπεδο το κίνημα και γενικά η ταξική πάλη και επιδρούσαν οι κατακτήσεις στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. 

Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτές οι σχετικές κατακτήσεις, χρησιμοποιήθηκαν από τις τότε κυβερνήσεις για να φτιάξουν τις δικές τους συμμαχίες, ενίσχυσαν την εργατική αριστοκρατία, τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, τον συντεχνιασμό, την διάσπαση της ενότητας της εργατικής τάξης, συνολικά συνέδραμαν στην κυριαρχία του ρεφορμιστικού ρεύματος στο κίνημα. 

Με την είσοδο στην ΕΕ και την ΟΝΕ, αλλά και την ταυτόχρονη συγκέντρωση που είχε το κεφάλαιο στην Ελλάδα προωθήθηκε η στρατηγική των αποκρατικοποιήσεων. Ουσιαστικά η παράδοση νέων πεδίων κερδοφορίας απευθείας στους κεφαλαιοκράτες. Αυτή η τάση ενισχύθηκε και επιταχύνθηκε στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης που έθεσε και νέο αστικό στρατηγικό προσανατολισμό για το πώς θα αυξηθεί την καπιταλιστική κερδοφορία. 

Ορισμένοι σήμερα μας εγκαλούν γατί δεν μιλάμε για «δημόσιο λιμάνι» όπως μιλάμε για «δημόσια Υγεία και Παιδεία» τους απαντάμε ότι εμείς δεν υπερασπιζόμαστε το σημερινό ΕΣΥ, ή το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα. Μιλάμε για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία με απαγόρευση της οποιασδήποτε επιχειρηματικής δράσης χωρίς να κρύβουμε ότι η Παιδεία και Υγεία θα εξυπηρετεί ουσιαστικά τις λαϊκές ανάγκες μόνο όταν θα έχει την οικονομία στα χέρια της η εργατική τάξη. 

Αντίθετα το να υπερασπίζεσαι το καπιταλιστικό «δημόσιο» και μάλιστα να το βλέπεις ως ένα ενδιάμεσο καθεστώς και λες ότι το κίνημα πρέπει να διεκδικεί τα μέσα παραγωγής να περάσουν στην ιδιοκτησία του αστικού κράτους, απομακρύνεις από την αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, αθωώνεις το αστικό κράτος, την αστική εξουσία.

Η παραπάνω θέση ουσιαστικά κρύβει την αστική στρατηγική για τις αποκρατικοποιήσεις και τους στόχους της, που είναι τα κυρίαρχα μέσα στον καπιταλισμό. Ταυτόχρονα διαπράττει μια λαθροχειρία, ταυτίζει τα συμφέροντα και τα κεκτημένα των εργαζομένων με μια μορφή καπιταλιστικής αξιοποίησης των υποδομών του λιμανιού. Δηλαδή πρόκειται για ισχυρισμό ότι εάν μείνει κρατικός ο ΟΛΠ, θα ωφεληθούν οι εργαζόμενοι του, αλλά και ευρύτερα ο λαός. Με αυτό τον τρόπο αποπροσανατολίζει τον αγώνα τον εργαζομένων και τον αφήνει ανοχύρωτο μπροστά στην οποιαδήποτε εξέλιξη.

Το ζήτημα όμως είναι: πρώτον η σημερινή μορφή δεν διασφαλίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων γενικά, διότι σε όλο τον δημόσιο τομέα τα τελευταία χρόνια πάρθηκαν μέτρα που δείχνουν την κατεύθυνση της πολιτικής ως προς τον δημόσιο τομέα. Δεύτερον, αφήνει εκτεθειμένο το κίνημα μπροστά στην ευελιξία της αστικής πολιτικής και πολύ περισσότερο της σοσιαλδημοκρατίας, που προωθεί αντιλαϊκά μέτρα σπάζοντας τις «κοινωνικές της συμμαχίες», όπως ο δημόσιος τομέας, χωρίς ταυτόχρονα να οδηγεί σε ριζοσπαστικοποίηση. Τρίτον αφοπλίζει το κίνημα αλλά και την προοπτική της ανασύνταξης, μπροστά στην οποιαδήποτε εξέλιξη, αφού στρέφει την προσοχή όχι στο πως η εργατική τάξη θα υπερασπιστεί την θέση της, αλλά στο ότι αυτή είναι συνδεδεμένη με την αστική πολιτική. Άρα δεν ριζοσπαστικοποιεί, αλλά ενσωματώνει. 

Μα λένε κάποιοι: η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού σε ξένο μονοπώλιο, μπροστά σε κίνδυνο η Ελλάδα να εμπλακεί σε πόλεμο, δεν είναι επικίνδυνη εξέλιξη;

Αυτοί που λένε αυτά καταρχήν δε βλέπουν ότι η εγχώρια αστική τάξη και το κράτος της είναι εχθρική απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, τόσο σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης όσο και σε συνθήκες πολέμου. Τα συμφέροντα της αστικής τάξης και της εργατικής τάξης είναι αντικρουόμενα, δεν μπορούν να ταυτιστούν. Προσπερνάνε το χαρακτήρα του πολέμου που θα είναι ιμπεριαλιστικός, και ότι σε συνθήκες πολέμου η εργατική τάξη και το επαναστατικό κίνημα έχουν καθήκον, μαζί με την καταπολέμηση ενός ξένου εισβολέα να αντιπαλέψουν και την αστική τάξη με στόχο την οριστική ανατροπή της αστικής εξουσίας που φέρνει εκμετάλλευση, κρίση και πόλεμο. Επομένως το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι ότι η κυβέρνηση εμπλέκει όλο και πιο βαθιά τη χώρα και το λαό στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στο ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής.

Με δημόσιο κρατικό έλεγχο οι υποδομές του ΟΛΠ και γενικότερα στο λιμάνι του Πειραιά, αξιοποιούνται ως έδρα της FRONTEX και για τον εφοδιασμό των πολεμικών ΝΑΤΟικών πλοίων για τις πολεμικές επιχειρήσεις τους ενάντια στους λαούς της ευρύτερης περιοχής.

Η εργατική τάξη και ο λαός δεν πρέπει να μπαίνουν στο δίλημμα του ποιος καπιταλιστής και με ποιο τρόπο θα τους εκμεταλλεύεται, το αν θα είναι το Α ή το Β μονοπώλιο ή το κράτος. Πρέπει να χαράξει δρόμο για μια πραγματική φιλολαϊκή προοπτική με κριτήριο την κάλυψη των δικών της αναγκών.

Ταυτόχρονα οφείλει να προβάλλει ένα πλαίσιο αιτημάτων που να ικανοποιεί σύγχρονες ανάγκες. Πλαίσιο που να αφορά την ίδια την εργασία στο λιμάνι, τις ΣΣΕ, τους μισθούς, την υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, τα αιτήματα για τα εισιτήρια στην ακτοπλοΐα αλλά και τη νησιωτική διασύνδεση, τα αιτήματα για αξιοποίηση προς όφελος του λαού της περιοχής όπως τα λιπάσματα. 

Υπάρχει ανάγκη για ενιαίο αγώνα από όλα τα τμήματα και τους κλάδους που εμπλέκονται , αλλά και το λαό συνολικά. Να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ, αλλά και την COSCO, οι ναυτεργάτες, το μέταλλο, η ζώνη, οι αυτοαπασχολούμενοι μηχανουργοί, οι ναυτιλιακοί υπάλληλοι, οι υπάλληλοι στον επισιτισμό- τουρισμό.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη που προσπαθούν να κρύψουν κάποιοι πίσω από το κάλπικο «Ανάπτυξη για όλους» έχει στο επίκεντρο το κεφάλαιο και τις δικές του ανάγκες και όχι την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. 

Και βέβαια τώρα μπορεί να καλλιεργούν προσδοκίες ότι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας ή θα ανοίξουν νέες δουλειές, θα ενισχυθούν και μικρές επιχειρήσεις, που θα δραστηριοποιούνται δίπλα στα μονοπώλια αυτές οι θέσεις δεν πρόκειται να δώσουν δουλειά στους χιλιάδες άνεργους του Πειραιά, δεν πρόκειται να αποκαταστήσουν τα διαλυμένα εργασιακά δικαιώματα.

Το παράδειγμα του κλάδου του τουρισμού  είναι χαρακτηριστικό: Τεράστια κερδοφορία για τις μεγάλες επιχειρήσεις συνθήκες γαλέρας για τους εργαζόμενους. 

Φίλες και Φίλοι

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Η θέση του Κόμματος για το λιμάνι εκφράζει την αντίληψη μας συνολικά για τα μέσα παραγωγής και τους στρατηγικούς τομείς στην Ελλάδα. Αναδεικνύει ότι δύο δρόμοι ανάπτυξης υπάρχουν ο δρόμος του κεφαλαίου και ο δρόμος της εργατικής τάξης, ο  καπιταλιστικός και ο σοσιαλιστικός.

Το λιμάνι του Πειραιά, όπως συνολικά τα λιμάνια και οι υποδομές της χώρας μπορούν να γίνουν μοχλός πραγματικής ανάπτυξης και ευημερίας για τους εργάτες και τις λαϊκές οικογένειες μόνο όταν η αξιοποίησή τους δεν γίνεται για τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου αλλά όταν υποταχθεί σε ένα επιστημονικό σχέδιο με κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. 

Μόνο ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να αξιοποιήσει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Ένα τέτοιο σχέδιο προϋποθέτει να αφαιρεθεί η εξουσία από την αστική τάξη, να φύγει από τη μέση το περιττό - το παρασιτικό μέρος της παραγωγής, οι καπιταλιστές. Προϋποθέτει τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία η οποία θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν η εργατική τάξη πάρει την εξουσία στα χέρια της.

Στα πλαίσια αυτής της εργατικής εξουσίας μπορούν να υλοποιηθούν κρατικοί Φορείς της εργατικής εξουσίας στη Μεταφορά, τη Ναυπηγοεπισκευή, τη Βιομηχανία, ώστε να γίνουν μοχλοί πραγματικής ανάπτυξης και ευημερίας προσφέροντας σταθερή δουλειά με δικαιώματα, συμβάλλοντας στην κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της νησιωτικής περιφέρειας και όλου του λαού».   

