Μια ζεστή μέρα του Ιουνίου...

Του Δημήτρη Καπράνου

Ήταν μια ζεστή μέρα του Ιουνίου. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς θα συνέβαινε στην περίφημη "Αίθουσα κήπου" στο κτίριο της οδού Ρηγίλλης, όπου στεγαζόταν η Νέα Δημοκρατία, αλλά η εφημερίδα μου ζήτησε να καλύψω το ρεπορτάζ.
Κατέβηκα από το λεωφορείο στο Παναθηναϊκό Στάδιο, νωρίς το απόγευμα και πήρα τον δρόμο προς την Ρηγίλλης.
Περπατούσα αργά, η ζέστη ενοχλητική . Φρόντιζα με βρίσκομαι στη σκιά, στο δεξί μέρος του δρόμου. Είδα το ασθενοφόρο έξω από την πολυκατοικία.
Δεν απέφυγα τον πειρασμό. Πλησιάζω, στέκομαι στο πεζοδρόμιο και περιμένω...
Βγαίνει το φορείο και τον βλέπω ! Το κατάλαβα αμέσως, καθώς ένιωσα μέσα μου το τεράστιο κενό...
Τηλεφώνησα στην εφημερίδα. "Αντώνη, πέθανε ο Χατζιδάκις!" λέω στον διευθυντή. "Δεν πέθανε, έχουμε μάθει ότι υπέστη καρδιακό επεισόδιο" μου λέει. "Πέθανε, σου λέω! Μόλις τον είδα νεκρό!"...
Είναι μια από τις στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. "Τι τό' θελες κι εσύ και πλησίασες;" μου έλεγε η γυναίκα μου, προσπαθώντας -επί ημέρες- να με κάνει να ξεκλειδώσω το μυαλό μου από εκείνη τη σκηνή...

Ο Μάνος Χατζιδάκις, ήταν ένας από τους λίγους μεγάλους ανθρώπους που είχα την τύχη να γνωρίσω.
Θυμάμαι τότε, που ο εν μουσική φίλος, αξέχαστος Μάικ Ροζάκης (τον είχε ορίσει ο Μάνος επί κεφαλής του Α' Προγράμματος) μου πρότεινε συνεργασία με το κρατικό ραδιόφωνο. "Έλα, θα σε πάω στον Χατζιδάκι να συζητήσεις" μου είπε και με πήγε.
-Τι έχετε να μου π(ρ)οτείνετε, αγαπητέ μου κύριε; με ρώτησε.
Καθόμουν απέναντί του και αισθανόμουν αμηχανία, ίσως και τρακ.
-Ξέρετε, έχω ετοιμάσει εδώ μια σειρά ιδεών με αντικείμενο την μουσική ροκ.
Με κοίταξε , χαμογέλασε, τράβηξε μια ρουφηξιά από εκείνη την κοντή πίπα στην οποία στήριζε πάντα ένα άφιλτρο τσιγάρο.
-Θέλω να σας πω ότι έχουμε σχεδόν κλείσει το π(ρ)όγραμμα. Μας μένει μόνο μια εκπομπή για το αυτοκίνητο. Σκεφτείτε το και αύ(ρ)ιο ελάτε να το συζητήσουμε.
Ιδέα δεν είχα από εκπομπή αυτοκινήτου. Επιθυμούσα, όμως, όσο τίποτε άλλο να τρυπώσω στην "Εποχή Χατζιδάκι". Έσπασα το κεφάλι μου και τελικά βρήκα τον συνάδελφο που είχε τη σελίδα αυτοκινήτου στην εφημερίδα, τον συζήτησα, συμφωνήσαμε και την επομένη πήγα.
-Λοιπόν, τι καλό μας έφε(ρ)ε ο νεα(ρ)ός μας φίλος; με ρώτησε, μ' εκείνο το χαμόγελο...
-Θα είναι μια εκπομπή διαρκείας μιας ώρας. Θα μιλάμε για το αυτοκίνητο και θα παίζουμε ενδιαμέσως τραγούδια ροκ, τα οποία επίσης θα σχολιάζουμε.
-Μπο(ρ)είτε να μου πείτε τον τίτλο που β(ρ)ήκατε για την εκπομπή σας; μου λέει ανάβοντας τσιγάρο.
-"Κοντσέρτο για τέσσερις τροχούς!" απαντώ και το χαμόγελό του γίνεται σαν εκείνο της Τζοκόντας!
-Μπ(ρ)άβο, μπ(ρ)άβο, , έξυπνο, μου α(ρ)έσει...

Έτσι βρέθηκα στη "Σχολή Χατζιδάκι", κερδίζοντας θείο δώρο που μου έκανε η ζωή. Εκεί έμαθα το "Να μάχεσαι και να μην υποχωρείς. Κι ας το πληρώνεις". Ήταν οι μεγάλες μας στιγμές. Ευτυχείς όσοι τον συναντήσαμε. Πάντα μαθητές, πάντα πιστοί του. Μοναδικός, αστείρευτος, αιώνιος...

Tweet