Του Δημήτρη Καπράνου
Κάποιες φορές τα γεγονότα σε φέρνουν τούμπα, σε υπερβαίνουν, σε κάνουν να δεις την ζωή με άλλη ματιά, καθώς αντιλαμβάνεσαι τη ματαιότητά της.
Ξεκινάς, λοιπόν, με φίλους, για την ανά διετία μεγάλη γιορτή της Ναυτιλίας, τα "Ποσειδώνια" , της γιορτής που σε κάνει να αισθάνεσαι "πρώτος", όπως ο εθνικός μας εμπορικός στόλος.
Κι εκεί που χαιρετώ φίλους καλούς και ρωτώ τον Ανδρέα Ποταμιάνο "Τί κάνεις;" μου απαντά: "Χάσαμε τον Τάσο"!
Στην αρχή δεν αντιλήφθηκα τί ήθελε να πει. Άκουσα "Τάσο" και θυμήθηκα τον πατέρα του.
"Ποιόν Τάσο;" τον ρωτώ. "Τον Τάσο, του Γιώργου". Πάλι δεν έχω καταλάβει, αλλά έχω τρομάξει. "Τί μου λες τώρα; Ξέρεις τί μου λες;"...
Ο Τάσος Ποταμιάνος, νέος άνθρωπος, ήταν σαν δώρο. "Ένας υπέροχος άνθρωπος". Χαιρόταν τη ζωή και είχε βρει απάγκιο στη μουσική. Παρά τις άριστες σπουδές του στα Νομικά και το "ψώνιο" του με την αρχιτεκτονική (έκανε για λίγο και τον κατασκευαστή) η χαρά του ήταν η κιθάρα και τα στιχάκια του.
Η Αρλέτα, ο Αργύρης Μπακιρτζής και άλλοι καλλιτέχνες, τραγούδησαν συνθέσεις του. "Το είχε" η οικογένεια, καθώς ο πατέρας του, ο Γιώργος, έχει επίσης γράψει τραγούδια και μάλιστα το 1972 τα ερμήνευσε η υπέροχη Φλέρυ Νταντωνάκη.
"Την έχουμε την τρέλα μας ως Κεφαλλονίτες" έλεγε ο Τάσος. Είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο πριν τρεις μέρες.
"Κράτησέ μου ένα τριήμερο για τον Ιούλιο, θα παίξουμε μαζί στην Αντίπαρο" μου είπε, σχεδόν τραγουδιστά , όπω ς συνήθιζε κι έκλεισε. Που να φανταστώ ότι θα μου την έσκαγε και θα πήγαινε να παίξει μόνος του στον Παράδεισο!
Το βράδυ, που γύρισα σπίτι, ο γιος μου έσπευσε να με παρηγορήσει. "Μη στενοχωριέσαι, ο Τάσος έφυγε χωρίς να το καταλάβει" είπε και με φίλησε, μετά από πολύ καιρό.
Κάθισα να διαβάσω ,να περάσει η ώρα. Μεσάνυχτα, άκουσα τον ήχο από "μήνυμα" στο τηλέφωνο. Νίκος Νικολόπουλος: "Η Νίκη μας έφυγε", έγραφε. Ένα παιδί το οποίο μεγάλωσαν με αγώνα και αυταπάρνηση. "Σε λίγο αρχίζει η επέμβαση για τη δωρεά οργάνων". Βρε Νίκο, χαρά στο κουράγιο σας! Θέλει δύναμη μεγάλη μια τέτοια απόφαση κι εσείς την είχατε. Διδαχή και παράδειγμα η στάση σας...
Θα πήγε τέσσερις για να με πάρει ο ύπνος. Ένας ύπνος βαρύς, δύσκολος. Ανάσα το πρωί, καθώς η μικρή έφευγε για το σχολείο. "Παππού, σ' αγαπάω" ...
Καφές δυνατός, σκέτος, κι ένα τσιγάρο (ύστερα από καιρό) θυμίαμα στον επίσης ερασιτέχνη καπνιστή Τάσο
Χτυπάει το τηλέφωνο. "Πέθανε ο Νίκος"! Πάλευε καιρό με την αρρώστια ο Τριανταφυλλίδης, σκηνοθέτης εξαίρετος, ιδρυτής της σκηνής "Γκαγκάριν", φίλος στενός του γιου μας.
Πως του το λές τώρα, που ήταν μαζί του πριν λίγες μέρες και μας είπε με χαρά ότι "Ο Νίκος πάει καλύτερα;".
-Φεύγω, πάω στη θάλασσα. Δεν αντέχονται τόσοι θάνατοι σε λίγες ώρες. Πες του το εσύ! είπα στη γυναίκα μου και πήγα στην παραλία. Κι έβρεχε...
Sidebar
29
Δευ, Μαϊ