 

 

 

 

 

 

      Ο Δ.Κουτσούμπας στον ΟΛΠ   Την γραμμή του ΚΚΕ κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ και τις εξελίξεις στο λιμάνι ανέπτυξε με ομιλία του το πρωί της Κυριακής στην Αίθουσα Διοίκησης του ΟΛΠ ο Δημήτρης Κουτσούμπας.  Ολόκληρη η ομιλία του έχει ως εξής:   «Συζητάμε σήμερα για τις εξελίξεις στο Λιμάνι του Πειραιά και την πρόταση του ΚΚΕ στο φόντο των εργατικών λαϊκών κινητοποιήσεων για να μην περάσει το σχέδιο της κυβέρνησης στο ασφαλιστικό που βάζει ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση, στο φόντο των αγροτικών κινητοποιήσεων για την επιβίωση ουσιαστικά της μικρομεσαίας αγροτιάς. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ήδη κάτω από το βάρος της λαϊκής κατακραυγής έτσι όπως εκδηλώθηκε και συνεχίζει με τις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις στις 4 του Φλεβάρη, με τη μεγάλη συμμετοχή των μικρομεσαίων αγροτών στα μπλόκα της αγροτιάς, με το μεγάλο συλλαλητήριο εργατιάς – αγροτιάς στο Σύνταγμα την προηγούμενη βδομάδα αλλά και τις καθημερινές κινητοποιήσεις κλάδων, η κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει ακόμα να φέρει στη Βουλή το νόμο – λαιμητόμο του ασφαλιστικού και είμαστε ήδη στο τέλος του Φλεβάρη. Στις εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις το αίτημα: «να αποσυρθεί το ασφαλιστικό», ενώνει τους εργάτες όλων των κλάδων, τους άνεργους, τους αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και το χωριό, τους φτωχούς αγρότες, τα νέα παιδιά και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Αγκαλιάζει όλους όσους μπορούν να ενωθούν στη Λαϊκή Συμμαχία που μπορεί να αποκρούσει την επίθεση, να ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού γιατί έχει αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.     Το αίτημα «να αποσυρθεί το ασφαλιστικό» του εργάτη δεν έχει σχέση με τις αντιρρήσεις που εκφράζουν ορισμένες εργοδοτικές οργανώσεις για το σχέδιο της κυβέρνησης. Το «πάρτε πίσω το νόμο – λαιμητόμο» που λέει ο φτωχός αγρότης δεν έχει σχέση με τα αιτήματα που εκφράζουν διάφοροι γνωστοί πρόθυμοι αγροτοσυνδικαλιστές που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγαλοαγροτών.  Γιατί είναι άλλο πράγμα να ζητάς την απόσυρση ενός αντιλαϊκού σχεδίου από τη σκοπιά της υπεράσπισης της κοινωνικής ασφάλισης, από την προσπάθεια να ανακόψεις, να εμποδίσεις την αντιλαϊκή επίθεση και είναι άλλο να ζητάς την απόσυρση υπερασπιζόμενος όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και να παζαρεύεις τι και πότε θα το χάσεις.   Επιστρέφουμε πίσω στην  κυβέρνηση τα περί «προστασίας των αδύναμων» γιατί ο καθένας καταλαβαίνει ότι δεν μπορείς να βαφτίζεις προστασία τα 384 ευρώ εθνική σύνταξη, τα 40 χρόνια δουλειάς, την κατάργηση του ΕΚΑΣ. Ότι δεν μπορείς να λες «τηρώ τη Συμφωνία – δηλαδή το μνημόνιο - και ταυτόχρονα θέτω ως προτεραιότητα την προστασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων». Μάλιστα ανέσυρε από τα συρτάρια της το παράλληλο πρόγραμμα που ψήφισε χτες  στη Βουλή.  Μπορούμε να επαναλάβουμε ότι ο φτωχός θα πληρώνει για τα ψίχουλα που θα δίνονται στο φτωχότερο, αλλά ας μας πει η κυβέρνηση που όπως λέει «προωθεί λύσεις σε σοβαρά κοινωνικά ζητήματα» γιατί δεν έκανε δεκτές τις τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ σε προηγούμενο νομοσχέδιο της;  Γιατί απέρριψε τις προτάσεις του ΚΚΕ για την παροχή δωρεάν γεύματος σε όλους τους μαθητές, για δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε όσους διαβιούν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας για την κατάργηση του ΕΦΚ και του ΦΠΑ στο πετρέλαιο θέρμανσης και το φυσικό αέριο για οικιακή χρήση;   Το αίτημα των φτωχών αγροτών «πάρτε πίσω το ασφαλιστικό» απαντά στην κυβέρνηση που εκβιάζει τη μικρομεσαία αγροτιά όταν λέει: «να απέχουν οι αγρότες από ενέργειες που πλήττουν την οικονομία και την ομαλή ζωή του τόπου».  Αυτό το τελευταίο το έχετε ακούσει πολλές φορές εδώ στον Πειραιά τα προηγούμενα χρόνια από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια έλεγαν στους ναυτεργάτες στα καράβια, στους λιμενεργάτες στο λιμάνι, στους εργάτες της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης. «Οι αγώνες κάνουν ζημιά στην οικονομία»…   Τελικά όλες οι κυβερνήσεις που υπηρετούν το σύστημα και την εξουσία του, όπως κι αν ονομάζονται, τα ίδια επιχειρήματα επιστρατεύουν απέναντι στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, την ίδια τακτική χρησιμοποιούν και το καρότο και το μαστίγιο.        Δεν ξέρουμε φίλες και φίλοι από πού πηγάζει η αισιοδοξία και η βεβαιότητα της κυβέρνησης που όπως λέει ο κ. Τσίπρας θα κλείσει όλα τα ανοιχτά μέτωπα και τους αγώνες, και την αξιολόγηση και το χρέος και το προσφυγικό και η κοινωνία θα ‘ναι όρθια. Ή δεν καταλαβαίνει ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει.  Πως θα κλείσει την αξιολόγηση η κυβέρνηση; Με ποια νέα μέτρα με ποιες νέες απαιτήσεις που κάθε τρεις και λίγο βάζει στο τραπέζι το κουαρτέτο ολόκληρο ή ο καθένας τους ξεχωριστά που δείχνει και τις διαφωνίες μεταξύ τους ;  Πως θα κλείσει το μέτωπο του προσφυγικού η κυβέρνηση; Με το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο που αναλαμβάνει ρόλο στο όνομα της "φύλαξης" των ελληνοτουρκικών συνόρων και της "καταπολέμησης των προσφυγικών ροών"; Πρόκειται για μεγάλη πρόκληση κατά του λαού μας. Το ΝΑΤΟ, αυτός ο δολοφονικός μηχανισμός των επεμβάσεων και των πολέμων κατά των λαών, δεν αναγνωρίζει σύνορα μεταξύ των μελών του και στηρίζει ανοιχτά, όπως και η ΕΕ, τις τουρκικές προκλήσεις και παραβιάσεις στον εναέριο χώρο και τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας, την αμφισβήτηση ελληνικών νησιών και νησίδων, υποστηρίζοντας "γκρίζες ζώνες". Το ΝΑΤΟ, από κοινού με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, ευθύνεται για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην περιοχή, την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό του "Ισλαμικού Κράτους". Ευθύνεται, για τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες και την αύξηση των προσφυγικών - μεταναστευτικών ροών. Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι πολύ μεγάλες. Μετά τη συμφωνία της για την "Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή - Ακτοφυλακή" και την αναβάθμιση του ρόλου των κατασταλτικών μηχανισμών όπως η FRONTEX, εκφράζει τη στήριξή της στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στα ελληνοτουρκικά σύνορα, ενισχύοντας τις στοχεύσεις για συγκυριαρχία και συνδιαχείριση του Αιγαίου κάτω από την ευρωΝΑΤΟική ομπρέλα. Οι παραπλανητικοί κυβερνητικοί ισχυρισμοί ότι οι ελληνικές και τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα επιχειρούν στα χωρικά ύδατα και στον εναέριο χώρο της άλλης χώρας είναι ανυπόστατοι αφού είναι γνωστό πως η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τα ελληνικά σύνορα, όπως έχουν καθοριστεί από διεθνείς συμβάσεις. Αυτό, επιπλέον, αποδεικνύεται και από την προκλητική στάση του τουρκικού κράτους το οποίο λίγο αμέσως μετά τη συντριβή του ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού στο νησί Κίναρο και τον τραγικό θάνατο του πληρώματος εξέδωσε ΝΟΤΑΜ με την οποία αμφισβητεί το δικαίωμα της Ελλάδας να συντονίζει την επιχείρηση Έρευνας και Διάσωσης στη ζώνη που περικλείει το FIR Αθηνών. Στην πράξη επιβεβαιώνεται ότι το προσφυγικό πρόβλημα χρησιμοποιείται για ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση της παρουσίας της ΝΑΤΟικής λυκοσυμμαχίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, στα πλαίσια των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, της κατάστασης που διαμορφώνει ο πόλεμος στη Συρία, οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί στη Λιβύη κ.ά. Το μέτωπο των αγώνων παραμένει ακόμα ανοιχτό και μπροστά είναι η μάχη της κλιμάκωσης με νέα 48ωρη απεργία όταν έρθει το ασφαλιστικό στη Βουλή, είναι η μάχη να μπουν και νέες δυνάμεις στον αγώνα, για να δυναμώσει η συμμετοχή στην καθημερινή δράση, στη συνέλευση, στη συζήτηση για την οργάνωση της πάλης, για το περιεχόμενο και τις μορφές του αγώνα.  