Του Δημήτρη Καπράνου
Δεν μου αρέσει να γκρινιάζω. Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξος. Έχω αντιμετωπίσει δυσκολίες, αλλά φρόντιζα πάντα να κρατώ το κεφάλι έξω από το νερό και να προσπαθώ.
Δεν μπορείς, όμως, βρε παιδί μου, να μένεις αδιάφορος με όσα συμβαίνουν εσχάτως γύρω μας.
Δεν μπορείς να βλέπεις τη χώρα να βουλιάζει, δεν μπορείς να μένεις ατάραχος όταν γνωρίζεις ότι από αύριο, πρώτη Ιουνίου, αλλάζει η ζωή σου με τη νέα φοροεπιδρομή.
Δεν μπορείς να ακούς τον απίθανο εκείνο Παπανδρέου να σε απειλεί λέγοντας "Θα μπω ξανά μπροστά" και να μη σε πιάνει σύγκρυο ή νευρικό γέλιο!
Δεν μπορείς να πληροφορείσαι τις "εμπνεύσεις" και τις "προτάσεις" της επιτροπής του περίεργου Λιάκου για την Εκπαίδευση και να μη γυρίζει το μάτι σου ανάποδα!
Κι εδώ είναι που αναρωτιέσαι τι στην ευχή θέλει να κάνει αυτή η "Πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση. Δεν μ ας φτάνουν τα μνημόνια, οι κατασχέσεις λογαριασμών και ακινήτων, η αύξηση του ΦΠΑ ,η οποία θα έχει επιπτώσεις στις τιμές βασικών αγαθών, έχεις και τους "Κολλημένους" της αριστεράς, να αναμασούν τις γνωστές, από χρόνια, "προοδευτικές προτάσεις".
Ίσως είναι λίγο σκληρό, αλλά νομίζω ότι κάποιες γραφικές φάτσες, που βγαίνουν στα ΜΜΕ ή στα "Μέσα κοινωνικής δικτύωσης;" (τύφλα να έχουν οι παλιές κουτσομπόλες, μοιρολογίστρες και κομπογιαντίτισες της γειτονιάς), ενεργούν σαν τους μακροχρόνια φυλακισμένους, που βγαίνουν από τα κάγκελα και τους τυφλώνει το φως!
Κάποιοι, οι συγκεκριμένοι γραφικοί δηλαδή, ζούσαν χρόνια τώρα "κλειδωμένοι" σε κομματικά γραφεία ή στο ημίφως του κομματικού τους εντύπου και σύχναζαν σε συγκεκριμένα "στέκια", όπου συζητούσαν "τα ίδια και τα ίδια".
Αυτά, τα "ίδια και τα ίδια", τα αναμασούσαν κατά καιρούς στην δημόσια ή την ιδιωτική τηλεόραση οι "δικοί" τους, τους οποίους οι "κακές, καπιταλιστικές, άστοργες, δεξιές κυβερνήσεις" όχι μόνο προσελάμβαναν στα κρατικά ΜΜΕ, αλλά τους έδιναν μικρόφωνο και πρωτοκαθεδρία.
Πόσες φορές δεν ακούσαμε στα "πρωινάδικα" την άποψη ότι πρέπει να καταργηθούν οι παρελάσεις, το μάθημα των θρησκευτικών, ο εκκλησιασμός, ακόμη και ο εθνικός ύμνος;
Πόσες φορές δεν είδαμε -επί καπιταλιστικών κυβερνήσεων- στην κρατική τηλεόραση διχαστικά και "μονόπατα" ντοκιμαντέρ για την σκοτεινή περίοδο 1945-1949;
Πως, λοιπόν, μπορείς να παραμένεις ανεπηρέαστος όταν συμβαίνουν γύρω σου όλα αυτά, την ώρα, μάλιστα, που ο "Σουλτάνος" της γείτονος χώρας έχει ξεσαλώσει τελείως;
Πως μπορείς να μην ανησυχείς σε κάθε βήμα, κάθε στιγμή, όταν ακούς τις δηλώσεις των "κυβερνητικών", υπουργών ή βουλευτών, που η μια συμπληρώνει την άλλη σε απύθμενη βλακεία;
Πως μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος όταν γνωρίζεις ότι δεν τα βγάζεις πέρα ; Πως να ηρεμήσεις όταν ανά πάσα στιγμή μπορεί να χτυπήσει το κουδούνι σου και να μην είναι ο γαλατάς αλλά οι δικαστικός κλητήρας;
"Και τι να κάνουμε"; θα πείτε και θα έχετε δίκιο. Άλλη απάντηση δεν έχω, παρά μια και μόνη: Το σύνθημα των εκατοντάδων χιλιάδων ξεσηκωμένων Γάλλων είναι: "Εμείς δεν είμαστε Έλληνες"!
