Του Ν. Δημοσθένους*
Τα τελευταία έτη στην ζώνη της πολιτικής, έχει καλλιεργηθεί ένας μύθος που λειτουργεί ως άλλοθι, ή και ασπίδα για τον ηγέτη οποιασδήποτε βαθμίδος. Ο μύθος του περιβάλλοντος. Σύμφωνα μ’ αυτόν, δεν ευθύνεται σχεδόν ποτέ για άστοχες επιλογές και ενδεχόμενα λάθη ο ηγέτης, αλλά το περιβάλλον του, που τον κρατά εγκλωβισμένο, μακριά απ’
Του Ν. Δημοσθένους*
Τα τελευταία έτη στην ζώνη της πολιτικής, έχει καλλιεργηθεί ένας μύθος που λειτουργεί ως άλλοθι, ή και ασπίδα για τον ηγέτη οποιασδήποτε βαθμίδος. Ο μύθος του περιβάλλοντος. Σύμφωνα μ’ αυτόν, δεν ευθύνεται σχεδόν ποτέ για άστοχες επιλογές και ενδεχόμενα λάθη ο ηγέτης, αλλά το περιβάλλον του, που τον κρατά εγκλωβισμένο, μακριά απ’ την πραγματικότητα ή τον οδηγεί σε λανθασμένες αποφάσεις. Υπενθυμίζω, την φράση περί της νίκης που έχει πολλούς πατέρες και της ορφανής ήττας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ έχουμε μια αντιστροφή της. Οι πολλοί, που συναποτελούν το περιβάλλον, ευθύνονται για τις ήττες, για τις όποιες λανθασμένες επιλογές. Ο ένας, ο ηγέτης, πιστώνεται τις νίκες, τις ορθές επιλογές.
Βολικός ο μύθος, είναι αλήθεια, αλλά αναρωτιέμαι αν τελικά υπερασπίζεται ή προδίδει το προφίλ του ηγέτη. Τι σόι ηγέτης, δηλαδή, είναι εκείνος που εμφανίζεται να άγεται και να φέρεται από το εκάστοτε περιβάλλον του; Για να μην σημειώσουμε ότι το περιβάλλον στο οποίο κινείται, ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, πόσο μάλλον ένας ηγέτης, το διαμορφώνει με τις επιλογές του ο ίδιος. Εκτιμώ πως ο μύθος αυτός, που είχε πρωτοεμφανιστεί στην ζώνη της πολιτικής ήδη απ’ την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, και τελευταία χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο τόσο σε κεντρικό πολιτικό, όσο και σε περιφερειακό δημοτικό επίπεδο, λειτουργεί ενδεχομένως συγκυριακά, ώστε να αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη και να διαχέεται η ευθύνη τους περιβάλλοντες των όποιο αρχηγό ή αρχηγίσκο, αλλά εν τέλει, υποσκάπτει την προσωπικότητά του και τις δήθεν ηγετικές του αρετές, περισσότερο και από τα λάθη και τις αστοχίες του ίδιου του ηγέτη.
*Ο Ν. Δημοσθένους είναι παράγοντας της ελληνικής ναυτιλίας