Κι ακόμα κι αν ένας αγώνας κλείσει εμείς κρατάμε μόνιμα ανοιχτό το μέτωπο ο εργάτης, ο άνεργος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο φτωχός αγρότης να δει ότι ο πραγματικός αντίπαλος του είναι το κεφάλαιο και η εξουσία του, η κυβέρνηση και τα κόμματα που το στηρίζουν και κει να στρέψει τα βέλη του. Είναι μόνιμα ανοιχτό το μέτωπο για την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος με νέες δυνάμεις στη δράση, στο σωματείο, στην επιτροπή ανέργων, στον αγροτικό σύλλογο, στην επιτροπή των αυτοαπασχολούμενων, στο φοιτητικό – σπουδαστικό σύλλογο. Με νέες δυνάμεις αλλά και με γραμμή σύγκρουσης, ανατροπής με αλλαγή τελικά τάξης στην εξουσία και όχι γραμμή για αλλαγή διαχειριστών εντός του εκμεταλλευτικού συστήματος και των διεθνών συμμαχιών του.  Φίλες και Φίλοι Συντρόφισσες και Σύντροφοι Έχουμε όπως ξέρετε, επανειλημμένα μιλήσει για τις εξελίξεις στο λιμάνι του Πειραιά, τα προβλήματα των εργαζομένων και την πολιτική πρόταση, τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ. Και δεν είναι μόνο οι εκδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις είναι και οι παρεμβάσεις μας στη βουλή και στην ευρωβουλή, οι τοποθετήσεις μας για τα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι η επαφή και επικοινωνία που έχουν καθημερινά στελέχη του κόμματος με εξορμήσεις, περιοδείες στους χώρους του Λιμανιού,  που συζητούν με τους εργαζόμενους προβάλουν τις θέσεις του κόμματος.  Ο λόγος που ασχολούμαστε, που μελετάμε τις εξελίξεις στο Λιμάνι του Πειραιά δεν αφορά μόνο στα πολύ σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, όλα τα λαϊκά στρώματα και θα λέγε κάποιος ότι αυτό για το ΚΚΕ είναι αυτονόητο.  Έχει να κάνει με το ότι το λιμάνι του Πειραιά έχει στρατηγική σημασία για μια πορεία ανάπτυξης που να ικανοποιεί τις κοινωνικές ανάγκες, για το ίδιο το κοινωνικό σύστημα που η εργατική τάξη θα είναι στην εξουσία, το σύστημα για το οποίο εμείς παλεύουμε να αντικαταστήσει τον σάπιο καπιταλισμό, δηλαδή το σοσιαλισμό.  Συζητάμε λοιπόν για τις εξελίξεις στο Λιμάνι του Πειραιά παίρνοντας υπόψη ότι ο Πειραιάς αποτελεί κύρια πύλη εισόδου και εξόδου εμπορευμάτων, συνδυασμένων οικονομικών δραστηριοτήτων στη ΝΑ Ευρώπη με επίκεντρο τις συνδυασμένες μεταφορές και την κρουαζιέρα. Σ’ αυτούς τους τομείς δραστηριοποιούνται μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα με υψηλό βαθμό συγκέντρωσης. Παράγεται μεγάλο μέρος του ΑΕΠ της χώρας, άρα και της Αττικής στο λιμάνι του Πειραιά.  Χιλιάδες είναι οι εργαζόμενοι στο λιμάνι, στη ναυτιλία, σε κλάδους που σχετίζονται με δράσεις του λιμανιού, όπως η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, ο τουρισμός, άλλοι κλάδοι των μεταφορών, όπως ο σιδηρόδρομος.  Συζητάμε για τις εξελίξεις στο Λιμάνι παίρνοντας υπόψη ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μια περιοχή που είναι στο επίκεντρο ανταγωνισμών και αντιθέσεων για το ποιος, ποιο κράτος, ποιο τμήμα του κεφαλαίου, ποια ιμπεριαλιστική δύναμη και συμμαχία θα βάλουν χέρι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, στους ενεργειακούς δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.  Σ’ αυτή τη βάση συγκρούονται μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι και ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι  ΗΠΑ, η ΕΕ, αλλά και η Ρωσία, Κίνα και άλλοι μεγάλοι παίκτες.  Σ’ αυτό το πλέγμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που ξεδιπλώνονται στο Αιγαίο και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, εφοπλιστές και άλλα τμήματα της ντόπιας πλουτοκρατίας προσπαθούν να βελτιώσουν τη δική τους θέση στο διεθνή ανταγωνισμό, να αποσπάσουν μεγαλύτερα κομμάτια από την πίτα, να βγουν πιο ενισχυμένα από την καπιταλιστική κρίση σε συνθήκες επιτάχυνσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και αναδιάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Βεβαίως αυτή τη χρονική στιγμή η βασική εξέλιξη στο Λιμάνι του Πειραιά είναι η ιδιωτικοποίηση που υλοποιεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όμως αυτή την εξέλιξη δεν μπορούμε να τη δούμε αποσπασμένη από τους συνολικότερες επιδιώξεις που έχει η αστική τάξη στη χώρα μας για το Λιμάνι του Πειραιά συνολικά για την Αττική ως πύλη εισόδου, (Αττικό Λιμενικό σύστημα, εμπορευματικό κέντρο, συναρμολόγηση, συσκευασία, αποθήκευση, μεταφορές, logistics,  κλπ) που αντικειμενικά θα αλλάξει συνολικά την εικόνα της περιοχής.  Το λέμε αυτό γιατί είναι κρίσιμο ζήτημα για τους εργαζόμενους στο λιμάνι συνολικά για τα λαϊκά στρώματα να βλέπουν όχι μόνο όπως λέγεται «τις απαιτήσεις των δανειστών» που υλοποιεί η κυβέρνηση αλλά συνολικά το σχεδιασμό του αντίπαλου, της αστικής τάξης σχεδιασμό που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία του κεφαλαίου, την έξοδο από την κρίση. Κι αυτός ο σχεδιασμός θα προχωρήσει ανεξάρτητα την τελική μορφή καπιταλιστικής αξιοποίησης που θα πάρει. Δηλαδή ανεξάρτητα από ποιο σχέδιο θα προκριθεί για το Λιμάνι του Πειραιά.  Είναι κρίσιμο ζήτημα για να μπορέσει να δει ο εργάτης στο λιμάνι, στο καράβι, στη ζώνη, στο ναυπηγείο συνολικά στη ναυτιλία αλλά και ο αυτοαπασχολούμενος στον Πειραιά ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, που πρέπει να στραφεί ο αγώνας του. Και τον πραγματικό αντίπαλο το κεφάλαιο και την εξουσία του τον κρύβει καλά και η κυβερνητική προπαγάνδα του «διαπραγματευόμαστε», αλλά και τα συνθήματα περί «εθελόδουλης – κατοχικής κυβέρνησης», «κακού Σόιμπλε» κλπ. Και αυτός ο πραγματικός αντίπαλος όποιο σχέδιο κι αν υλοποιήσει έχει ως βασική προϋπόθεση την παραπέρα εκμετάλλευση των εργαζομένων. Γι’ αυτό επιδιώκει να ξεμπερδεύει με ότι έχει απομείνει από εργασιακά – ασφαλιστικά – συνδικαλιστικά  δικαιώματα, ΣΣΕ. Γι’ αυτό θέλει να μετατρέψει τον Πειραιά και ειδικά τη λιμενική ζώνη σε Ειδική Οικονομική Ζώνη.   Εμείς θέλουμε να θέσουμε το εξής ζήτημα: Τι έχει να κερδίσει ο εργάτης στο λιμάνι, στο καράβι, στη ζώνη, στο ναυπηγείο συνολικά στη ναυτιλία αλλά και ο αυτοαπασχολούμενος στον Πειραιά από όποιο σχέδιο, σχέδιο καπιταλιστικής εκμετάλλευσης κι αν υλοποιηθεί, το οποίο φυσικά εκφράζει και συγκεκριμένες συμμαχίες που έχουν διαμορφωθεί;  Ποιος θα κερδίσει με την εξέλιξη της πώλησης του 67% των μετοχών του ΟΛΠ που από ότι φαίνεται είναι και το πιθανότερο; Ή ποιος θα κερδίσει αν τελικά κρατηθεί ως κρατική ιδιοκτησία ο ΟΛΠ και γίνονται μακροχρόνιες παραχωρήσεις σε ιδιώτες, μορφή που την συναντάμε και σε άλλες κρατικές υποδομές; Ή ακόμα και αν ο ΟΛΠ διατηρηθεί ως έχει; Ούτε ο εργαζόμενος στο Λιμάνι και στους άλλους κλάδους που σχετίζονται με αυτό, ούτε τα λαϊκά στρώματα θα κερδίσουν. Γιατί όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί συμφωνούσαν στο βασικό και το κύριο: στην καπιταλιστική αξιοποίηση και ο καυγάς γινόταν και γίνεται ακόμα γύρω από το ποια μονοπώλια, ποιες μερίδες της αστικής τάξης θα βγουν κερδισμένες. Στο ότι το λιμάνι θα αξιοποιηθεί καπιταλιστικά, το ότι θα είναι κριτήριο για την ανάπτυξή του η ανταγωνιστικότητα, αυτό δεν αμφισβητείται από κανένα σχέδιο, από καμιά συμμαχία, πλην του ΚΚΕ και των ταξικών δυνάμεων στο κίνημα. Με αυτό το κριτήριο υλοποιεί και ολοκληρώνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ την ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού που πριν αντιμαχόταν, υλοποιεί το σχέδιο πώλησης των μετοχών του ΟΛΠ. Δεν είναι μόνο ότι έχει αλλάξει τη θέση που είχε πριν Γενάρη του 2015, όπου ανέλαβε κυβέρνηση αλλά καλλιεργεί αυταπάτες μιλώντας για το μικρότερο κακό και την προοπτική του «δημόσιου ελέγχου» του λιμανιού.    Με αυτό το  κριτήριο η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα κάνουν κριτική στην κυβέρνηση γιατί καθυστερεί να ολοκληρώσει τους καπιταλιστικούς  σχεδιασμούς. Οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΠΟΤΑΜΙ, εξυπηρετούν ακριβώς αυτή την στρατηγική, την στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ. Μπλέκονται με επιχειρηματικά συμφέροντα και τάσσονται υπέρ της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού.  