Του Βασίλη Πάικου
Όπου, λέει, ο Τσίπρας ενδιαφέρεται να το παίξει σοσιαλδημοκράτης. Και να φάει την προίκα της Φώφης και του Σταύρου, να λεηλατήσει το έχει τους. Και είναι γι' αυτό που προσεγγίζει τους ευρωσοσιαλιστές. Και είναι γι' αυτό που μετέχει στις συνόδους τους ως παρατηρητής σήμερα, αύριο ποιος ξέρει.
Εκνευρισμός; Μικροψυχία; Αμηχανία; Πανικός; Μπορεί όλ’ αυτά μαζί. Προπάντων όμως μιζέρια. Ναι, μιζέρια και ανοησία. Εκεί που ξεσηκώθηκαν κάτι τύποι σοσιαλδημοκράτες εναντίον του Τσίπρα επειδή παρίσταται, ως παρατηρητής, στις συνόδους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Περιλούζοντάς τον με τα χιλιάδες κοσμητικά. Ότι, και καλά, η παρουσία του εκεί προσβάλλει τα όσια και τα ιερά του περικλεούς πολιτικού τους οίκου. Ζητώντας μάλιστα από το ΕΣΚ την αποπομπή του. Το οποίο ΕΣΚ τους έγραψε κανονικά, εννοείται...
Όπου, λέει, ο Τσίπρας ενδιαφέρεται να το παίξει σοσιαλδημοκράτης. Και να φάει την προίκα της Φώφης και του Σταύρου, να λεηλατήσει το έχει τους. Και είναι γι' αυτό που προσεγγίζει τους ευρωσοσιαλιστές. Και είναι γι' αυτό που μετέχει στις συνόδους τους ως παρατηρητής σήμερα, αύριο ποιος ξέρει. Έχουν δει άλλωστε, από καιρό, το φως της δημοσιότητας σενάρια σύμφωνα με τη λογική των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να ζητήσει επισήμως την ένταξή του στο ΕΣΚ. Αποχωρώντας, προφανώς, από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) στο οποίο ανήκει. Σενάρια τα οποία, φυσικά, έχουν πέσει απολύτως στο κενό.
Τώρα θα ρωτήσει κανείς ποια προίκα της Φώφης και ποια προίκα του Σταύρου; Αλλά, εντάξει, μην το κάνουμε θέμα. Το ζήτημα είναι ο πανικός των ενδιαφερομένων. Σου λέει, και μόνο με την παρουσία του εκεί ο Τσίπρας στέλνει το λάθος μήνυμα στους εναπομείναντες οπαδούς μας. Και μετά ποιος τους μαζεύει; Ο Τσίπρας, ο οποίος, έτσι κι αλλιώς, έχει εισδύσει αποφασιστικά στους χώρους κοινωνικής αναφοράς του παλιού ΠΑΣΟΚ, έχοντάς τους προσεταιριστεί στην πλειονότητά τους. Η απλή εκλογική αριθμητική μαρτυρεί περί αυτού. Και τούτο δίχως (και πολύ πριν από) το υποτιθέμενο φλερτ του με τους ευρωσοσιαλιστές. Με μόνο εσωτερικής αναφοράς δεδομένα. Οπότε, ο κίνδυνος ολοκλήρωσης της διαδικασίας «απορρόφησης», και με ευρωπαϊκά κριτήρια πλέον, στα μάτια των καθ’ ημάς κεντρώων σχηματισμών φαντάζει εφιαλτικός. Κι εδώ που τα λέμε, έχουν κι αυτοί τα δίκια τους...
Βαριά πολιτική μυωπία
Κι όμως, τα πράγματα είναι απλά. Πολύ απλά. Τόσο απλά, ώστε οι πολιτικοί μύωπες δυσκολεύονται να τα διακρίνουν. Ο Αλέξης Τσίπρας ουδέποτε δήλωσε σοσιαλδημοκράτης. Ουδέποτε το υπαινίχθηκε καν. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει απολύτως κανένα ενδιαφέρον για τους τίτλους του συγκεκριμένου χώρου. Τον οποίο, άλλωστε, σταθερά κατατάσσει στην «απέναντι πλευρά».
Ο Έλληνας πρωθυπουργός επιχειρεί, απλώς, στρατηγικού χαρακτήρα συνεργασίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με στόχο τον ευμενή επηρεασμό (έως και την ανατροπή, αν αυτό καταστεί δυνατόν) των συντηρητικών ευρωπαϊκών συσχετισμών. Και επ’ αυτής της επιδίωξης δεν έχει παρά να αναζητήσει στηρίγματα στους σοσιαλδημοκράτες. Μερίδα των οποίων δείχνει, τον τελευταίο καιρό, θετικά σημάδια διαφοροποίησης από τα δεδομένα των τελευταίων ετών. Σημεία προθέσεων απογαλακτισμού της από την Ευρωδεξιά.
Αλίμονο αν ένας αριστερός ηγέτης δεν επιχειρούσε να αξιοποιήσει αυτό το κλίμα. Στη διαμόρφωση του οποίου υπήρξε, εξάλλου, κατά πολλές εκτιμήσεις, ο βασικός καταλύτης. Από το καλοκαίρι ήδη του 2015. Κι όλα αυτά, προκειμένου να περιοριστούν, όσο γίνεται, οι ασφυκτικά καταστροφικές συνέπειες της κυρίαρχης σήμερα πολιτικής. Να αμφισβητηθεί, επιτέλους, η φαιά πραγματικότητα της «γερμανικής Ευρώπης». Και τούτο προς όφελος της χώρας, προς όφελος των λαών της Ευρώπης. Εξ αυτού και η πρόταση Τσίπρα (η οποία έγινε κιόλας αποδεκτή) για εγκατάσταση μόνιμου φόρουμ συζητήσεων μεταξύ ΕΣΚ και ΚΕΑ.
Είναι λοιπόν ή δεν είναι βαριά μυωπική η στάση του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού; Είναι ή δεν είναι στάση πολιτικής μιζέριας; Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι (προπάντων το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να πούμε) ανησυχούν και ενίστανται για την προσέγγιση του πρωθυπουργού με τους ευρωσοσιαλιστές. Στην προσπάθεια αναζήτησης χρήσιμων, για τη χώρα και για την Ευρώπη, συμμαχιών. Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι που, εντέλει, δείχνουν να φοβούνται τον ίσκιο τους.
Αλλού, εντελώς αλλού βρίσκεται το πρόβλημα για τους κεντρώους πολιτικούς σχηματισμούς. Στο γεγονός ότι δηλώνουν κεντροαριστεροί, αλλά συμπεριφέρονται ως κεντροδεξιοί. Στο γεγονός ότι διεξάγουν, με θαυμαστή συνέπεια, μονομέτωπο αντιΣΥΡΙΖΑ αγώνα. Στο γεγονός ότι ταυτίζονται με τη Ν.Δ. εφ’ όλης της αντιπολιτευτικής ύλης. Στο γεγονός ότι έχουν, στην πράξη, αναχθεί σε «ουρά» της Δεξιάς. Στο γεγονός ότι δεν προσπαθούν να παρακολουθήσουν, στο ελάχιστο, τα ανοίγματα των Ευρωπαίων συντρόφων τους.
Εκεί λοιπόν ας αναζητήσουν τα προβλήματά τους το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Εκεί ας αναζητήσουν τους πραγματικούς λόγους της πολιτικής (και της εκλογικής) τους καχεξίας. Τα υπόλοιπα δεν είναι παρά... άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Και να ξεχνιόμαστε. Και να κοροϊδευόμαστε...