Κι αν η ναζιστική εγκληματική ΧΑ εμφανίζεται ενάντια στην πώληση του λιμανιού, αυτό έχει να κάνει ότι η επιλογή αυτή εξυπηρετεί τους συγκεκριμένους δεσμούς που έχει με μερίδα του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Τσιράκια του κεφαλαίου είναι συνολικότερα γι’ αυτό στήνει δουλεμπορικά γραφεία και δω στο Λιμάνι γι αυτό επιτίθεται στις ταξικές δυνάμεις στη Ζώνη για αυτό ο στόχος είναι να χτυπήσουν συνολικά το ταξικό εργατικό κίνημα, να προχωράει η άγρια αντιλαϊκή επίθεση χωρίς κανένα εμπόδιο, να τσακίζεται κάθε ριζοσπαστικοποίηση.  Αντικειμενικά το στόχο της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας υπηρετούν  και δυνάμεις όπως η ΛΑΕ που με όχημα το «ΟΛΠ υπό δημόσιο έλεγχο» επιδιώκουν η εργατική τάξη και ο λαός να στοιχηθεί πίσω απ’ αυτό το σχέδιο καπιταλιστικής αξιοποίησης του ΟΛΠ. Καλούν δηλαδή το λαό να παλέψει για τα συμφέροντα συγκεκριμένης μερίδας του κεφαλαίου. Φίλες και Φίλοι  Συντρόφισσες και Σύντροφοι  Το ΚΚΕ αντιπαλεύει την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ θεωρώντας ότι πρόκειται για μια αρνητική εξέλιξη για τους εργαζόμενους και για το λαό, γιατί επεκτείνεται η δραστηριότητα των μονοπωλίων που σημαίνει ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και παραπέρα χτύπημα των δικαιωμάτων, γιατί δένονται όλο και περισσότεροι κλάδοι με μονοπώλια, που σημαίνει ότι ανάλογα με το βαθμό που θα κερδίζουν αυτά θα επηρεάζεται άμεσα η ζωή και η εργασία ολοκλήρων κλάδων και περιοχών. Είμαστε αντίθετοι με τα σχέδια ιδιωτικοποίησης και παραχώρησης με συμβάσεις του ΟΛΠ γιατί σημαίνει με έμμεσο ή άμεσο τρόπο νέες παραχωρήσεις στο κεφάλαιο.  Είμαστε αντίθετοι με τον «δημόσιο» ΟΛΠ γιατί και το αστικό κράτος τον χρησιμοποιεί προς τον συμφέρον των μονοπωλίων.  Εξετάζουμε το θέμα της ιδιοκτησίας του λιμανιού από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού. Και η πείρα δείχνει ότι το λιμάνι, ακόμα και αν το δημόσιο έχει το 100% υπηρετεί στις σημερινές συνθήκες τις ανάγκες του κεφαλαίου. Άλλωστε με δημόσιο ΟΛΠ τόσα χρόνια βράζει η εκμετάλλευση στο λιμάνι, με μείωση των μισθών κατά 35%. Με δημόσιο ΟΛΠ είχαμε αυτά που η εργοδοσία αποκαλούσε εργατικά ατυχήματα. Με δημόσιο ΟΛΠ υπάρχει απληρωσιά στους ναυτεργάτες στα καράβια, στους μεταλλεργάτες, στη ναυπηγοεπισκευή.  Όσοι μιλούν για «Δημόσιο έλεγχο του λιμανιού» παραβλέπουν ότι το κράτος στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής έχει τον ρόλο του συλλογικού καπιταλιστή. Δηλαδή ανεξάρτητα το πώς θα διευθετήσει τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, ενδιαφέρεται για την γενική κοινή συνισταμένη των συμφερόντων της αστικής τάξης.  Βεβαίως σήμερα ο όρος «δημόσιος» μπορεί να δημιουργεί σύγχυση  γιατί στο μυαλό ορισμένων φέρνει μια σειρά κατακτήσεις που είχαν εργαζόμενοι σε κρατικές επιχειρήσεις στις δεκαετίες του ‘80 και ‘90, αλλά και γιατί συνδέεται με το αστικό ιδεολόγημα του «εθνικού συμφέροντος» που πάντα έτσι βάφτιζε η αστική τάξη τα δικά της ταξικά συμφέροντα.  Η επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης την δεκαετία του 80 και 90 με εκτεταμένες κρατικές επιχειρήσεις και τις ΔΕΚΟ, εξυπηρετούσε και τότε την αστική τάξη. Δηλαδή αυτό που δεν μπορούσε να κάνει τότε μόνη της, το έλυσε το αστικό κράτος. Συγκέντρωσε τις διάσπαρτες και αδύναμες υποδομές (δρόμοι, λιμάνια, ηλεκτρισμός, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κλπ) ή ακόμα και υπερχρεωμένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και εκμεταλλεύτηκε ως καπιταλιστής τους εργαζόμενους. Ακόμα μέσω του κρατικού προϋπολογισμού αξιοποίησε χρήματα από την φορολογία του ελληνικού λαού και με την εσωτερική συσσώρευση που έχει η κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, επέκτεινε τις υποδομές προς όφελος της αστικής τάξης.  Το σχετικά καλύτερο επίπεδο των μισθών των εργαζομένων στις κρατικές επιχειρήσεις τότε, δεν πρέπει να δημιουργεί συγχύσεις σήμερα. Τότε ήταν σε άλλη φάση η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα και μπορούσε να παραχωρήσει κάποιες κατακτήσεις στους εργαζόμενους. Επίσης ήταν σε διαφορετικό επίπεδο το κίνημα και γενικά η ταξική πάλη και επιδρούσαν οι κατακτήσεις στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.  Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτές οι σχετικές κατακτήσεις, χρησιμοποιήθηκαν από τις τότε κυβερνήσεις για να φτιάξουν τις δικές τους συμμαχίες, ενίσχυσαν την εργατική αριστοκρατία, τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, τον συντεχνιασμό, την διάσπαση της ενότητας της εργατικής τάξης, συνολικά συνέδραμαν στην κυριαρχία του ρεφορμιστικού ρεύματος στο κίνημα.  Με την είσοδο στην ΕΕ και την ΟΝΕ, αλλά και την ταυτόχρονη συγκέντρωση που είχε το κεφάλαιο στην Ελλάδα προωθήθηκε η στρατηγική των αποκρατικοποιήσεων. Ουσιαστικά η παράδοση νέων πεδίων κερδοφορίας απευθείας στους κεφαλαιοκράτες. Αυτή η τάση ενισχύθηκε και επιταχύνθηκε στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης που έθεσε και νέο αστικό στρατηγικό προσανατολισμό για το πώς θα αυξηθεί την καπιταλιστική κερδοφορία.  Ορισμένοι σήμερα μας εγκαλούν γατί δεν μιλάμε για «δημόσιο λιμάνι» όπως μιλάμε για «δημόσια Υγεία και Παιδεία» τους απαντάμε ότι εμείς δεν υπερασπιζόμαστε το σημερινό ΕΣΥ, ή το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα. Μιλάμε για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία με απαγόρευση της οποιασδήποτε επιχειρηματικής δράσης χωρίς να κρύβουμε ότι η Παιδεία και Υγεία θα εξυπηρετεί ουσιαστικά τις λαϊκές ανάγκες μόνο όταν θα έχει την οικονομία στα χέρια της η εργατική τάξη.  Αντίθετα το να υπερασπίζεσαι το καπιταλιστικό «δημόσιο» και μάλιστα να το βλέπεις ως ένα ενδιάμεσο καθεστώς και λες ότι το κίνημα πρέπει να διεκδικεί τα μέσα παραγωγής να περάσουν στην ιδιοκτησία του αστικού κράτους, απομακρύνεις από την αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, αθωώνεις το αστικό κράτος, την αστική εξουσία. Η παραπάνω θέση ουσιαστικά κρύβει την αστική στρατηγική για τις αποκρατικοποιήσεις και τους στόχους της, που είναι τα κυρίαρχα μέσα στον καπιταλισμό. Ταυτόχρονα διαπράττει μια λαθροχειρία, ταυτίζει τα συμφέροντα και τα κεκτημένα των εργαζομένων με μια μορφή καπιταλιστικής αξιοποίησης των υποδομών του λιμανιού. Δηλαδή πρόκειται για ισχυρισμό ότι εάν μείνει κρατικός ο ΟΛΠ, θα ωφεληθούν οι εργαζόμενοι του, αλλά και ευρύτερα ο λαός. Με αυτό τον τρόπο αποπροσανατολίζει τον αγώνα τον εργαζομένων και τον αφήνει ανοχύρωτο μπροστά στην οποιαδήποτε εξέλιξη. Το ζήτημα όμως είναι: πρώτον η σημερινή μορφή δεν διασφαλίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων γενικά, διότι σε όλο τον δημόσιο τομέα τα τελευταία χρόνια πάρθηκαν μέτρα που δείχνουν την κατεύθυνση της πολιτικής ως προς τον δημόσιο τομέα. Δεύτερον, αφήνει εκτεθειμένο το κίνημα μπροστά στην ευελιξία της αστικής πολιτικής και πολύ περισσότερο της σοσιαλδημοκρατίας, που προωθεί αντιλαϊκά μέτρα σπάζοντας τις «κοινωνικές της συμμαχίες», όπως ο δημόσιος τομέας, χωρίς ταυτόχρονα να οδηγεί σε ριζοσπαστικοποίηση. Τρίτον αφοπλίζει το κίνημα αλλά και την προοπτική της ανασύνταξης, μπροστά στην οποιαδήποτε εξέλιξη, αφού στρέφει την προσοχή όχι στο πως η εργατική τάξη θα υπερασπιστεί την θέση της, αλλά στο ότι αυτή είναι συνδεδεμένη με την αστική πολιτική. Άρα δεν ριζοσπαστικοποιεί, αλλά ενσωματώνει.  Μα λένε κάποιοι: η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού σε ξένο μονοπώλιο, μπροστά σε κίνδυνο η Ελλάδα να εμπλακεί σε πόλεμο, δεν είναι επικίνδυνη εξέλιξη; Αυτοί που λένε αυτά καταρχήν δε βλέπουν ότι η εγχώρια αστική τάξη και το κράτος της είναι εχθρική απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, τόσο σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης όσο και σε συνθήκες πολέμου. Τα συμφέροντα της αστικής τάξης και της εργατικής τάξης είναι αντικρουόμενα, δεν μπορούν να ταυτιστούν. Προσπερνάνε το χαρακτήρα του πολέμου που θα είναι ιμπεριαλιστικός, και ότι σε συνθήκες πολέμου η εργατική τάξη και το επαναστατικό κίνημα έχουν καθήκον, μαζί με την καταπολέμηση ενός ξένου εισβολέα να αντιπαλέψουν και την αστική τάξη με στόχο την οριστική ανατροπή της αστικής εξουσίας που φέρνει εκμετάλλευση, κρίση και πόλεμο. Επομένως το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι ότι η κυβέρνηση εμπλέκει όλο και πιο βαθιά τη χώρα και το λαό στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στο ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής. Με δημόσιο κρατικό έλεγχο οι υποδομές του ΟΛΠ και γενικότερα στο λιμάνι του Πειραιά, αξιοποιούνται ως έδρα της FRONTEX και για τον εφοδιασμό των πολεμικών ΝΑΤΟικών πλοίων για τις πολεμικές επιχειρήσεις τους ενάντια στους λαούς της ευρύτερης περιοχής. Η εργατική τάξη και ο λαός δεν πρέπει να μπαίνουν στο δίλημμα του ποιος καπιταλιστής και με ποιο τρόπο θα τους εκμεταλλεύεται, το αν θα είναι το Α ή το Β μονοπώλιο ή το κράτος. Πρέπει να χαράξει δρόμο για μια πραγματική φιλολαϊκή προοπτική με κριτήριο την κάλυψη των δικών της αναγκών. Ταυτόχρονα οφείλει να προβάλλει ένα πλαίσιο αιτημάτων που να ικανοποιεί σύγχρονες ανάγκες. Πλαίσιο που να αφορά την ίδια την εργασία στο λιμάνι, τις ΣΣΕ, τους μισθούς, την υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, τα αιτήματα για τα εισιτήρια στην ακτοπλοΐα αλλά και τη νησιωτική διασύνδεση, τα αιτήματα για αξιοποίηση προς όφελος του λαού της περιοχής όπως τα λιπάσματα.  Υπάρχει ανάγκη για ενιαίο αγώνα από όλα τα τμήματα και τους κλάδους που εμπλέκονται , αλλά και το λαό συνολικά. Να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ, αλλά και την COSCO, οι ναυτεργάτες, το μέταλλο, η ζώνη, οι αυτοαπασχολούμενοι μηχανουργοί, οι ναυτιλιακοί υπάλληλοι, οι υπάλληλοι στον επισιτισμό- τουρισμό. Η καπιταλιστική ανάπτυξη που προσπαθούν να κρύψουν κάποιοι πίσω από το κάλπικο «Ανάπτυξη για όλους» έχει στο επίκεντρο το κεφάλαιο και τις δικές του ανάγκες και όχι την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.  Και βέβαια τώρα μπορεί να καλλιεργούν προσδοκίες ότι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας ή θα ανοίξουν νέες δουλειές, θα ενισχυθούν και μικρές επιχειρήσεις, που θα δραστηριοποιούνται δίπλα στα μονοπώλια αυτές οι θέσεις δεν πρόκειται να δώσουν δουλειά στους χιλιάδες άνεργους του Πειραιά, δεν πρόκειται να αποκαταστήσουν τα διαλυμένα εργασιακά δικαιώματα. Το παράδειγμα του κλάδου του τουρισμού  είναι χαρακτηριστικό: Τεράστια κερδοφορία για τις μεγάλες επιχειρήσεις συνθήκες γαλέρας για τους εργαζόμενους.  Φίλες και Φίλοι Συντρόφισσες και Σύντροφοι Η θέση του Κόμματος για το λιμάνι εκφράζει την αντίληψη μας συνολικά για τα μέσα παραγωγής και τους στρατηγικούς τομείς στην Ελλάδα. Αναδεικνύει ότι δύο δρόμοι ανάπτυξης υπάρχουν ο δρόμος του κεφαλαίου και ο δρόμος της εργατικής τάξης, ο  καπιταλιστικός και ο σοσιαλιστικός. Το λιμάνι του Πειραιά, όπως συνολικά τα λιμάνια και οι υποδομές της χώρας μπορούν να γίνουν μοχλός πραγματικής ανάπτυξης και ευημερίας για τους εργάτες και τις λαϊκές οικογένειες μόνο όταν η αξιοποίησή τους δεν γίνεται για τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου αλλά όταν υποταχθεί σε ένα επιστημονικό σχέδιο με κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.  Μόνο ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να αξιοποιήσει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Ένα τέτοιο σχέδιο προϋποθέτει να αφαιρεθεί η εξουσία από την αστική τάξη, να φύγει από τη μέση το περιττό - το παρασιτικό μέρος της παραγωγής, οι καπιταλιστές. Προϋποθέτει τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία η οποία θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν η εργατική τάξη πάρει την εξουσία στα χέρια της. Στα πλαίσια αυτής της εργατικής εξουσίας μπορούν να υλοποιηθούν κρατικοί Φορείς της εργατικής εξουσίας στη Μεταφορά, τη Ναυπηγοεπισκευή, τη Βιομηχανία, ώστε να γίνουν μοχλοί πραγματικής ανάπτυξης και ευημερίας προσφέροντας σταθερή δουλειά με δικαιώματα, συμβάλλοντας στην κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της νησιωτικής περιφέρειας και όλου του λαού».                      Ο Δ.Κουτσούμπας στον ΟΛΠ   Την γραμμή του ΚΚΕ κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ και τις εξελίξεις στο λιμάνι ανέπτυξε με ομιλία του το πρωί της Κυριακής στην Αίθουσα Διοίκησης του ΟΛΠ ο Δημήτρης Κουτσούμπας.  Ολόκληρη η ομιλία του έχει ως εξής:   «Συζητάμε σήμερα για τις εξελίξεις στο Λιμάνι του Πειραιά και την πρόταση του ΚΚΕ στο φόντο των εργατικών λαϊκών κινητοποιήσεων για να μην περάσει το σχέδιο της κυβέρνησης στο ασφαλιστικό που βάζει ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση, στο φόντο των αγροτικών κινητοποιήσεων για την επιβίωση ουσιαστικά της μικρομεσαίας αγροτιάς. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ήδη κάτω από το βάρος της λαϊκής κατακραυγής έτσι όπως εκδηλώθηκε και συνεχίζει με τις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις στις 4 του Φλεβάρη, με τη μεγάλη συμμετοχή των μικρομεσαίων αγροτών στα μπλόκα της αγροτιάς, με το μεγάλο συλλαλητήριο εργατιάς – αγροτιάς στο Σύνταγμα την προηγούμενη βδομάδα αλλά και τις καθημερινές κινητοποιήσεις κλάδων, η κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει ακόμα να φέρει στη Βουλή το νόμο – λαιμητόμο του ασφαλιστικού και είμαστε ήδη στο τέλος του Φλεβάρη. Στις εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις το αίτημα: «να αποσυρθεί το ασφαλιστικό», ενώνει τους εργάτες όλων των κλάδων, τους άνεργους, τους αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και το χωριό, τους φτωχούς αγρότες, τα νέα παιδιά και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Αγκαλιάζει όλους όσους μπορούν να ενωθούν στη Λαϊκή Συμμαχία που μπορεί να αποκρούσει την επίθεση, να ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού γιατί έχει αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.     Το αίτημα «να αποσυρθεί το ασφαλιστικό» του εργάτη δεν έχει σχέση με τις αντιρρήσεις που εκφράζουν ορισμένες εργοδοτικές οργανώσεις για το σχέδιο της κυβέρνησης. Το «πάρτε πίσω το νόμο – λαιμητόμο» που λέει ο φτωχός αγρότης δεν έχει σχέση με τα αιτήματα που εκφράζουν διάφοροι γνωστοί πρόθυμοι αγροτοσυνδικαλιστές που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγαλοαγροτών.  Γιατί είναι άλλο πράγμα να ζητάς την απόσυρση ενός αντιλαϊκού σχεδίου από τη σκοπιά της υπεράσπισης της κοινωνικής ασφάλισης, από την προσπάθεια να ανακόψεις, να εμποδίσεις την αντιλαϊκή επίθεση και είναι άλλο να ζητάς την απόσυρση υπερασπιζόμενος όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και να παζαρεύεις τι και πότε θα το χάσεις.   Επιστρέφουμε πίσω στην  κυβέρνηση τα περί «προστασίας των αδύναμων» γιατί ο καθένας καταλαβαίνει ότι δεν μπορείς να βαφτίζεις προστασία τα 384 ευρώ εθνική σύνταξη, τα 40 χρόνια δουλειάς, την κατάργηση του ΕΚΑΣ. Ότι δεν μπορείς να λες «τηρώ τη Συμφωνία – δηλαδή το μνημόνιο - και ταυτόχρονα θέτω ως προτεραιότητα την προστασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων». Μάλιστα ανέσυρε από τα συρτάρια της το παράλληλο πρόγραμμα που ψήφισε χτες  στη Βουλή.  Μπορούμε να επαναλάβουμε ότι ο φτωχός θα πληρώνει για τα ψίχουλα που θα δίνονται στο φτωχότερο, αλλά ας μας πει η κυβέρνηση που όπως λέει «προωθεί λύσεις σε σοβαρά κοινωνικά ζητήματα» γιατί δεν έκανε δεκτές τις τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ σε προηγούμενο νομοσχέδιο της;  Γιατί απέρριψε τις προτάσεις του ΚΚΕ για την παροχή δωρεάν γεύματος σε όλους τους μαθητές, για δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε όσους διαβιούν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας για την κατάργηση του ΕΦΚ και του ΦΠΑ στο πετρέλαιο θέρμανσης και το φυσικό αέριο για οικιακή χρήση;   Το αίτημα των φτωχών αγροτών «πάρτε πίσω το ασφαλιστικό» απαντά στην κυβέρνηση που εκβιάζει τη μικρομεσαία αγροτιά όταν λέει: «να απέχουν οι αγρότες από ενέργειες που πλήττουν την οικονομία και την ομαλή ζωή του τόπου».  Αυτό το τελευταίο το έχετε ακούσει πολλές φορές εδώ στον Πειραιά τα προηγούμενα χρόνια από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια έλεγαν στους ναυτεργάτες στα καράβια, στους λιμενεργάτες στο λιμάνι, στους εργάτες της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης. «Οι αγώνες κάνουν ζημιά στην οικονομία»…   Τελικά όλες οι κυβερνήσεις που υπηρετούν το σύστημα και την εξουσία του, όπως κι αν ονομάζονται, τα ίδια επιχειρήματα επιστρατεύουν απέναντι στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, την ίδια τακτική χρησιμοποιούν και το καρότο και το μαστίγιο.        Δεν ξέρουμε φίλες και φίλοι από πού πηγάζει η αισιοδοξία και η βεβαιότητα της κυβέρνησης που όπως λέει ο κ. Τσίπρας θα κλείσει όλα τα ανοιχτά μέτωπα και τους αγώνες, και την αξιολόγηση και το χρέος και το προσφυγικό και η κοινωνία θα ‘ναι όρθια. Ή δεν καταλαβαίνει ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει.  Πως θα κλείσει την αξιολόγηση η κυβέρνηση; Με ποια νέα μέτρα με ποιες νέες απαιτήσεις που κάθε τρεις και λίγο βάζει στο τραπέζι το κουαρτέτο ολόκληρο ή ο καθένας τους ξεχωριστά που δείχνει και τις διαφωνίες μεταξύ τους ;  Πως θα κλείσει το μέτωπο του προσφυγικού η κυβέρνηση; Με το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο που αναλαμβάνει ρόλο στο όνομα της "φύλαξης" των ελληνοτουρκικών συνόρων και της "καταπολέμησης των προσφυγικών ροών"; Πρόκειται για μεγάλη πρόκληση κατά του λαού μας. Το ΝΑΤΟ, αυτός ο δολοφονικός μηχανισμός των επεμβάσεων και των πολέμων κατά των λαών, δεν αναγνωρίζει σύνορα μεταξύ των μελών του και στηρίζει ανοιχτά, όπως και η ΕΕ, τις τουρκικές προκλήσεις και παραβιάσεις στον εναέριο χώρο και τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας, την αμφισβήτηση ελληνικών νησιών και νησίδων, υποστηρίζοντας "γκρίζες ζώνες". Το ΝΑΤΟ, από κοινού με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, ευθύνεται για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην περιοχή, την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό του "Ισλαμικού Κράτους". Ευθύνεται, για τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες και την αύξηση των προσφυγικών - μεταναστευτικών ροών. Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι πολύ μεγάλες. Μετά τη συμφωνία της για την "Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή - Ακτοφυλακή" και την αναβάθμιση του ρόλου των κατασταλτικών μηχανισμών όπως η FRONTEX, εκφράζει τη στήριξή της στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στα ελληνοτουρκικά σύνορα, ενισχύοντας τις στοχεύσεις για συγκυριαρχία και συνδιαχείριση του Αιγαίου κάτω από την ευρωΝΑΤΟική ομπρέλα. Οι παραπλανητικοί κυβερνητικοί ισχυρισμοί ότι οι ελληνικές και τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα επιχειρούν στα χωρικά ύδατα και στον εναέριο χώρο της άλλης χώρας είναι ανυπόστατοι αφού είναι γνωστό πως η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τα ελληνικά σύνορα, όπως έχουν καθοριστεί από διεθνείς συμβάσεις. Αυτό, επιπλέον, αποδεικνύεται και από την προκλητική στάση του τουρκικού κράτους το οποίο λίγο αμέσως μετά τη συντριβή του ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού στο νησί Κίναρο και τον τραγικό θάνατο του πληρώματος εξέδωσε ΝΟΤΑΜ με την οποία αμφισβητεί το δικαίωμα της Ελλάδας να συντονίζει την επιχείρηση Έρευνας και Διάσωσης στη ζώνη που περικλείει το FIR Αθηνών. Στην πράξη επιβεβαιώνεται ότι το προσφυγικό πρόβλημα χρησιμοποιείται για ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση της παρουσίας της ΝΑΤΟικής λυκοσυμμαχίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, στα πλαίσια των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, της κατάστασης που διαμορφώνει ο πόλεμος στη Συρία, οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί στη Λιβύη κ.ά. Το μέτωπο των αγώνων παραμένει ακόμα ανοιχτό και μπροστά είναι η μάχη της κλιμάκωσης με νέα 48ωρη απεργία όταν έρθει το ασφαλιστικό στη Βουλή, είναι η μάχη να μπουν και νέες δυνάμεις στον αγώνα, για να δυναμώσει η συμμετοχή στην καθημερινή δράση, στη συνέλευση, στη συζήτηση για την οργάνωση της πάλης, για το περιεχόμενο και τις μορφές του αγώνα.  Κι ακόμα κι αν ένας αγώνας κλείσει εμείς κρατάμε μόνιμα ανοιχτό το μέτωπο ο εργάτης, ο άνεργος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο φτωχός αγρότης να δει ότι ο πραγματικός αντίπαλος του είναι το κεφάλαιο και η εξουσία του, η κυβέρνηση και τα κόμματα που το στηρίζουν και κει να στρέψει τα βέλη του. Είναι μόνιμα ανοιχτό το μέτωπο για την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος με νέες δυνάμεις στη δράση, στο σωματείο, στην επιτροπή ανέργων, στον αγροτικό σύλλογο, στην επιτροπή των αυτοαπασχολούμενων, στο φοιτητικό – σπουδαστικό σύλλογο. Με νέες δυνάμεις αλλά και με γραμμή σύγκρουσης, ανατροπής με αλλαγή τελικά τάξης στην εξουσία και όχι γραμμή για αλλαγή διαχειριστών εντός του εκμεταλλευτικού συστήματος και των διεθνών συμμαχιών του.  Φίλες και Φίλοι Συντρόφισσες και Σύντροφοι Έχουμε όπως ξέρετε, επανειλημμένα μιλήσει για τις εξελίξεις στο λιμάνι του Πειραιά, τα προβλήματα των εργαζομένων και την πολιτική πρόταση, τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ. Και δεν είναι μόνο οι εκδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις είναι και οι παρεμβάσεις μας στη βουλή και στην ευρωβουλή, οι τοποθετήσεις μας για τα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι η επαφή και επικοινωνία που έχουν καθημερινά στελέχη του κόμματος με εξορμήσεις, περιοδείες στους χώρους του Λιμανιού,  που συζητούν με τους εργαζόμενους προβάλουν τις θέσεις του κόμματος.  Ο λόγος που ασχολούμαστε, που μελετάμε τις εξελίξεις στο Λιμάνι του Πειραιά δεν αφορά μόνο στα πολύ σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, όλα τα λαϊκά στρώματα και θα λέγε κάποιος ότι αυτό για το ΚΚΕ είναι αυτονόητο.  Έχει να κάνει με το ότι το λιμάνι του Πειραιά έχει στρατηγική σημασία για μια πορεία ανάπτυξης που να ικανοποιεί τις κοινωνικές ανάγκες, για το ίδιο το κοινωνικό σύστημα που η εργατική τάξη θα είναι στην εξουσία, το σύστημα για το οποίο εμείς παλεύουμε να αντικαταστήσει τον σάπιο καπιταλισμό, δηλαδή το σοσιαλισμό.  Συζητάμε λοιπόν για τις εξελίξεις στο Λιμάνι του Πειραιά παίρνοντας υπόψη ότι ο Πειραιάς αποτελεί κύρια πύλη εισόδου και εξόδου εμπορευμάτων, συνδυασμένων οικονομικών δραστηριοτήτων στη ΝΑ Ευρώπη με επίκεντρο τις συνδυασμένες μεταφορές και την κρουαζιέρα. Σ’ αυτούς τους τομείς δραστηριοποιούνται μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα με υψηλό βαθμό συγκέντρωσης. Παράγεται μεγάλο μέρος του ΑΕΠ της χώρας, άρα και της Αττικής στο λιμάνι του Πειραιά.  Χιλιάδες είναι οι εργαζόμενοι στο λιμάνι, στη ναυτιλία, σε κλάδους που σχετίζονται με δράσεις του λιμανιού, όπως η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, ο τουρισμός, άλλοι κλάδοι των μεταφορών, όπως ο σιδηρόδρομος.  Συζητάμε για τις εξελίξεις στο Λιμάνι παίρνοντας υπόψη ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μια περιοχή που είναι στο επίκεντρο ανταγωνισμών και αντιθέσεων για το ποιος, ποιο κράτος, ποιο τμήμα του κεφαλαίου, ποια ιμπεριαλιστική δύναμη και συμμαχία θα βάλουν χέρι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, στους ενεργειακούς δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.  Σ’ αυτή τη βάση συγκρούονται μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι και ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι  ΗΠΑ, η ΕΕ, αλλά και η Ρωσία, Κίνα και άλλοι μεγάλοι παίκτες.  Σ’ αυτό το πλέγμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που ξεδιπλώνονται στο Αιγαίο και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, εφοπλιστές και άλλα τμήματα της ντόπιας πλουτοκρατίας προσπαθούν να βελτιώσουν τη δική τους θέση στο διεθνή ανταγωνισμό, να αποσπάσουν μεγαλύτερα κομμάτια από την πίτα, να βγουν πιο ενισχυμένα από την καπιταλιστική κρίση σε συνθήκες επιτάχυνσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και αναδιάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Βεβαίως αυτή τη χρονική στιγμή η βασική εξέλιξη στο Λιμάνι του Πειραιά είναι η ιδιωτικοποίηση που υλοποιεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όμως αυτή την εξέλιξη δεν μπορούμε να τη δούμε αποσπασμένη από τους συνολικότερες επιδιώξεις που έχει η αστική τάξη στη χώρα μας για το Λιμάνι του Πειραιά συνολικά για την Αττική ως πύλη εισόδου, (Αττικό Λιμενικό σύστημα, εμπορευματικό κέντρο, συναρμολόγηση, συσκευασία, αποθήκευση, μεταφορές, logistics,  κλπ) που αντικειμενικά θα αλλάξει συνολικά την εικόνα της περιοχής.  Το λέμε αυτό γιατί είναι κρίσιμο ζήτημα για τους εργαζόμενους στο λιμάνι συνολικά για τα λαϊκά στρώματα να βλέπουν όχι μόνο όπως λέγεται «τις απαιτήσεις των δανειστών» που υλοποιεί η κυβέρνηση αλλά συνολικά το σχεδιασμό του αντίπαλου, της αστικής τάξης σχεδιασμό που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία του κεφαλαίου, την έξοδο από την κρίση. Κι αυτός ο σχεδιασμός θα προχωρήσει ανεξάρτητα την τελική μορφή καπιταλιστικής αξιοποίησης που θα πάρει. Δηλαδή ανεξάρτητα από ποιο σχέδιο θα προκριθεί για το Λιμάνι του Πειραιά.  Είναι κρίσιμο ζήτημα για να μπορέσει να δει ο εργάτης στο λιμάνι, στο καράβι, στη ζώνη, στο ναυπηγείο συνολικά στη ναυτιλία αλλά και ο αυτοαπασχολούμενος στον Πειραιά ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, που πρέπει να στραφεί ο αγώνας του. Και τον πραγματικό αντίπαλο το κεφάλαιο και την εξουσία του τον κρύβει καλά και η κυβερνητική προπαγάνδα του «διαπραγματευόμαστε», αλλά και τα συνθήματα περί «εθελόδουλης – κατοχικής κυβέρνησης», «κακού Σόιμπλε» κλπ. Και αυτός ο πραγματικός αντίπαλος όποιο σχέδιο κι αν υλοποιήσει έχει ως βασική προϋπόθεση την παραπέρα εκμετάλλευση των εργαζομένων. Γι’ αυτό επιδιώκει να ξεμπερδεύει με ότι έχει απομείνει από εργασιακά – ασφαλιστικά – συνδικαλιστικά  δικαιώματα, ΣΣΕ. Γι’ αυτό θέλει να μετατρέψει τον Πειραιά και ειδικά τη λιμενική ζώνη σε Ειδική Οικονομική Ζώνη.   Εμείς θέλουμε να θέσουμε το εξής ζήτημα: Τι έχει να κερδίσει ο εργάτης στο λιμάνι, στο καράβι, στη ζώνη, στο ναυπηγείο συνολικά στη ναυτιλία αλλά και ο αυτοαπασχολούμενος στον Πειραιά από όποιο σχέδιο, σχέδιο καπιταλιστικής εκμετάλλευσης κι αν υλοποιηθεί, το οποίο φυσικά εκφράζει και συγκεκριμένες συμμαχίες που έχουν διαμορφωθεί;  Ποιος θα κερδίσει με την εξέλιξη της πώλησης του 67% των μετοχών του ΟΛΠ που από ότι φαίνεται είναι και το πιθανότερο; Ή ποιος θα κερδίσει αν τελικά κρατηθεί ως κρατική ιδιοκτησία ο ΟΛΠ και γίνονται μακροχρόνιες παραχωρήσεις σε ιδιώτες, μορφή που την συναντάμε και σε άλλες κρατικές υποδομές; Ή ακόμα και αν ο ΟΛΠ διατηρηθεί ως έχει; Ούτε ο εργαζόμενος στο Λιμάνι και στους άλλους κλάδους που σχετίζονται με αυτό, ούτε τα λαϊκά στρώματα θα κερδίσουν. Γιατί όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί συμφωνούσαν στο βασικό και το κύριο: στην καπιταλιστική αξιοποίηση και ο καυγάς γινόταν και γίνεται ακόμα γύρω από το ποια μονοπώλια, ποιες μερίδες της αστικής τάξης θα βγουν κερδισμένες. Στο ότι το λιμάνι θα αξιοποιηθεί καπιταλιστικά, το ότι θα είναι κριτήριο για την ανάπτυξή του η ανταγωνιστικότητα, αυτό δεν αμφισβητείται από κανένα σχέδιο, από καμιά συμμαχία, πλην του ΚΚΕ και των ταξικών δυνάμεων στο κίνημα. Με αυτό το κριτήριο υλοποιεί και ολοκληρώνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ την ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού που πριν αντιμαχόταν, υλοποιεί το σχέδιο πώλησης των μετοχών του ΟΛΠ. Δεν είναι μόνο ότι έχει αλλάξει τη θέση που είχε πριν Γενάρη του 2015, όπου ανέλαβε κυβέρνηση αλλά καλλιεργεί αυταπάτες μιλώντας για το μικρότερο κακό και την προοπτική του «δημόσιου ελέγχου» του λιμανιού.    Με αυτό το  κριτήριο η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα κάνουν κριτική στην κυβέρνηση γιατί καθυστερεί να ολοκληρώσει τους καπιταλιστικούς  σχεδιασμούς. Οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΠΟΤΑΜΙ, εξυπηρετούν ακριβώς αυτή την στρατηγική, την στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ. Μπλέκονται με επιχειρηματικά συμφέροντα και τάσσονται υπέρ της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού.  Κι αν η ναζιστική εγκληματική ΧΑ εμφανίζεται ενάντια στην πώληση του λιμανιού, αυτό έχει να κάνει ότι η επιλογή αυτή εξυπηρετεί τους συγκεκριμένους δεσμούς που έχει με μερίδα του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Τσιράκια του κεφαλαίου είναι συνολικότερα γι’ αυτό στήνει δουλεμπορικά γραφεία και δω στο Λιμάνι γι αυτό επιτίθεται στις ταξικές δυνάμεις στη Ζώνη για αυτό ο στόχος είναι να χτυπήσουν συνολικά το ταξικό εργατικό κίνημα, να προχωράει η άγρια αντιλαϊκή επίθεση χωρίς κανένα εμπόδιο, να τσακίζεται κάθε ριζοσπαστικοποίηση.  Αντικειμενικά το στόχο της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας υπηρετούν  και δυνάμεις όπως η ΛΑΕ που με όχημα το «ΟΛΠ υπό δημόσιο έλεγχο» επιδιώκουν η εργατική τάξη και ο λαός να στοιχηθεί πίσω απ’ αυτό το σχέδιο καπιταλιστικής αξιοποίησης του ΟΛΠ. Καλούν δηλαδή το λαό να παλέψει για τα συμφέροντα συγκεκριμένης μερίδας του κεφαλαίου. Φίλες και Φίλοι  Συντρόφισσες και Σύντροφοι  Το ΚΚΕ αντιπαλεύει την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ θεωρώντας ότι πρόκειται για μια αρνητική εξέλιξη για τους εργαζόμενους και για το λαό, γιατί επεκτείνεται η δραστηριότητα των μονοπωλίων που σημαίνει ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και παραπέρα χτύπημα των δικαιωμάτων, γιατί δένονται όλο και περισσότεροι κλάδοι με μονοπώλια, που σημαίνει ότι ανάλογα με το βαθμό που θα κερδίζουν αυτά θα επηρεάζεται άμεσα η ζωή και η εργασία ολοκλήρων κλάδων και περιοχών. Είμαστε αντίθετοι με τα σχέδια ιδιωτικοποίησης και παραχώρησης με συμβάσεις του ΟΛΠ γιατί σημαίνει με έμμεσο ή άμεσο τρόπο νέες παραχωρήσεις στο κεφάλαιο.  Είμαστε αντίθετοι με τον «δημόσιο» ΟΛΠ γιατί και το αστικό κράτος τον χρησιμοποιεί προς τον συμφέρον των μονοπωλίων.  Εξετάζουμε το θέμα της ιδιοκτησίας του λιμανιού από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού. Και η πείρα δείχνει ότι το λιμάνι, ακόμα και αν το δημόσιο έχει το 100% υπηρετεί στις σημερινές συνθήκες τις ανάγκες του κεφαλαίου. Άλλωστε με δημόσιο ΟΛΠ τόσα χρόνια βράζει η εκμετάλλευση στο λιμάνι, με μείωση των μισθών κατά 35%. Με δημόσιο ΟΛΠ είχαμε αυτά που η εργοδοσία αποκαλούσε εργατικά ατυχήματα. Με δημόσιο ΟΛΠ υπάρχει απληρωσιά στους ναυτεργάτες στα καράβια, στους μεταλλεργάτες, στη ναυπηγοεπισκευή.  Όσοι μιλούν για «Δημόσιο έλεγχο του λιμανιού» παραβλέπουν ότι το κράτος στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής έχει τον ρόλο του συλλογικού καπιταλιστή. Δηλαδή ανεξάρτητα το πώς θα διευθετήσει τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, ενδιαφέρεται για την γενική κοινή συνισταμένη των συμφερόντων της αστικής τάξης.  Βεβαίως σήμερα ο όρος «δημόσιος» μπορεί να δημιουργεί σύγχυση  γιατί στο μυαλό ορισμένων φέρνει μια σειρά κατακτήσεις που είχαν εργαζόμενοι σε κρατικές επιχειρήσεις στις δεκαετίες του ‘80 και ‘90, αλλά και γιατί συνδέεται με το αστικό ιδεολόγημα του «εθνικού συμφέροντος» που πάντα έτσι βάφτιζε η αστική τάξη τα δικά της ταξικά συμφέροντα.  Η επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης την δεκαετία του 80 και 90 με εκτεταμένες κρατικές επιχειρήσεις και τις ΔΕΚΟ, εξυπηρετούσε και τότε την αστική τάξη. Δηλαδή αυτό που δεν μπορούσε να κάνει τότε μόνη της, το έλυσε το αστικό κράτος. Συγκέντρωσε τις διάσπαρτες και αδύναμες υποδομές (δρόμοι, λιμάνια, ηλεκτρισμός, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κλπ) ή ακόμα και υπερχρεωμένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και εκμεταλλεύτηκε ως καπιταλιστής τους εργαζόμενους. Ακόμα μέσω του κρατικού προϋπολογισμού αξιοποίησε χρήματα από την φορολογία του ελληνικού λαού και με την εσωτερική συσσώρευση που έχει η κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, επέκτεινε τις υποδομές προς όφελος της αστικής τάξης.  Το σχετικά καλύτερο επίπεδο των μισθών των εργαζομένων στις κρατικές επιχειρήσεις τότε, δεν πρέπει να δημιουργεί συγχύσεις σήμερα. Τότε ήταν σε άλλη φάση η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα και μπορούσε να παραχωρήσει κάποιες κατακτήσεις στους εργαζόμενους. Επίσης ήταν σε διαφορετικό επίπεδο το κίνημα και γενικά η ταξική πάλη και επιδρούσαν οι κατακτήσεις στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.  Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτές οι σχετικές κατακτήσεις, χρησιμοποιήθηκαν από τις τότε κυβερνήσεις για να φτιάξουν τις δικές τους συμμαχίες, ενίσχυσαν την εργατική αριστοκρατία, τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, τον συντεχνιασμό, την διάσπαση της ενότητας της εργατικής τάξης, συνολικά συνέδραμαν στην κυριαρχία του ρεφορμιστικού ρεύματος στο κίνημα.  Με την είσοδο στην ΕΕ και την ΟΝΕ, αλλά και την ταυτόχρονη συγκέντρωση που είχε το κεφάλαιο στην Ελλάδα προωθήθηκε η στρατηγική των αποκρατικοποιήσεων. Ουσιαστικά η παράδοση νέων πεδίων κερδοφορίας απευθείας στους κεφαλαιοκράτες. Αυτή η τάση ενισχύθηκε και επιταχύνθηκε στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης που έθεσε και νέο αστικό στρατηγικό προσανατολισμό για το πώς θα αυξηθεί την καπιταλιστική κερδοφορία.  Ορισμένοι σήμερα μας εγκαλούν γατί δεν μιλάμε για «δημόσιο λιμάνι» όπως μιλάμε για «δημόσια Υγεία και Παιδεία» τους απαντάμε ότι εμείς δεν υπερασπιζόμαστε το σημερινό ΕΣΥ, ή το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα. Μιλάμε για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία με απαγόρευση της οποιασδήποτε επιχειρηματικής δράσης χωρίς να κρύβουμε ότι η Παιδεία και Υγεία θα εξυπηρετεί ουσιαστικά τις λαϊκές ανάγκες μόνο όταν θα έχει την οικονομία στα χέρια της η εργατική τάξη.  Αντίθετα το να υπερασπίζεσαι το καπιταλιστικό «δημόσιο» και μάλιστα να το βλέπεις ως ένα ενδιάμεσο καθεστώς και λες ότι το κίνημα πρέπει να διεκδικεί τα μέσα παραγωγής να περάσουν στην ιδιοκτησία του αστικού κράτους, απομακρύνεις από την αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, αθωώνεις το αστικό κράτος, την αστική εξουσία. Η παραπάνω θέση ουσιαστικά κρύβει την αστική στρατηγική για τις αποκρατικοποιήσεις και τους στόχους της, που είναι τα κυρίαρχα μέσα στον καπιταλισμό. Ταυτόχρονα διαπράττει μια λαθροχειρία, ταυτίζει τα συμφέροντα και τα κεκτημένα των εργαζομένων με μια μορφή καπιταλιστικής αξιοποίησης των υποδομών του λιμανιού. Δηλαδή πρόκειται για ισχυρισμό ότι εάν μείνει κρατικός ο ΟΛΠ, θα ωφεληθούν οι εργαζόμενοι του, αλλά και ευρύτερα ο λαός. Με αυτό τον τρόπο αποπροσανατολίζει τον αγώνα τον εργαζομένων και τον αφήνει ανοχύρωτο μπροστά στην οποιαδήποτε εξέλιξη. Το ζήτημα όμως είναι: πρώτον η σημερινή μορφή δεν διασφαλίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων γενικά, διότι σε όλο τον δημόσιο τομέα τα τελευταία χρόνια πάρθηκαν μέτρα που δείχνουν την κατεύθυνση της πολιτικής ως προς τον δημόσιο τομέα. Δεύτερον, αφήνει εκτεθειμένο το κίνημα μπροστά στην ευελιξία της αστικής πολιτικής και πολύ περισσότερο της σοσιαλδημοκρατίας, που προωθεί αντιλαϊκά μέτρα σπάζοντας τις «κοινωνικές της συμμαχίες», όπως ο δημόσιος τομέας, χωρίς ταυτόχρονα να οδηγεί σε ριζοσπαστικοποίηση. Τρίτον αφοπλίζει το κίνημα αλλά και την προοπτική της ανασύνταξης, μπροστά στην οποιαδήποτε εξέλιξη, αφού στρέφει την προσοχή όχι στο πως η εργατική τάξη θα υπερασπιστεί την θέση της, αλλά στο ότι αυτή είναι συνδεδεμένη με την αστική πολιτική. Άρα δεν ριζοσπαστικοποιεί, αλλά ενσωματώνει.  Μα λένε κάποιοι: η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού σε ξένο μονοπώλιο, μπροστά σε κίνδυνο η Ελλάδα να εμπλακεί σε πόλεμο, δεν είναι επικίνδυνη εξέλιξη; Αυτοί που λένε αυτά καταρχήν δε βλέπουν ότι η εγχώρια αστική τάξη και το κράτος της είναι εχθρική απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, τόσο σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης όσο και σε συνθήκες πολέμου. Τα συμφέροντα της αστικής τάξης και της εργατικής τάξης είναι αντικρουόμενα, δεν μπορούν να ταυτιστούν. Προσπερνάνε το χαρακτήρα του πολέμου που θα είναι ιμπεριαλιστικός, και ότι σε συνθήκες πολέμου η εργατική τάξη και το επαναστατικό κίνημα έχουν καθήκον, μαζί με την καταπολέμηση ενός ξένου εισβολέα να αντιπαλέψουν και την αστική τάξη με στόχο την οριστική ανατροπή της αστικής εξουσίας που φέρνει εκμετάλλευση, κρίση και πόλεμο. Επομένως το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι ότι η κυβέρνηση εμπλέκει όλο και πιο βαθιά τη χώρα και το λαό στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στο ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής. Με δημόσιο κρατικό έλεγχο οι υποδομές του ΟΛΠ και γενικότερα στο λιμάνι του Πειραιά, αξιοποιούνται ως έδρα της FRONTEX και για τον εφοδιασμό των πολεμικών ΝΑΤΟικών πλοίων για τις πολεμικές επιχειρήσεις τους ενάντια στους λαούς της ευρύτερης περιοχής. Η εργατική τάξη και ο λαός δεν πρέπει να μπαίνουν στο δίλημμα του ποιος καπιταλιστής και με ποιο τρόπο θα τους εκμεταλλεύεται, το αν θα είναι το Α ή το Β μονοπώλιο ή το κράτος. Πρέπει να χαράξει δρόμο για μια πραγματική φιλολαϊκή προοπτική με κριτήριο την κάλυψη των δικών της αναγκών. Ταυτόχρονα οφείλει να προβάλλει ένα πλαίσιο αιτημάτων που να ικανοποιεί σύγχρονες ανάγκες. Πλαίσιο που να αφορά την ίδια την εργασία στο λιμάνι, τις ΣΣΕ, τους μισθούς, την υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, τα αιτήματα για τα εισιτήρια στην ακτοπλοΐα αλλά και τη νησιωτική διασύνδεση, τα αιτήματα για αξιοποίηση προς όφελος του λαού της περιοχής όπως τα λιπάσματα.  Υπάρχει ανάγκη για ενιαίο αγώνα από όλα τα τμήματα και τους κλάδους που εμπλέκονται , αλλά και το λαό συνολικά. Να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ, αλλά και την COSCO, οι ναυτεργάτες, το μέταλλο, η ζώνη, οι αυτοαπασχολούμενοι μηχανουργοί, οι ναυτιλιακοί υπάλληλοι, οι υπάλληλοι στον επισιτισμό- τουρισμό. Η καπιταλιστική ανάπτυξη που προσπαθούν να κρύψουν κάποιοι πίσω από το κάλπικο «Ανάπτυξη για όλους» έχει στο επίκεντρο το κεφάλαιο και τις δικές του ανάγκες και όχι την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.  Και βέβαια τώρα μπορεί να καλλιεργούν προσδοκίες ότι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας ή θα ανοίξουν νέες δουλειές, θα ενισχυθούν και μικρές επιχειρήσεις, που θα δραστηριοποιούνται δίπλα στα μονοπώλια αυτές οι θέσεις δεν πρόκειται να δώσουν δουλειά στους χιλιάδες άνεργους του Πειραιά, δεν πρόκειται να αποκαταστήσουν τα διαλυμένα εργασιακά δικαιώματα. Το παράδειγμα του κλάδου του τουρισμού  είναι χαρακτηριστικό: Τεράστια κερδοφορία για τις μεγάλες επιχειρήσεις συνθήκες γαλέρας για τους εργαζόμενους.  Φίλες και Φίλοι Συντρόφισσες και Σύντροφοι Η θέση του Κόμματος για το λιμάνι εκφράζει την αντίληψη μας συνολικά για τα μέσα παραγωγής και τους στρατηγικούς τομείς στην Ελλάδα. Αναδεικνύει ότι δύο δρόμοι ανάπτυξης υπάρχουν ο δρόμος του κεφαλαίου και ο δρόμος της εργατικής τάξης, ο  καπιταλιστικός και ο σοσιαλιστικός. Το λιμάνι του Πειραιά, όπως συνολικά τα λιμάνια και οι υποδομές της χώρας μπορούν να γίνουν μοχλός πραγματικής ανάπτυξης και ευημερίας για τους εργάτες και τις λαϊκές οικογένειες μόνο όταν η αξιοποίησή τους δεν γίνεται για τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου αλλά όταν υποταχθεί σε ένα επιστημονικό σχέδιο με κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.  Μόνο ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να αξιοποιήσει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Ένα τέτοιο σχέδιο προϋποθέτει να αφαιρεθεί η εξουσία από την αστική τάξη, να φύγει από τη μέση το περιττό - το παρασιτικό μέρος της παραγωγής, οι καπιταλιστές. Προϋποθέτει τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία η οποία θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν η εργατική τάξη πάρει την εξουσία στα χέρια της. Στα πλαίσια αυτής της εργατικής εξουσίας μπορούν να υλοποιηθούν κρατικοί Φορείς της εργατικής εξουσίας στη Μεταφορά, τη Ναυπηγοεπισκευή, τη Βιομηχανία, ώστε να γίνουν μοχλοί πραγματικής ανάπτυξης και ευημερίας προσφέροντας σταθερή δουλειά με δικαιώματα, συμβάλλοντας στην κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της νησιωτικής περιφέρειας και όλου του λαού».             

Tweet